Οριστικά για το 2019 μετατίθεται πλέον – σύμφωνα με όλες τις έως τώρα ενδείξεις - η επόμενη ομολογιακή έκδοση της Ελλάδας. Με βάση τον προγραμματισμό που υπάρχει, η χώρα θα πρέπει να αναζητήσει περί τα 9 δισ. ευρώ – εκτός «μαξιλαριού» - για να καλύψει ανελαστικές υποχρεώσεις της, αλλά τα δεδομένα δεν διαμορφώνονται πλέον και τόσο θετικά. Για παράδειγμα, στην περίπτωση που τελικώς η κυβέρνηση προχωρήσει σε μονομερή κατάργηση του νόμου για τις συντάξεις, τότε δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα μπορέσει, τουλάχιστον στο πρώτο εξάμηνο του 2019, να βρει τα λεφτά που θα ζητήσει. Κι επειδή τα ομολογιακά προγράμματα είναι συνήθως εμπροσθοβαρή, το πρόβλημα για το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης γίνεται ακόμα πιο σύνθετο, καθώς υπάρχει κίνδυνος να χαθεί πολύτιμος χρόνος.
Αυτή τη στιγμή, η Αθήνα προσδοκά σε ένα δεκαετές ομόλογο, σε ένα πενταετές και ενδεχομένως σε ένα επταετές, για να συγκεντρώσει το παραπάνω ποσό. Όμως, τα δεδομένα, αυτή τη στιγμή, είναι αρνητικά. Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές του Μαΐου θα έχει πολύ δύσκολο έργο μπροστά της, τελικά. Κι αυτό γιατί το πρόγραμμα μπορεί και να μην έχει καν ξεκινήσει, τα χρονικά περιθώρια θα είναι μικρά, ενώ οι ανάγκες εξαιρετικά πιεστικές.
Μια από αυτές, που έχει θέσει ως προτεραιότητα η παρούσα κυβέρνηση; Να επαναγοράσει τα περίπου 2 δις ευρώ της συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, που λήγουν μέσα στο 2019. Σε δεύτερη φάση θα επαναγοραστούν άλλα 3 δις ευρώ και θα μείνουν γι αργότερα άλλα 5,2 δις. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ωστόσο ότι θα τα καταφέρει κιόλας, με βάση τα έως τώρα δεδομένα.