Η προσωπική διπλωματία που ακολουθούσε ο κ. Ν. Κοτζιάς μας στερεί της δυνατότητας να γνωρίζουμε, έως ποίου σημείου οι διμερείς, τριμερείς, τετραμερείς διασκέψεις με χώρες της ευρύτερης γειτονίας, παρέχουν κάποιου είδους κοινή δράση στην τουρκική επιθετικότητα.
Αλλά, και ο ελληνικός στρατηγικός σχεδιασμός, κατά πόσο είναι σε θέση να αντιμετωπίσει κάποιο επεισόδιο τύπου Ιμίων, με την ενδεικνυόμενη αποφασιστικότητα, η οποία μπορεί να επιφέρει γενίκευση σύρραξης; Επειδή, δεν αρκεί να υποστηρίζουμε, δικαίως, ότι η Τουρκία δεν είναι σε θέση να διεξάγει ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον μας, επειδή κανείς δεν γνωρίζει πού μπορεί να οδηγήσει έναν επεισόδιο, θεωρούμενο μεμονωμένο.
Πιστεύω, ότι ασφαλώς και υπάρχουν σχέδια αποτρεπτικής απειλής. Εδώ υπάρχουν δύο σχολές. Η μία υποστηρίζει ότι δεν πρέπει ο αντίπαλος να γνωρίζει ποια θα είναι η επιθετική απάντησή μας σε περίπτωση δικής του επίθεσης, και να υποθέτει το χειρότερο, η άλλη ότι πρέπει να γνωρίζει ώστε να αποθαρρυνθεί, διαπιστώνοντας ότι το πλήγμα που θα καταφέρουμε, θα είναι ισοδύναμο ίσως και ισχυρότερο από αυτό που θα δεχτούμε. Οι ειδικοί αποφασίζουν τι θα ακολουθήσουν, είθε να υπάρχει σχέδιο και να είναι το ορθό.
Ο τρόπος συμπεριφοράς των Τούρκων, είναι γνωστός. Κατά τα τελευταία χρόνια, είμαστε μάρτυρες των πολλών περιπτώσεων, όπου η Τουρκία εμφανιζόταν απειλητική κατά μίας χώρας, αλλά όταν διαπίστωνε ότι η απειλούμενη χώρα δεν ήταν διατεθειμένη να υποχωρήσει, άλλαζε στάση και την προσέγγιζε. Δυστυχώς, η στάση της Ελλάδας εδώ και δεκαετίες, δεν είναι απλώς υποτονική, αλλά και ενδοτική ίσως. Η δικαιολογία, ότι το ΝΑΤΟ επεμβαίνει και δεν επιτρέπει δυναμική απάντηση, είναι σαθρή. Επειδή, η Τουρκία εφαρμόζει την πολιτική των τετελεσμένων, τα οποία σε βάθος χρόνου δημιουργούν πλάσμα δικαίου.
Την έγραψα, την γράφω και θα την ξαναγράψω, όσες φορές χρειαστεί, την προτροπή του οργισμένου Δημοσθένη προς τους Αθηναίους, όταν επέτρεψαν την είσοδο πολεμικού πλοίου των Μακεδόνων στο λιμάνι του Πειραιά, παρά την συνθήκη ειρήνης που είχε υπογραφεί μεταξύ τους:
«Μα η πιο εξευτελιστική κι η πιο αλαζονική πράξη των Μακεδόνων είναι εκείνη που έκαμαν πριν από λίγο καιρό, ότι τόλμησαν να μπουν στο λιμάνι του Πειραιά, παραβιάζοντας τις κοινές μας συμφωνίες. Και δεν πρέπει να θεωρήσετε την πράξη αυτή, Αθηναίοι, ασήμαντη, επειδή ήταν ένα καράβι, αλλά ότι έγινε μια απόπειρα για να δουν αν θα την παραβλέψουμε και να μπορέσουν μετά να ξανάρθουν με περισσότερα πλοία, κι ότι δεν νοιάστηκαν καθόλου για τις κοινές αποφάσεις, ούτε για τις συμφωνίες...».
Να σκεφθούμε λοιπόν, ποια ήταν η συνέχεια, όταν η Ελλάδα αδιαφόρησε στην πρώτη απόπειρα της Τουρκίας να δοκιμάσει τις αντιδράσεις μας. Απαντήσαμε με τις συνήθεις άνευ ουσίας δηλώσεις περί παραβιάσεως των διεθνών κανόνων και άλλα παρόμοια κενού περιεχομένου ρητορικά σχήματα, που χρησιμοποιούν μόνον οι αδύναμοι και οι αδιάφοροι. Η Τουρκία, αντιληφθείσα φυσικά, ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να υπερασπιστούμε τα εθνικά μας συμφέροντα, κάθε φορά κάνει και ένα βήμα ακόμη.
Τώρα, ο Ερντογάν, δεν χάνει ευκαιρία, ιδίως μετά την έναρξη των γεωτρήσεων από την ExxonMobil, να απειλεί με επέμβαση, διεκδικώντας επικράτεια που δεν του ανήκει. Η Λευκωσία και η Αθήνα δείχνουν να είναι ψύχραιμες, χωρίς να γνωρίζουμε πού στηρίζεται αυτή η αισιοδοξία. Εκείνο που μπορούμε να συνάγουμε, παρακολουθώντας τα γεγονότα, είναι ότι δεν θα τολμήσει κάποια ενέργεια σε θαλάσσιες περιοχές που έχουν ανατεθεί για έρευνα σε Αμερικανούς και Γάλλους.
Σε περίπτωση όμως, που επιχειρήσει έρευνα σε ΑΟΖ της Κύπρου ή της Ελλάδας, μακριά από περιοχές ενδιαφερόντων των δύο αναφερομένων Δυνάμεων, τι θα πράξει η Ελλάδα; Τι θα πράξουν Ισραήλ και Αίγυπτος, χώρες με τις οποίες διακηρύξαμε ότι μας συνδέει στρατηγική συμμαχία; Άγνωστο. Θα διακινδυνεύσουν πόλεμο με την Τουρκία για χάρη μας; Μάλλον απίθανο. Όπως κι εμείς φυσικά δεν θα στείλουμε στρατεύματα στην Αίγυπτο, αν της επιτεθεί η Τουρκία.
Αυτά είναι ερωτηματικά, στα οποία δεν ξέρω αν έχει απαντήσεις η κυβέρνηση, συνηθισμένη να πράττει ό,τι ζητούν οι Δυτικοί. Η ευκολία με την οποία παραχωρήθηκε στους Σκοπιανούς τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας, χωρίς αιδώ και χωρίς τύψεις, με τρομάζει για τα μελλούμενα.