Το γνωρίζατε ότι υπάρχουν Έλληνες φοιτητές που σπουδάζουν στα Τίρανα; Αδιάφορο τι, αλλά αυτό που μετράει είναι ότι κατέφυγαν στην αλβανική πρωτεύουσα, για κάνουν τις σπουδές τους, πληρώνοντας σε ευρώ τα δίδακτρά τους. Γιατί το αναφέρουμε; Διότι τώρα που έκατσε η σκόνη για τη συνταγματική αναθεώρηση, αντιλαμβανόμαστε ότι τα παιδιά μας θα εξακολουθήσουν να φεύγουν κατά κύματα, όχι μόνο στα Βαλκάνια ή τη Δυτική, τη Βόρεια και την Ανατολική Ευρώπη, αλλά και στη... Βόρεια Αφρική κι όπου αλλού περνούν τα ευρώ τους, για να σπουδάσουν.
Κι εύλογα γεννάται το ερώτημα: Γιατί να μπορούν να το κάνουν στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου και να μη μπορούν να το κάνουν στην πατρίδα τους; Αν η απάντηση παραπέμπει στα περί εμπορευματοποίησης της παιδείας, τότε επιστρέφουμε στις αρχές του περασμένου αιώνα. Αν πάλι έχει να κάνει με την ποιότητα της παιδείας που θα παίρνουν φοιτώντας σε ελληνικά ιδιωτικά πανεπιστήμια, τότε δεν έχουμε παρά να νομοθετήσουμε σαφείς κανόνες που θα τη διασφαλίζουν, ώστε να μην τίθεται εν αμφιβόλω.
Συνεπώς, δεν υπάρχουν δικαιολογίες για το γεγονός ότι η χώρα αυτή θα συνεχίσει να εξάγει φοιτητές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, επειδή επικρατεί κάτι ομιχλώδες στους εθνοπατέρες της. Κατ' άλλους «κολλήματα», αλλά ό,τι κι αν είναι θα πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει. Η Ελλάδα δεν αντέχει από πολλές απόψεις να συνεχίσει για πολύ αυτή τη «βιομηχανία». Το πρόβλημα είναι ότι με την τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος χάθηκε μια ακόμα μεγάλη ευκαιρία.
Για άλλα δέκα χρόνια; Μπορεί, αν δεν ισχύουν όσα υποστηρίζουν ορισμένοι από τη ΝΔ, ότι δηλαδή το εμπόδιο μπορεί να ξεπερασθεί και το ζήτημα να επανέλθει στη Βουλή. Το σίγουρο είναι ότι κάτι πρέπει να γίνει. Το πώς, είναι σχεδόν αδιάφορο. Για μια χώρα, όπως η δική μας, που βγαίνει (αν βγαίνει) βαριά τραυματισμένη από μια απίστευτη δεκαετή κρίση, όλα τα παραπάνω καταντούν να αποτελούν πολυτέλεια.