Για πολλά χρόνια στα δημοσιογραφικά γραφεία της Θεσσαλονίκης συζητούσαμε ότι μια από τις σημαντικές διαφορές της πόλης με την Αθήνα είναι η ανυπαρξία ενός star system, σε αντίθεση με την πρωτεύουσα. Όχι σούργελων, αλλά τοπικών σταρ, ανθρώπων που ξεχωρίζουν από τη μάζα, είναι σε κάποιο τομέα ξεχωριστοί, καλύτεροι από τους υπόλοιπους.
Έπειτα από πολλά χρόνια συζητήσεων και αναζήτησης αιτιών έχω διαμορφώσει μια άποψη, η οποία απέχει πολύ από την κρατούσα. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι στη Θεσσαλονίκη απαγορεύεται να ξεχωρίσει ένας άνθρωπος έναντι των υπολοίπων. Σωστότερα, του το απαγορεύουν, επιδιδόμενοι σε έναν λυσσαλέο αγώνα για να τσακίσουν κάθε κεφάλι που θα σηκωθεί.
Είναι μια στρέβλωση της πραγματικότητας, μια παρερμηνεία των όρων ισότητας, που αντικατοπτρίζει όλη τη μιζέρια που διακατέχει μεγάλο μέρος αυτής της πόλης. «Οι καλύτεροι φεύγουν και κάνουν καριέρα αξιοζήλευτη στην Αθήνα». «Όποιος κατεβαίνει στην Αθήνα πετυχαίνει». Α ναι; Κι αυτό δεν σας προβληματίζει;
Προφανώς και έχει προβληματίσει πάρα πολλούς, αλλά πώς να παραδεχτεί κάποιος ότι κάποιος άλλος είναι καλύτερός του και να το αναγνωρίσει δημοσίως; Γι' αυτό και πολλοί κατέφυγαν στην εύκολη ερμηνεία ότι η Αθήνα επιβάλλει στη Θεσσαλονίκη αυτή την κατάσταση του κομπάρσου, αποφεύγοντας να της δώσει ό,τι πραγματικά της αναλογεί. Κι αφού με χαρτί και με μολύβι αυτό αποδεικνύεται μια αστειότητα, στους ίδιους ανθρώπους φταίει το ανίκανο πολιτικό προσωπικό, οι μίζεροι οικονομικοί παράγοντες κτλ.
Οι ίδιοι δε φταίμε ποτέ. Αυτοκριτική στα τάρταρα. Το ότι τρώνε όλοι τα λυσακά τους με το που βλέπουν κάποιον να ξεχωρίζει και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τον αποδομήσουν δεν θεωρούν ότι πρέπει να το κοιτάξουν κάποια στιγμή; Να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους; Να πάψουν να πνίγουν τη μετριότητά τους και τη δική τους ανικανότητα στο ρίξιμο χολής για τους άλλους; Να σταματήσουν να είναι θυμωμένοι και αντί να ψάχνουν για το κακό να ψάξουν για το καλό; Θα ηρεμήσει και η ψυχούλα τους...
Η νοοτροπία που επικράτησε στη Θεσσαλονίκη να κρατηθούν όλοι χαμηλά και να μην ξεχωρίσει κανείς (χωρίς να έχει πάρει άδεια από ποιον;) πρέπει να καταλάβουμε ότι τελικά κρατά χαμηλά την ίδια την πόλη. Είναι αυτός ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες της μιζέριας και αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξή της, στην εξωστρέφειά της, σε μια αυτόνομη λαμπρή πορεία, μακριά από ταμπέλες και συγκρίσεις, μπροστάρηδες στην οποία θα μπουν τα καλύτερα μυαλά, οι καλύτεροι, οι άριστοι, εκείνοι που είναι ικανότεροι. Και οι άλλοι θα ακολουθήσουμε...
Μόνο αν ξεφύγει η πόλη από αυτή τη νοοτροπία θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε το προνόμιο του ηγέτη σε κάποιους ανθρώπους. Αλλά η πλειοψηφία φαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν το θέλει. Προτιμά να μένει η πόλη στάσιμη. Προτιμά να μην ξεχωρίσει κανένας, αν δεν ξεχωρίζει ο ίδιος, ο καθένας...
Τα γράφω αυτά επειδή τις τελευταίες ημέρες η νοοτροπία αυτή απλώνεται παντού στην πόλη μέσω των social media και όχι μόνο, που ένα τους καλό (μέσα στα πολλά κακά) είναι ότι ξεμπροστιάζουν τα πιο ταπεινά ένστικτα καθενός μας.
Διάβασα μεγάλο μέρος του οχετού για τη νέα υφυπουργό Μακεδονίας – Θράκης, Κατερίνα Νοτοπούλου. Και αναρωτιέμαι γιατί όλο αυτό το μπούλινγκ, η θυματοποίηση μιας νέας πολιτικού, η οποία έκανε το λάθος να ξεχωρίσει; Γιατί ενοχλεί τόσο πολύ που μια 30χρονη καταλαμβάνει το υψηλότερο θεσμικό αξίωμα που μπορεί να δώσει η πόλη;
Απότοκο της νοοτροπίας που περιέγραψα είναι όλη αυτή η χυδαία επίθεση που δέχεται η κ. Νοτοπούλου. Δεν έχω κανένα ιδιαίτερο λόγο να την υπερασπιστώ. Δεν είμαι στο κόμμα της, δεν έχουμε κάποια ιδιαίτερη φιλία, δεν είμαι στο pay roll της, δεν είναι καν πηγή μου, δεν έχω καμιά... πονηρή σκέψη γι' αυτή.
Έχω μπει ακόμη μια φορά στη διαδικασία να γράψω την άποψή μου με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη λειτουργία του Γραφείου του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, του οποίου ήταν επικεφαλής, και ήταν θετική για το έργο της. Κι επειδή το έκανα τότε είχα πολλές αναστολές στο να μπω στη διαδικασία να γράψω άλλη μια άποψη γι' αυτή.
Όμως διαβάζοντας και ακούγοντας όλα όσα γράφονται και λέγονται όλες αυτές τις μέρες μετά τον ανασχηματισμό θεωρώ ότι δεν πρέπει να μείνει κανείς αμέτοχος σε αυτή τη χυδαιολογία σε βάρος της, σε όλο αυτό το ξεσάλωμα των «θυμωμένων», των «αδικημένων», των «ίσων».
Με πολλά σχόλια ντράπηκα και ο ίδιος. Θα έκλεινα μάτια και αυτιά (δε θα ήταν η πρώτη φορά), αλλά όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο κ. Γιώργος Αρχοντόπουλος σε ανάρτησή του: «Καταδικάζουμε τον λιθοβολισμό σε όλες τις εκδοχές του ή απλά σιωπούμε και τον ανεχόμαστε –κάνοντας και τη δουλίτσα μας- αφήνοντας στους άλλους τη βρώμικη δουλειά;».
Θεωρώ ανάξια σχολιασμού κάθε σεξιστική τοποθέτηση, κείμενο, λιβελογράφημα κτλ. Θα ασχοληθώ όμως με τις κακιούλες που εκλαμβάνονται και ως κριτική μέσα στη σοβαροφάνειά τους.
Η κ. Νοτοπούλου, στα πιο ήπια αρνητικά σχόλια των ημερών, εμφανίζεται ελλειμματικών προσόντων για τη θέση της υφυπουργού. Κάποιοι βλέπω ανακάλυψαν ξαφνικά και την αξιολόγηση... Τραγικοί. Λες και έπεσαν από τα σύννεφα. Θαρρείς και όλοι όσοι διατέλεσαν υφυπουργοί είχαν από πέντε διδακτορικά, είχαν επιτυχή επαγγελματική εμπειρία δεκαετιών κτλ. Λες και ένας αγρότης απαγορεύεται να γίνει υφυπουργός ή υπουργός. Μήπως κάπου η κριτική μπάζει; Μήπως πρώτη φορά ο ανασχηματισμός και η επιλογή προσώπων είναι προνόμιο του πρωθυπουργού; Από αυτές τις επιλογές του δε θα κριθεί; Γιατί είναι εκ προοιμίου χειρότερη η κ. Νοτοπούλου δηλαδή; Γιατί πρέπει να αποκλειστεί η υπουργοποίησή της εκ των προτέρων; Μήπως δεν είναι αστείος ο ισχυρισμός ότι με αυτό τον τρόπο κρίνεται πολιτικά η υφυπουργός;
Όπως η δήθεν έκπληξη - αποκάλυψη για το γεγονός ότι είχε δίμηνη σύμβαση ως εργαζόμενη καθαριότητας στο δήμο Θεσσαλονίκης κι αντί να καθαρίζει δρόμους έκανε δουλειά για την υποψηφιότητα του ΣΥΡΙΖΑ στο δήμο Θεσσαλονίκης. Έλα... Γίνονται αυτά; Είναι δυνατόν δημοτικοί υπάλληλοι καθαριότητας να είναι τηλεπερσόνες, να δουλεύουν σε βουλευτικά, υπουργικά ή κομματικά γραφεία με απόσπαση, με μετάταξη κι όλα τα σχετικά;
Μα ποιος νομίζει ότι μπορεί να κοροϊδέψει ποιον; Δε θα αξιολογήσω εγώ την κ. Νοτοπούλου. Θα κριθεί από το έργο της στο νέο της πόστο, όπως και οι υπόλοιποι της κυβέρνησης και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Μπορώ όμως να πω ότι αν ο κ. Τσίπρας στον ανασχηματισμό είχε ως κριτήριο αξιολόγησης την επιτυχημένη δουλειά από ανθρώπους του κόμματός του, από δικούς του ανθρώπους, σε ό,τι τους είχε ανατεθεί, ο βαθμός της νέας υφυπουργού θα ήταν υψηλός, λόγω της απόδοσής της στη θέση της επικεφαλής του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη επί δυο χρόνια. Αν κάποιοι δεν το έβλεπαν σημαίνει ότι δεν ασχολούνταν. Θα έγραφα αρκετά ζητήματα τα οποία έτρεξε με επιτυχία η κ. Νοτοπούλου και οι συνεργάτες της, αλλά δε θα της κάνω και αγιογραφία.
Θα κριθεί εν καιρώ για τις επιδόσεις της στο ΥΜΑΘ, όπως θα κριθεί και ο πρωθυπουργός για την επιλογή της. Στα πεπραγμένα της να εστιάσουμε κι όχι στις μικρότητες και στο κουτσομπολιό.
Να κριθεί η κ. Νοτοπούλου για το έργο της, να κριθεί πολιτικά, αλλά όχι στον κανιβαλισμό. Όχι επειδή ξεχώρισε και ανελίχθηκε πολύ γρήγορα. Όχι επειδή δεν ξέρουμε πού να φορτώσουμε τα δικά μας κόμπλεξ και απωθημένα να κονταίνουμε όποιον ξεχωρίζει.
Η κ. Νοτοπούλου είναι απλώς το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Στην καθημερινότητά μας, όσοι δεν πάσχουμε από κόμπλεξ κατωτερότητας και μπορούμε να συνομιλούμε με όλους χωρίς διακρίσεις, που έχουμε συμφιλιωθεί με τον εαυτό μας και δεν είμαστε θυμωμένοι, βιώνουμε καθημερινά ανάλογα παραδείγματα.
Το γεγονός ότι ενέταξα αυτό το παράδειγμα στην κρατούσα νοοτροπία στη Θεσσαλονίκη είναι το μείζον και θεωρώ ότι όσοι έχουν δημόσιο λόγο οφείλουν πια να συμβάλουν ώστε να πάψει αυτή η νοοτροπία να εμποδίζει την εξέλιξη της πόλης, στηλιτεύοντας τέτοιες στάσεις. Η σιωπή ορισμένες φορές εκλαμβάνεται ως αποδοχή.