Μία ακατάσχετη πολιτική αριθμολαγνεία επικρατεί την τελευταία εβδομάδα με αφορμή τις εσωκομματικές κάλπες που έστησαν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στις 8 Μαΐου και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μία εβδομάδα αργότερα. Κατά δήλωση των διοργανωτών, στην πρώτη κάλπη προσήλθαν κοντά 180.000 ψηφοφόροι για να εκλέξουν νομαρχιακές και συντονιστικές επιτροπές, αλλά και να επιλέξουν το νέο όνομα του κόμματος, στη δε δεύτερη περί τους 150.000, για να εκλέξουν τον Αλέξη Τσίπρα αρχηγό αλλά και τα μέλη της νέας Κεντρικής Επιτροπής. Και στις δύο περιπτώσεις, δικαίωμα ψήφου είχαν και οι φίλοι του κόμματος υπό την προϋπόθεση ότι θα εγγράφονταν την ίδια μέρα στο κόμμα.
Την πράγματι μαζική για τα δεδομένα της εποχής, προσέλευση στις εσωκομματικές κάλπες, τα δύο κόμματα επιχειρούν να την παρουσιάσουν ως τεκμήριο πολιτικής επιρροής και προάγγελο του εκλογικού ποσοστού που αναμένουν να λάβουν στην εθνική κάλπη. Αυτό θα φανεί βεβαίως το αργότερο σε ένα χρόνο ωστόσο, η εκτίμηση η οποία συνδέει την προσέλευση στις εσωκομματικές εκλογές με το τελικό ποσοστό στην εθνική κάλπη φαντάζει κάπως αυθαίρετη καθώς δεν υπάρχει κάποιος ασφαλής πολιτικός αλγόριθμος ή άλλο προγνωστικό μοντέλο το οποίο να μετατρέπει τους εσωκομματικούς ψηφοφόρους σε εκλογικά ποσοστά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, αποτελεί τρανή απόδειξη. Πριν από δέκα χρόνια ήταν ένα μικρό κόμμα με ευάριθμο αριθμό ενεργών μελών, ωστόσο κατάφερε να εκτιναχθεί στο πολιτικό στερέωμα και να επιτύχει τρεις διαδοχικές εκλογικές νίκες μέσα στο 2015. Στη συνέχεια, δε, παρότι μεγάλωσε ως κόμμα, φτάνοντας περίπου στα 40.000 μέλη, υπέστη τρεις απανωτές εκλογικές ήττες το 2019.
Ανάλογο παράδειγμα υπήρξε και ο Γιώργος Παπανδρέου ο οποίος είχε καταφέρει να κινητοποιήσει ένα εκατομμύριο και πλέον οπαδούς του ΠΑΣΟΚ για να τον εκλέξουν αρχηγό το 2004 και λίγες εβδομάδες αργότερα έχασε πανηγυρικά τις εκλογές από τον Κώστα Καραμανλή.
Αλλά και η σύγκριση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μαρτυρά πόσο αυθαίρετη είναι η αντιστοίχηση μεταξύ εσωκομματικών ψηφοφόρων και εκλογικού ποσοστού. Διότι, όταν η Χαριλάου Τρικούπη με 13% έως 15% στις δημοσκοπήσεις προσελκύει 180.000 ψηφοφόρους, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον διπλάσιους;
Πέραν αυτών, η ιστορία έχει αποδείξει ότι η σχέση όσων προσέρχονται σε εσωκομματικές εκλογές, και μάλιστα πανηγυρικού χαρακτήρα όπως η προχθεσινή για την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα, ως μοναδικού υποψηφίου για την αρχηγία, με το κόμμα, είναι εξαιρετικά χαλαρή. Το είδαμε στο ΠΑΣΟΚ του ενός εκατομμυρίου καθώς και πρόσφατα των 270.000, το είδαμε και στη ΝΔ των 420.000 που προσήλθαν στις εσωκομματικές του 2015 για την εκλογή αρχηγού.
Γι' αυτό ας μην βιαστούν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να νοικιάσουν περισσότερα και μεγαλύτερα γραφεία. Ελάχιστοι απ' αυτούς που προσήλθαν στις προχθεσινές κάλπες θα συμμετάσχουν στις κομματικές διαδικασίες. Άλλωστε, αυτό δείχνει και μια δεύτερη ανάγνωση του προχθεσινού αποτελέσματος. Σύμφωνα με την Κουμουνδούρου, προχθές ψήφισαν περί τους 150.000, εκ των οποίων οι 110.000 εγγράφηκαν την Κυριακή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι περίπου το 1/3 των παλαιών μελών, δηλαδή περί τους 22.000, από τους συνολικά 62.000 δεν προσήλθαν στην κάλπη παρότι μία από τις ψηφοφορίες αφορούσε και την εκλογή των μελών της νέας Κεντρικής Επιτροπής.
Εν ολίγοις, η σημαντική προσέλευση στις εσωκομματικές κάλπες δεν έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μεγαλύτερο κόμμα. Τον έκαναν όμως περισσότερο αρχηγικό γιατί, αν κάποιος ψήλωσε, αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος διαθέτει πλέον ισχυρότατη πολιτική νομιμοποίηση. Έχει στα χέρια του λευκή επιταγή να προχωρήσει σε όποιες αλλαγές θέλει, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να διαβουλεύεται συνεχώς με την εσωκομματική αντιπολίτευση. Από αυτό θα κριθεί και φυσικά από τις πολιτικές προτάσεις τις οποίες θα κομίσει ενόψει της εθνικής κάλπης.