της Δέσποινας Χαραλαμπίδου*
Είναι γεγονός ότι η τεράστια ανεργία, οι «νέες» εργασιακές σχέσεις και η διαρκής επέκτασή τους, η διαφορετικότητα στην αμοιβή της εργασίας, στους όρους και τις συνθήκες που αυτή παρέχεται, ο διαχωρισμός της αμοιβής ακόμη και ανάλογα με την ηλικία, έχουν επικρατήσει όχι μόνον στον ιδιωτικό τομέα αλλά και σε όλο τον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και έχουν διαμορφώσει μία εντελώς νέα, ζοφερή κατάσταση στους εργασιακούς χώρους.
Στον ιδιωτικό τομέα είναι γνωστά τα στοιχεία: η πλήρης και σταθερή απασχόληση μειώνεται συνεχώς προς όφελος της μερικής απασχόλησης, της εκ περιτροπής εργασίας, της απλήρωτης και ανασφάλιστης εργασίας, και στο δημόσιο τομέα η σταθερή και μόνιμη εργασία συρρικνώνεται προς όφελος των Μ.Κ.Ο., των διαφόρων προγραμμάτων του ΕΣΠΑ, των συμβασιούχων με ή χωρίς μπλοκάκι, των εργολαβικών εργαζομένων, την κοινωνική εργασία των «ωφελούμενων» με χιλιάδες εργαζόμενους μέσω ΟΑΕΔ με 8μηνα, των ενοικιαζόμενων εργαζομένων. Όλα τα παραπάνω έχουν μεταμορφώσει πλήρως το εργασιακό τοπίο στον ιδιωτικό, αλλά και στον δημόσιο τομέα.
Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία:
- Στον χώρο της Υγείας όπου οι εργολαβικοί εργαζόμενοι είναι πάνω από 7.000 (σε σίτιση, φύλαξη, καθαριότητα, τεχνικές υπηρεσίες και με αλλότρια καθήκοντα π.χ. στις αποψιλωμένες διοικητικές υπηρεσίες).
- Στο χώρο της εκπαίδευσης επίσης η κατάσταση είναι τραγική όχι μόνον με τους αναπληρωτές-μπαλάκια του πινγκ πονγκ, αλλά και στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, με χιλιάδες εργολαβικούς.
Το ίδιο και σε μια σειρά άλλες υπηρεσίες του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Τις ημέρες αυτές στην Θεσσαλονίκη είναι σε εξέλιξη κινητοποιήσεις εργαζομένων σε εργολάβους στα ΕΛΠΕ αλλά και στην ΕΥΑΘ (από τον Μάρτιο). Οι κινητοποιήσεις τους αναδεικνύουν το πρόβλημα των πολλαπλών μορφών απασχόλησης σε μια σειρά φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα των εργαζομένων, είτε σε εργολάβους (ΕΛΠΕ) είτε με διαρκείς συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου (ΕΥΑΘ). Εργαζομένων που στη συντριπτική πλειοψηφία καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες αυτών των επιχειρήσεων και οργανισμών.
Συνήθως οι περισσότεροι εργαζόμενοι, όπως οι εργαζόμενοι στην ΕΥΑΘ, στα ΕΛΠΕ αλλά και αλλού, εργάζονται πολλά χρόνια, σε συνθήκες επικίνδυνες για την ασφάλεια τους, στερούνται βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, αντιμετωπίζονται ως εργαζόμενοι δεύτερης και τρίτης κατηγορίας και απολύονται πρώτοι για παραδειγματισμό, για όσους στην εποχή των μνημονίων τολμούν να συνδικαλίζονται και να διεκδικούν!!! Σε όλον αυτόν τον πολύπαθο εργασιακό τους βίο, είναι όμηροι των κυβερνητικών κομμάτων, των εργολαβικών συμφερόντων, των διορισμένων διοικήσεων των δημόσιων οργανισμών.
Αυτές τις εργασιακές σχέσεις, που είναι σχέσεις με ημερομηνία λήξης και με υποτυπώδη δικαιώματα, εφαρμόζουν στην προκειμένη περίπτωση δύο επιχειρήσεις στις οποίες το ελληνικό δημόσιο έχει ακόμα ποσοστά των μετοχών τους και συγχρόνως είναι από τις πλέον κερδοφόρες εταιρίες: η ΕΥΑΘ όπως πρόσφατα και εν μέσω πενθήμερης ανυδρίας της Θεσσαλονίκης η ίδια ανακοίνωσε αλλά και τα ΕΛΠΕ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει τεράστια ευθύνη, γιατί υποταγμένη πλήρως στις μνημονιακές της δεσμεύσεις, έχει «ξηλώσει» το στοιχειώδες εργατικό δίκαιο που άφησαν οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει να διατηρεί και να συντηρεί τέτοιες εργασιακές σχέσεις, μόνιμης αβεβαιότητας και ομηρίας των εργαζομένων και επιπλέον τους απολύει κιόλας όπως στην περίπτωση των 90 εργαζομένων της ΕΥΑΘ.
Οι εργαζόμενοι της ΕΥΑΘ που πετάχτηκαν στον δρόμο μετά από τόσα χρόνια δουλειάς και οι εργολαβικοί των ΕΛΠΕ που απασχολούνται σε μια από τις πιο βαριές βιομηχανίες της χώρας μας πρέπει να νικήσουν. Είναι παιδιά του ίδιου Θεού και όχι ενός κατώτερου Θεού!
*Η Δέσποινα Χαραλαμπίδου είναι πρώην βουλευτής, στέλεχος της Λαϊκής Ενότητας