Ενστάσεις για την ουσία του εργασιακού νομοσχεδίου που ξεκίνησε να συζητείται σήμερα στη Βουλή και αναμένεται να ψηφιστεί μεθαύριο Τετάρτη καταγράφονται στην έκθεση της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής που συντάχθηκε για το νομοθέτημα.
Στο πολυσέλιδο κείμενο που υπογράφεται από τον επικεφαλής της επιτροπής Κώστα Μαυριά τίθεται υπό αμφισβήτηση το ζήτημα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας με ατομική σύμβαση ανάμεσα σε εργοδότη και εργαζόμενο.
Η επιστημονική επιτροπή σημειώνει ότι εφόσον αυτή η διευθέτηση θα γίνεται πλέον με ατομική σύμβαση αυτό είναι ασύμβατο με το ελληνικό εργατικό δίκαιο. Χαρακτηριστικά αναφέρεται πως «η διευθέτηση του χρόνου εργασίας καθορίζεται σήµερα µε συλλογικές συµφωνίες (επιχειρησιακή συλλογική σύµβαση εργασίας, συµφωνία εργοδότη και επιχειρησιακής συνδικαλιστικής οργάνωσης οποιουδήποτε είδους για τα µέλη της, συµφωνία του εργοδότη και του συµβουλίου των εργαζοµένων, συµφωνία του εργοδότη και ένωσης προσώπων)».
Η επιτροπή αναφέρει: «με την προτεινόµενη διάταξη ορίζεται ότι θα είναι δυνατόν να επιχειρηθεί διευθέτηση και µε ατοµική συµφωνία, η οποία θα συνάπτεται µετά από πρόταση του εργαζοµένου. Πρέπει, όµως, να σηµειωθεί, εν προκειµένω, ότι στην επιστήµη του εργατικού δικαίου αµφισβητείται, εν γένει, η αυθεντικότητα των ατοµικών συµφωνιών εργαζοµένου και εργοδότη, λόγω ακριβώς της εξάρτησης του πρώτου από τον δεύτερο (βλ. Ι. Κουκιάδη, Ατοµικές εργασιακές σχέσεις, σελ. 65 επ., Κ. Παπαδηµητρίου, Ατοµικό Εργατικό Δίκαιο, 2021, σελ. 3)». Η επιτροπή επισημαίνει επίσης ότι «δεν προβλέπεται, προηγούµενη καταχώρηση αυτής της συµφωνίας στο σύστηµα ΕΡΓΑΝΗ, προκειµένου αυτή να καθίσταται γνωστή στις ελεγκτικές αρχές και να εξασφαλίζεται, και στην πράξη, η τήρησή της».
Σοβαρές ενστάσεις εγείρει η επιτροπή και για τις διατάξεις που αφορούν την αστική ευθύνη των σωματείων και των εκπροσώπων τους σε περιπτώσεις απεργιακής κινητοποίησης. Επισημαίνεται στο κείμενο της επιτροπής ότι «εισάγεται αστική ευθύνη της οργάνωσης και των µελών του διοικητικού συµβουλίου της, όχι µόνο για τις δικές του πράξεις, αλλά και για την παράλειψή τους να εξασφαλίζουν συγκεκριµένο αποτέλεσµα, το οποίο συνδυάζεται και µε πράξεις τρίτων προσώπων, µε τα οποία η συνδικαλιστική οργάνωση µπορεί να µην έχει καµία σχέση. Μάλιστα, αυτή η ευθύνη µπορεί να προκύψει όχι µόνο από δόλο, αλλά και από ελαφρά αµέλεια. Ανεξαρτήτως των ανωτέρω, θα ήταν ίσως χρήσιµο να προσδιοριστεί η έννοια της άσκησης ψυχολογικής βίας, η οποία µπορεί να ασκηθεί, όπως προαναφέρθηκε, και από τρίτους, και να καταλήξει σε αστική ευθύνη».