Δεν είμαι βέβαιος ότι πιάνουν οι ευχές καθεαυτές, αλλά πιστεύω ότι αποτελούν ένα κέντρισμα για να ενεργήσουμε προς την κατεύθυνση της υλοποίησής τους. Και στην εποχή που ζούμε, με αυτές τις συνθήκες, οι ευχές με ουσία, είναι χρήσιμες.
Πριν από χρόνια ευχόμασταν να εγκαταλειφθούν επί τέλους οι πλαστικές σημαίες και οι προεκλογικές ομιλίες σε πλατείες, με μεταφερόμενους οπαδούς, με κλακαδόρους, με σκηνοθέτες όπου τους πέντε τους έκαναν δεκαπέντε, και άλλα πολλά που πιστοποιούσαν πως αντί να εξελιχθούμε πολιτιστικά, μάλλον πηγαίναμε πίσω.
Δεν έπιασε η ευχή. Και δεν έπιασε, επειδή ο απίστευτος παλαιοκομματικός λαϊκισμός δεν μπορεί -ούτε τώρα, μετά τα όσα έχουμε υποστεί- να εγκαταλειφθεί από αυτοανακηρυσσόμενους σωτήρες, οι οποίοι δεν διαθέτουν άλλα εφόδια επικράτησης, εκτός από την παραπλάνηση.
Δυστυχώς, ο αστικός κόσμος, η συντριπτική πλειονότητα του λαού, δεν αντέδρασε στη ψευδή προπαγάνδα, ότι δήθεν η Αριστερά δεν μετείχε στο παιχνίδι εξουσίας, άρα ήταν αλώβητη από σκάνδαλα και αποτυχίες των αστικών κυβερνήσεων, και ως εκ τούτου είχε το ηθικό πλεονέκτημα να αναλάβει να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία από την πολιτική σκηνή της χώρας. Μόνο που, αυτό το επιχείρημα στηρίζεται σε ένα μεγάλο ψέμα.
Ο πρωθυπουργός και η σύζυγός του υποστήριξαν ότι έχουν την κυβέρνηση, αλλά δεν έχουν την εξουσία, υπονοώντας ότι υπάρχουν εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, τα οποία επιβάλλουν απόψεις αντίθετες από την κυβερνητική βούληση. Όντως, σε κάθε χώρα, υπάρχει ένα βαθύ κράτος που ελέγχει τους μηχανισμούς διακυβέρνησης, και άλλοτε αναβιβάζει στην εξουσία -προς εξυπηρέτησή του- το περιθώριο της πολιτικής -όπως συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ-, άλλοτε θέτει εμπόδια στην υλοποίηση θετικών μέτρων για τον λαό, επειδή αντιστρατεύονται τα συμφέροντά του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πολιτικοί του, ψεύδονται συνειδητά όταν υποστηρίζουν είναι αμέτοχοι των όσων δεινών συμβαίνουν στην Ελλάδα. Επί δεκαετίες η Αριστερά αποτελεί κι αυτή τμήμα του βαθέως κράτους, το οποίο κατέχει την εξουσία, όταν δεν κυβερνά όπως τώρα.
Ο οιοσδήποτε μπορεί να αναλογιστεί πόσες αποφάσεις ελήφθησαν κατόπιν των πιέσεων της Αριστεράς, η οποία εν γνώσει της ζημίωνε μακροπροθέσμως τον ελληνικό λαό, προκειμένου να κερδίσει ψήφους. Όταν απαιτούσε, με ογκώδεις διαδηλώσεις, να επιβληθεί κατώτερος μισθός 1.100 ευρώ, μιλώντας με περιφρόνηση για την γενιά των 700 ευρώ, γνώριζε, όπως γνώριζε όλος ο λαός, ότι και τα 700 ευρώ προήρχοντο από δανεισμό, και όχι από την παραγωγή.
Γνώριζε, ότι κατ’ έτος δανειζόμασταν περί τα 40 δισεκατομμύρια ευρώ, όχι για παραγωγικά έργα, αλλά για αποπληρωμή τοκοχρεωλυσίων παρελθόντων δανείων. Γνώριζε δηλαδή, ότι το αίτημά της δεν έχει βάση, και ότι η ικανοποίησή του, θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την δυσχερή κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Ελλάδα. Δεν την ενδιέφερε όμως. Απαιτούσε, και πολλές από τις απαιτήσεις γίνονταν δεκτές, επειδή αδύναμοι πολιτικοί του αστικού χώρου, δεν είχαν το σθένος να την αντιμετωπίσουν.
Άπειρα τέτοια περιστατικά μπορεί κάποιος να παραθέσει. Σημειώνω μόνο την επιτυχία της να καταστήσει τα πανεπιστήμια Άσυλα εγκληματιών γεμίζοντας ταυτόχρονα την Ελλάδα με πτυχιούχους του "δημοκρατικού πέντε", όπως θρασύτατα απαιτούσαν οι δήθεν "προοδευτικοί" φοιτητές της.
Αυτή η τοξική ατμόσφαιρα εύχομαι να εκλείψει. Κι αυτό δεν θα συμβεί από μόνο του, αλλά από τους αγώνες του λαού, να ξαναβάλει τους Καρανίκες στη θέση τους.