Η πολυετής αναζήτηση του ρόλου της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και οι κατά καιρούς ιδέες και απόψεις για να σταματήσει να είναι αυτό που ονομάζουμε «πολιτικό πανηγυράκι», μέχρι σήμερα δεν απέδωσε καρπούς. Γιατί; Επειδή δεν κοιτάζουμε σε επιτυχημένα παραδείγματα, όπως το οικονομικό φόρουμ των Δελφών.
Όσοι παρακολούθησαν έστω και σε τίτλους το οικονομικό φόρουμ των Δελφών θα κατάλαβαν πόσο εξωστρεφής και επιτυχημένη εκδήλωση είναι, αφού εκεί μαζεύτηκαν αφενός οι εκπρόσωποι του παραγωγικού και οικονομικού κόσμου της χώρας στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, μαζί με σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό «Α' διαλογής», με επιφανείς ξένους αξιωματούχους, με σημαντική εκπροσώπηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με δυναμική την παρέμβαση της διπλωματίας.
Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να γίνει στη ΔΕΘ ένα τέτοιο φόρουμ, όπου σε ένα... τριήμερο να συγκεντρώνεται στη Θεσσαλονίκη όλη η αφρόκρεμα της οικονομίας, της πολιτικής και της διπλωματίας, δικαιολογώντας και με το παραπάνω τον οικονομικό χαρακτήρα της. Σε αρμονικό μάλιστα συνδυασμό με την πολιτική, που στους Δελφούς δεν είναι πανηγυράκι, δεν συνοδεύεται από μπουζουκοκαταστάσεις και δεν προκαλεί. Και βέβαια με ισχυρή την παρουσία των διπλωματών, γεγονός που προσδίδει την επιδιωκόμενη εξωστρέφεια και συνάμα καθιστά την εκδήλωση πραγματικά διεθνές γεγονός ή γεγονός με διεθνή αντίκτυπο, αν θέλετε.
Δεν είναι ντροπή να μιμηθεί η Θεσσαλονίκη τους Δελφούς. Κάτι τέτοιο φαντάζομαι είχαν στο μυαλό τους όσοι επί πολλές δεκαετίες είχαν εκφράσει παράπονα για τον προσανατολισμό της ΔΕΘ και για τον ευτελισμό της από τους πολιτικούς παράγοντες, που -μη γελιόμαστε- σε καμιά περίπτωση δεν είχαν την πρόθεση να ενισχύσουν και να διαφυλάξουν το κύρος της Έκθεσης. Τους ενδιέφερε μόνο πώς θα κάνουν εντύπωση, πώς θα κερδίσουν σε κομματικό επίπεδο, πώς θα περάσουν το πολιτικό τους μήνυμα. Η ΔΕΘ ήταν μόνο ένα παραδοσιακό βήμα, που ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε ως κυρίαρχος θεσμός της χώρας.
Αν λοιπόν όλοι αυτοί οι παράγοντες αποτελούσαν ένα παράλληλο event στη διάρκεια της ΔΕΘ και η Έκθεση συνέχιζε την ανοδική πορεία της ως έκθεση της Θεσσαλονίκης, με την επιτυχή τα τελευταία χρόνια σύνδεσή της με την πόλη, τότε φαντάζομαι θα είχαμε επιτύχει αυτό που πολλοί οραματίστηκαν εδώ και δεκαετίες για την ανάκαμψη της Έκθεσης και μέχρι σήμερα δεν το έχουμε επιτύχει.
Σε καμιά περίπτωση δεν ασκώ κριτική στη διοίκηση της ΔΕΘ-Helexpo, την οποία θεωρώ μακράν την πιο επιτυχημένη των τελευταίων 30 ετών, από τότε που εγώ γνωρίζω καλά τη ΔΕΘ. Στην πραγματικότητα δεν ασκώ σε κανέναν κριτική, απλώς ζηλεύω το παράδειγμα των Δελφών, επειδή είναι η απάντηση στον διαχρονικό προβληματισμό μας στη Θεσσαλονίκη για το πώς θα ξεφύγουμε από τις κομματικές φιέστες, τις προεκλογικές φανφάρες, τις ανούσιες εξαγγελίες, τα νυχτερινά καμώματα, τα φαιδρά πολιτικά πανηγυράκια, τις διαμαρτυρίες, την παράλυση της πόλης, τις κουστωδίες και όλα αυτά που ενοχλούν τους Θεσσαλονικείς την περίοδο της Έκθεσης. Επίσης, είναι η απάντηση στην ανάγκη για παραπάνω εξωστρέφεια, για ενίσχυση του διεθνούς χαρακτήρα της ΔΕΘ.
Η σημερινή διοίκηση αφενός άνοιξε την Έκθεση και πάλι στην πόλη, ειδικά με τα πολιτιστικά ή διασκεδαστικά δρώμενα, που έφεραν στη ΔΕΘ ξανά τις νεαρές ηλικίες, αφετέρου πέτυχε να ενισχύσει ως ένα βαθμό τον εξωστρεφή χαρακτήρα της, με το θεσμό της τιμώμενης χώρας και άλλες ουσιώδεις ενέργειες. Όμως αυτό που δεν απέφυγε, επειδή δεν μπορεί να το αποφύγει (διότι είναι απόφαση της πολιτικής ηγεσίας του τόπου), είναι να αποκτήσει τον απαιτούμενο βαρύ οικονομικό χαρακτήρα για τη ΔΕΘ, ώστε να παράγει σημαντικό οικονομικό αποτέλεσμα, με διεθνή αντίκτυπο, όπως και την «άλωση» της ΔΕΘ από τους πολιτικούς και τους κομματικούς στρατούς τους.
Αν όμως θεσμοθετηθεί, μέσω ενός φόρουμ ανάλογο των Δελφών, μια παράλληλη εκδήλωση, μια παράλληλη ΔΕΘ και συνεχιστούν οι προσπάθειες της διοίκησης να γίνει πιο ελκυστική η Έκθεση τόσο για το Θεσσαλονικιό, όσο και για τον επισκέπτη, τότε τα πάντα αλλάζουν. Η πόλη θα συνδεθεί περισσότερο με την Έκθεσή της, οι συμμετοχές θα αποκτήσουν αξία και για τον απλό πολίτη, η βόλτα στην Έκθεση θα ξαναγίνει ετήσια συνήθεια, η πόλη θα πάψει να ταλαιπωρείται και οι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες θα πρέπει να μεταθέσουν το βάρος της παρουσίας τους στην ουσία κι όχι στις εντυπώσεις, όπως γίνεται σήμερα.
Μια σκέψη είναι...