Πόσο επηρεάζεται η καθημερινότητα μας από όσα ιστορικά εξελίσσονται γύρω μας τους τελευταίους μήνες; Πόσο, δηλαδή, έχει αλλάξει η ζωή μας, περιμένοντας το Grexit, την επιστροφή στη δραχμή και ό,τι αυτό συνεπάγεται, υποτίθεται;
Η απάντηση, μονολεκτικά, είναι «ελάχιστα». Σκεφτείτε το: Εξακολουθούμε, κατά το μάλλον ή ήττον, να κάνουμε ό,τι κάναμε και στις μέρες της απόλυτης ξενοιασιάς, εκεί γύρω στα μισά της περασμένης δεκαετίας (σσ όπου όλοι μας ονειρευόμαστε ότι θα
επιστρέψουμε, μόλις ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη που βλέπουμε).
Η καθημερινότητα μας λίγο έχει επηρεαστεί, τα σχέδια μας για το βραχυπρόθεσμο μέλλον μας ελάχιστα έχουν διαφοροποιηθεί. Όπως και οι ανησυχίες μας.
Γιατί, όποιος πει ότι δεν αναρωτήθηκε πού θα πάει διακοπές μέα στο επόμενο δίμηνο, θα πει απλά ψέματα. Οποιος όμως πει ότι τον απασχόλησε έστω και ελάχιστo ότι ενδεχομένως θα χάσει τη δουλειά του (αν έχει) επειδή το αφεντικό δεν θα έχει να τον πληρώσει ή θα χάσει το σπίτι, αν έχει δάνειο (επειδή δεν θα μπορεί να το πληρώσει), μπορεί και να λέει ψέματα.
Πώς εξηγούνται, ωστόσο, όλα τα παραπάνω; Γιατί όλοι ή σχεδόν όλοι βλέπουμε ως την άκρη της μύτης μας; Γιατί αντιδρούμε λες και αυτή η μεγάλη περιπέτεια της χώρας μας, αφορά μια άλλη χώρα, πολύ μακρινή και όχι τη δική μας;
Ίσως να έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση, που έχει την τάση να απομακρύνει τις δυσάρεστες σκέψεις. Ίσως πάλι έχει να κάνει με το γεγονός ότι ως λαός, έχουμε μια τάση να ταυτιζόμαστε με τον Πίτερ Παν. Μπορεί να φταίει το κλίμα, ο ήλιος ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.
Πάντως, όποιος επιχειρήσει να ανοίξει μια σοβαρή κουβέντα για το θέμα, αυτόν τον καιρό, αντιλαμβάνεται ότι καταλήγουμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν φταίμε εμείς...».