Skip to main content

Δύο νοσηλεύτριες στο ΑΧΕΠΑ που λέγονται... αισιοδοξία και δύναμη

Ο τρόπος που δύο νοσηλεύτριες στο ΑΧΕΠΑ αποφάσισαν να δώσουν δύναμη και αισιοδοξία σε όσους βρίσκονται αντιμέτωποι με την πανδημία του κορωνοϊού.

Αισιοδοξία και δύναμη. Αν αυτές οι δύο λέξεις χρησιμοποιούνταν ως ονόματα, όπως το Σοφία και το Ελπίδα, σίγουρα έτσι θα έπρεπε να λέγονταν η Πόπη και η Ναταλία, δύο νοσηλεύτριες στην Α' Παθολογική Κλινική του ΑΧΕΠΑ στη Θεσσαλονίκη, που δέχεται περιστατικά κορωνοϊού.

Πρόκειται ίσως για τα πιο αναγκαία χαρακτηριστικά με τα οποία πρέπει να εξοπλιστούν όσοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αντιμέτωποι με την πανδημία, συνάμα όμως αποτελούν και τις λέξεις που οι δύο νοσηλεύτριες επέλεξαν να γράφουν, πέρα από τα ονόματά τους, στις ειδικές ολόσωμες στολές που φορούν για να έρθουν σε επαφή και να φροντίσουν τους ασθενείς με Covid-19.

Από την ερμητικά κλειστή πόρτα της κλινικής στον δεύτερο όροφο του νοσοκομείου, πίσω από ένα μεγάλο αυτοκόλλητο που γράφει «STOP - ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ», οι δύο νοσηλεύτριες διακρίνονται - με δυσκολία - να χαμογελούν. Οι μάσκες που φορούν δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για να καταλάβει κανείς τις εκφράσεις τους, όμως τα μάτια τους, η γλώσσα των σωμάτων τους και ο τρόπος που κινούνται στον χώρο δείχνουν ακριβώς αυτό που είναι γραμμένο με κόκκινο μαρκαδόρο στις φόρμες τους: αισιοδοξία και δύναμη.



«Το γράφουμε κάθε φορά, σε κάθε στολή που φοράμε για να το διαβάζουν οι ασθενείς και να αντλούν από εμάς αυτά τα συναισθήματα» αναφέρουν η Πόπη Γυμνοπούλου και η Ναταλία Ατματζίδου μιλώντας στη Voria.gr. Προκειμένου να ενισχύσουν μάλιστα την ψυχολογία των ασθενών, κολλούν αυτοκόλλητα στις στολές που γράφουν στα αγγλικά τη λέξη σωματοφύλακας (bodyguard). «Γράφουμε βέβαια και τα ονόματά μας για να ξέρουν οι ασθενείς με ποιον μιλούν κάθε φορά αλλά και για να αναγνωρίζουμε οι συνάδελφοι ο ένας τον άλλον, γιατί κάποιες φορές μπερδευόμαστε» προσθέτουν χαριτολογώντας.

Η Πόπη και η Ναταλία εργάζονται στην ίδια κλινική τα τρία τελευταία χρόνια και αποτελούν ένα ευχάριστο δίδυμο στο νοσοκομείο, που μεταδίδει θετική ενέργεια και στη θέα των πληθωρικών τους προσωπικοτήτων αυτομάτως σχηματίζεται ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Ο νέος κορωνοϊός αποτελεί γι' αυτές «μία πρωτόγνωρη εμπειρία ζωής» που εύχονται να μην ξαναζήσουν, ωστόσο δεν την αφήνουν να τις επηρεάσει. Όπως λένε χαρακτηριστικά, με την πάροδο του χρόνου και με τη θετική πορεία της πανδημίας στη χώρα οι ίδιες έχουν συνηθίσει την απαιτούμενη πίεση, ενώ τα αισιόδοξα συναισθήματά τους αυξάνονται βλέποντας τους ασθενείς να είναι πιο ήρεμοι απέναντι στη νόσο.

«Στην αρχή οι ασθενείς ήταν πιο αγχωμένοι, αλλά όσο περνάει ο καιρός είναι πιο χαλαροί. Βλέπουν ότι πάνε καλά τα πράγματα, έχουν τηλεοράσεις στα δωμάτια, ενημερώνονται και μέσω ίντερνετ, οπότε ηρεμούν» αναφέρει η Ναταλία. Ο ρόλος των υγειονομικών αλλά και η ψυχολογία τους ήταν πάντοτε καταλυτικός στην ψυχοσύνθεση των ασθενών, φαινόμενο που πολλαπλασιάζεται στην πρωτοφανή αυτή κατάσταση που βιώνει ολόκληρος ο πλανήτης και που όλα τα επηρεαζόμενα μέρη καλούνται να διαχειριστούν. Όπως εξηγεί η Ναταλία, οι νοσηλευόμενοι με κορωνοϊό αντιμετωπίζουν τόσο τους νοσηλευτές όσο και τους γιατρούς σαν «μικρούς Θεούς». «Είμαστε η μόνη επαφή που έχουν και συνεχίζουμε να είμαστε η μόνη. Πάντα είχαμε τον ρόλο του ψυχολόγου στον εκάστοτε ασθενή, ωστόσο τώρα είναι ένα παραπάνω γιατί βλέπουν μόνο εμάς». «Κάποιοι μάς λένε τους προβληματισμούς τους, τις σκέψεις τους, πώς θα βγούνε, τι θα κάνουν από εδώ και πέρα» συμπληρώνει η Πόπη και διηγείται ένα περιστατικό: «Είχαμε έναν ασθενή καταβεβλημένο ψυχολογικά, έλεγε συνέχεια ότι δεν θα ξαναδεί τα παιδιά του. Η συνάδελφός μας χρειάστηκε να μείνει δίπλα του δύο ώρες για να τον ηρεμήσει. Τώρα ο ίδιος είναι καλά και βρίσκεται με την οικογένειά του».



Τους ζητώ να μου αναφέρουν ένα περιστατικό που έχει χαραχθεί στη μνήμη τους από την υγειονομική αυτή κρίση. Η Πόπη μού ξαναδιηγείται: «Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν ο πρώτος ασθενής, το πρώτο περιστατικό που διασωληνώθηκε σε μας μετά την έναρξη του ιού. Ήταν η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου. Είχε δύσπνοια, τον έβλεπες καθόταν μόνος του στο δωμάτιο και όταν ξαφνικά μπήκαν μέσα οι γιατροί και του είπαν "θα διασωληνωθείς", αυτός τελευταία στιγμή πήρε το τηλέφωνο, κάλεσε τη γυναίκα του και της είπε "γυναίκα με πάνε στη μονάδα". Ανατριχιάσαμε όλοι, συγκινηθήκαμε, δεν ξέραμε τι θα γίνει με αυτόν τον άνθρωπο» λέει η Πόπη φανερά φορτισμένη. «Κάθε μέρα ήταν στο μυαλό μας, θα βγει δεν θα βγει, θα αρνητικοποιηθεί; Όταν μάθαμε ότι βγήκε από τη μονάδα ήταν η καλύτερη στιγμή που μπορούσαμε να ζήσουμε».

Η βαρυσήμαντη προσφορά των υγειονομικών υπαλλήλων όχι μόνο στη φροντίδα αλλά και στην ψυχολογική υποστήριξη των ασθενών δεν μένει βέβαια αξέχαστη. Οι δύο νοσηλεύτριες σημειώνουν πως αρκετοί από τους ασθενείς που έχουν πάρει εξιτήριο έρχονται φορώντας τις μάσκες τους στο νοσοκομείο και εκφράζουν τις ευχαριστίες τους, άλλοι φέρνουν γλυκά, ενώ άλλοι στέλνουν κάρτες. Όλοι πάντως ζητούν ένα πράγμα. Όταν τελειώσει η δύσκολη αυτή περίοδος, όταν η πανδημία θα είναι διαχειρίσιμη, να μπορέσουν να δουν τα πρόσωπα πίσω από αυτές τις μάσκες, να δουν αυτούς που τους φρόντιζαν και ήταν δίπλα τους όλο αυτό το διάστημα.

Η κρυφή «μάχη» με τον εξοπλισμό και η αλληλεγγύη των εργαζομένων



Πέρα από όλες τις καταστάσεις που καλούνται να διαχειριστούν οι εργαζόμενοι στον κλάδο της υγείας, οφείλουν να ανταπεξέλθουν και σε μία ακόμη δύσκολη συνθήκη. Αυτή με τον εξοπλισμό και ιδίως τις μάσκες που δυσκολεύουν την αναπνοή και ενδέχεται να προκαλέσουν μέχρι και λιποθυμικό επεισόδιο. «Είναι ανυπόφορο» λέει λακωνικά η Ναταλία, με την Πόπη να τη συμπληρώνει: «Σήμερα που έπεσε λίγο η θερμοκρασία είναι υποφερτό. Τις τρεις τελευταίες ημέρες που είχε 35 βαθμούς έξω και δεν μας αφήνουν ούτε κλιματιστικό να ανάβουμε, παλεύεις να καθίσεις μέσα ένα δίωρο». Οι δύο νοσηλεύτριες αναλύουν την αλληλεγγύη και την υποστήριξη που επικρατεί μεταξύ του προσωπικού. «Ο καθένας κάθεται όσο αντέχει μέσα. Κάποιος μπορεί να αντέχει 4 ώρες, ενώ άλλος στη 1,5 ώρα μπορεί να παρουσιάσει δύσπνοια» λέει η Πόπη. Για τον λόγο αυτό, οι εργαζόμενοι συνεννοούνται ώστε να χωρίζουν τις ώρες που βρίσκονται στους θαλάμους ανά 2,5ωρο. «Αν κάποιος θέλει να βγει νωρίτερα, εννοείται πως ο άλλος συνάδελφος αναλαμβάνει να πάρει τη θέση του. Υπάρχει μεγάλη κατανόηση μεταξύ μας» τονίζουν.

Η ίδια αλληλεγγύη υπήρχε από την αρχή της πανδημίας. «Δουλεύαμε 10ωρα και 12ωρα, χωρίς να μας το ζητήσει κανείς. Δεν μπορούσαμε να αφήσουμε εκτεθειμένο κάποιο συνάδελφο» προσθέτουν. Πλέον για τους εργαζόμενους, σημειώνει η Ναταλία, η διαδικασία να βάλουν τη στολή παίρνει πλέον 5 λεπτά, τη στιγμή που στην αρχή της κρίσης χρειάζονταν τουλάχιστον ένα 20λεπτο. Στην έξοδό τους από τους θαλάμους, παρακολουθεί ο ένας τον άλλον για τυχόν «λάθη» τη στιγμή που βγάζουν τις στολές. «Βλέπουμε μήπως ξεφύγει κάτι, μήπως ακουμπήσουμε κάπου που δεν πρέπει και μεταδώσουμε τον ιό».

Το «στίγμα» του εργαζομένου σε νοσοκομείο

Ως μια νέα ασθένεια, που κανείς δεν γνώριζε τα χαρακτηριστικά της, ο νέος κορωνοϊός «έσφιξε» την κοινωνία, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να προφυλάσσονται και να μην πλησιάζουν τον περίγυρό τους πέρα από τον στενό τους κύκλο. Για τους εργαζόμενους σε νοσοκομεία, το «στίγμα» της εργασίας τους ήταν ακόμη πιο έντονο. «Δεν υπήρξε άσχημος τρόπος ή ρατσιστική συμπεριφορά» λέει η Ναταλία και προσθέτει: «Υπάρχει όμως επιφυλακτικότητα. Υπάρχουν γνωστοί μας που θα μας μιλήσουν από πιο μακριά». Από την άλλη η Πόπη αναφέρει: «Και στην παθολογική σκέτο να πεις ότι δουλεύεις, σε κοιτάζουν λίγο περίεργα. Πλέον το συνήθισαν, είδαν ότι κι εμείς δεν έχουμε κολλήσει, οπότε τα πράγματα είναι καλύτερα».

Στην αρχή της υγειονομικής κρίσης αναφέρουν πως υπήρξε και η ανησυχία από το συγγενικό τους περιβάλλον. «Πλέον δεν υπάρχει, γιατί βλέπουν πως προστατευόμαστε καλά» τονίζουν και κάνουν λόγο για σωστά διαχειρίσιμη κατάσταση από το νοσοκομείο. «Δεν φοβηθήκαμε. Ήμασταν η πρώτη κλινική που δέχθηκε κρούσμα, είχαμε καλή ενημέρωση από την προϊσταμένη μας που δούλευε στις λοιμώξεις και τα ξέρει καλύτερα από όλους, είχαμε καθημερινή επικοινωνία με τον λοιμωξιολόγο κ. Μεταλλίδη που μας ενημέρωνε και μας καθησύχαζε» σημειώνουν οι δύο νοσηλεύτριες, λίγο πριν ολοκληρώσουν το διάλειμμά τους και επιστρέψουν στην κλινική για να γράψουν για ακόμη μία φορά στη στολή τους τις λέξεις που, όπως αναφέρουν, τις χαρακτηρίζουν. Αισιοδοξία και δύναμη!