Χωρίς… διαβατήριο ο κορωνοϊός συνεχίζει να κάνει τον γύρο του κόσμου εδώ και 15 μήνες. Χτύπησε και συνεχίζει να χτυπά καθημερινά δεκάδες χώρες, με εκατομμύρια κρούσματα και θύματα ανά την υφήλιο. Κι ενώ, λίγο έως πολύ η κατάσταση δεν διαφέρει και η αντιμετώπιση της πανδημίας φαίνεται πως κινείται με το ίδιο πάνω κάτω… πρωτόκολλο -lockdown, περιορισμοί, νοσηλείες, κρούσματα, εντατικές, εμβολιασμοί- έχουν ενδιαφέρον οι μαρτυρίες οκτώ Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό και βιώνουν με τον τρόπο του ο καθένας την πανδημία.
Η Voria.gr χτύπησε την ηλεκτρονική πόρτα Ελλήνων που ζουν, αλλά δεν γεννήθηκαν στην αλλοδαπή, εργάζονται, έχουν οικογένειες και μπορούν να περιγράψουν την περίοδο της πανδημίας με ευκρίνεια, ειλικρίνεια χωρίς ωραιοποιήσεις, μιας και όλοι, όπως κι εμείς εδώ, δοκιμαζόμαστε ακόμη με έναν αόρατο εχθρό.
Σήμερα μάς μιλά η Έφη Βαλδραμίδου, Οικονομολόγος - Marketing & Business Development από το Κέιπ Τάουν στη Νότια Αφρική
«Όταν θα είναι χειμώνας εδώ, στην Ελλάδα θα είναι καλοκαίρι και είναι πιο πιθανό να έρθει για μας το τρίτο κύμα τότε…»
Με καταγωγή από την Κομοτηνή, σπουδές στο Οικονομικό του ΑΠΘ, μεταπτυχιακό στο Marketing & Advertising στο Λιντς, πολλά χρόνια εργασίας στο Λονδίνο και με πάμπολλα ταξίδια ανά τον κόσμο, η Έφη Βαλδραμίδου ζει στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής από το 2013. Αυτήν τη στιγμή στήνει τη δική της εταιρία και ασχολείται με το Marketing & Business Development.
Τον τελευταίο χρόνο μετακόμισε με τον άνδρα της και τα δύο τους παιδιά σε ένα προάστιο 40 λεπτά από το κέντρο του Κέιπ Τάουν, το Κόμικι. Κι όπως λέει μιλώντας στη Voria.gr η ίδια, «από την Κομοτηνή στο… Κόμικι». Αυτή ήταν και η πλέον σημαντική αλλαγή που έγινε τον τελευταίο χρόνο με την πανδημία. Όπως λέει για το διάστημα αυτό, «κάποιες περίοδοι κύλησαν πολύ γρήγορα και κάποιες πολύ αργά. Τον περασμένο Μάρτιο μπήκαμε σε ένα πολύ σκληρό lockdown. Και ήταν φοβερή αλλαγή για μας: τη μια μέρα πηγαίναμε στα μαγαζιά, την επομένη δεν μπορούσαμε να βγούμε ούτε από τα σπίτια μας. Ούτε για περίπατο, ούτε με τα παιδιά, ούτε να βγάλουμε τα ζώα μας έξω κι όλα κλειστά. Μπορούσες να πας μόνο να ψωνίσεις τρόφιμα. Και βέβαια με στρατό και αστυνομία στον δρόμο, για να ελέγχει τις κινήσεις μας. Με το υψηλότερο επίπεδο, το level 5, όπως το λέγανε, γύρω στους τρεις μήνες μέσα στα σπίτια μας».
Η συνέχεια όπως παντού, σταδιακά άρχισαν να αίρονται οι περιορισμοί στην κυκλοφορία και τις δραστηριότητες. «Με ένα παιδί στο δημοτικό και το άλλο στο νηπιαγωγείο, ξαναγυρίσαμε όλοι δειλά δειλά σε σχετική εκπαιδευτική κανονικότητα μετά από αρκετούς μήνες. Πάντα με περιορισμούς και πάρα πολλούς κανόνες. Οι μάσκες υποχρεωτικές, ο χωρισμός των σχολικών τάξεων σε γκρουπ και εκ περιτροπής μάθημα στη διάρκεια της εβδομάδας, αυτή ήταν η νέα κατάσταση».
«Στο πρώτο κύμα δεν είχαμε τόσα πολλά κρούσματα όπως ακούγαμε σε άλλα μέρη του κόσμου, μάλιστα σε σημείο που πολλές κλινικές που είχαν ανοίξει περιμένοντας ασθενείς με COVID-19, δεν είχαν κρούσματα και έπρεπε να κλείσουν! Έτσι όταν φτάσαμε στο δεύτερο κύμα, εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, δεν είχαν ανοίξει για να δεχτούν τον κόσμο. Τότε μας ανάγκασαν πάλι να μπούμε σε περιορισμούς, ακόμη και να μην μπορούμε να πάμε στην παραλία…».
«Τους επόμενους μήνες», λέει, «πολλοί πέρασαν τον κορωνοϊό και πολλοί φίλοι νόσησαν. Οι Μονάδες Εντατικής τότε ήταν όλες γεμάτες. Τώρα όμως εκτός από τη χρήση μάσκας από όλους, δεν υπάρχουν σκληρά περιοριστικά μέτρα. Στα δημόσια σχολεία δεν επιτρέπονται τα σπορ, σε αντίθεση με τα ιδιωτικά που είναι πιο ελεύθερα, η αγορά και η εστίαση λειτουργούν κανονικά και η κυκλοφορία δεν επιτρέπεται από τις 12 το βράδυ έως τις 4 το πρωί».
Για τον εμβολιασμό η κ. Βαλδραμίδου υποστηρίζει πως «προχωρά αργά στον γενικό πληθυσμό, αφού με εξαίρεση τους υγειονομικούς και τα άτομα μεγάλης ηλικίας, στις υπόλοιπες κατηγορίες καθυστερεί. Με κυρίαρχο το εμβόλιο της Johnson & Johnson». Στην ερώτησή μας για το πότε εκτιμά πως θα εμβολιαστεί τώρα που είναι στα 41, λέει «σε 2 με 3 χρόνια…»!
H ίδια εξηγεί: «Αυτό που μας ανησυχεί είναι εάν αρρωστήσουμε πόσο βαριά θα αρρωστήσουμε και το χειρότερο είναι, εφόσον δεν είναι η οικογένειά μας κοντά μας ή κάποιος να μας βοηθήσει, ποιος θα προσέξει τα παιδιά μου. Και ακόμα χειρότερα, εάν, χτύπα ξύλο, αρρωστήσει κάποιος από τους γονείς μου, δεν μπορώ να μπω σε αεροπλάνο αύριο για την Ελλάδα».
«Πέρσι προγραμματίζαμε να έρθουμε στην Ελλάδα, το αναβάλλαμε για φέτος καθώς όταν θα είναι χειμώνας εδώ στην Ελλάδα, θα είναι καλοκαίρι και είναι πιο πιθανό να έρθει για μας το τρίτο κύμα τότε. Και θα είναι ρίσκο να μεταφέρω ίσως τότε τον ιό. Θα ήταν ανεύθυνο να το κάνω. Διανύουμε διαφορετικές εποχές – τώρα έχουμε φθινόπωρο- και θα ήθελα να τους προστατέψω. Ο άνδρας μου έχει μια εταιρία με 40-50 εργαζόμενους που ασχολούνται με τη διαχείριση των social media άλλων εταιριών, επέλεξαν να δουλεύουν όλοι από το σπίτι. Στη δική μας κατηγορία, τη μεσαία τάξη, δεν υπήρχε στήριξη από το κράτος, το οποίο ενίσχυσε τις χαμηλότερες τάξεις - έχοντας δεχτεί όμως πολύ άσχημη κριτική για το πώς χειρίστηκε το θέμα με πάρα πολλά διαδικαστικά ζητήματα και εμπόδια».
Αναφορικά με το σύστημα υγείας, η κ. Βαλδραμίδου λέει πως «είναι πολύ αναπτυγμένο, ωστόσο κρίνεται παρά πολύ δύσκολη η πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας. Στον ιδιωτικό τομέα έχει κάποιος πολύ περισσότερες επιλογές. Η εμπειρία της Νότιας Αφρικής, που αντιμετώπισε κι άλλες πανδημίες όπως και το AIDS, νομίζω πως έχει δώσει πολύ καλά συστήματα υγείας, για να βοηθηθεί ο μέσος πολίτης. Αλλά εάν σκεφτεί κανείς ότι ο πληθυσμός κοντεύει τα 40 με 50 εκατ., οι ΜΕΘ δεν είναι πολλές».