Skip to main content

Φωτογραφικό ημερολόγιο καραντίνας σε μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης

Η φωτογράφος Όλγα Δέικου ανεβαίνει κάθε μέρα στην ταράτσα της στου Βότση και φωτογραφίζει τον εγκλωβισμό, αλλά και την ελπίδα μέσα στην καραντίνα

Μια ηλικιωμένη γυναίκα κοιτά με φόβο από το παράθυρό της. Μια μητέρα βγάζει βόλτα τα παιδιά της στην… ταράτσα. Μια παρέα εφήβων αφήνεται στην ανεμελιά της ηλικίας. Είναι όλες εικόνες της καραντίνας που βιώνει μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης, όπως τις αποτυπώνει καθημερινά η φωτογράφος Όλγα Δέικου, σε μια προσπάθεια να αποφορτίσει τη δική της καραντίνα, αλλά και να παρατηρήσει πώς τη βιώνουν οι υπόλοιποι. Εικόνες εγκλωβισμού, φόβου, απογοήτευσης και συνάμα αισιοδοξίας και πίστης ότι τα πράγματα θα αλλάξουν κάποια στιγμή. 

Με τη φωτογραφική της μηχανή στο χέρι η Όλγα Δέικου ανεβαίνει καθημερινά στην ταράτσα της πολυκατοικίας της στην περιοχή του Βότση και κάθεται εκεί έως και πέντε ώρες, παρατηρώντας μέσα από το φακό της τους ανθρώπους και τις αντιδράσεις τους στην άνευ προηγουμένου αυτή συνθήκη. Ο νεαρός που κάνει τη γυμναστική του, οι γείτονες που μιλούν από τα μπαλκόνια, τα φωτισμένα δωμάτια σε μια βουβή πολυκατοικία και τα πουλιά, που συνεχίζουν ελεύθερα να «ειρωνεύονται» τον εγκλωβισμό των ανθρώπων, είναι μερικοί από τους πρωταγωνιστές αυτής της νέας πραγματικότητας.

Η πρώτη της φωτογραφία από την καραντίνα ήταν μια πολυκατοικία απέναντι από τη δική της, με αναμμένα τα φώτα των διαμερισμάτων, μια απόκοσμη ένδειξη ζωής σε ένα έρημο τοπίο. Αυτή δε που την συγκινεί περισσότερο είναι η εικόνα ενός τζαμιού με περσίδες, ενός παραθύρου που αναδεικνύει τον εγκλωβισμό και την απομόνωση.

Ο πραγματικός κόσμος χωρίς φτιασίδια

Η Όλγα Δέικου, με καταγωγή από τη Φλώρινα, ζει τα τελευταία 18 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και αναδεικνύει μέσα από τις φωτογραφίες της το αστικό της τοπίο. Η πρόθεσή της ανέκαθεν ήταν η προβολή του πραγματικού κόσμου, χωρίς εξωραϊσμούς, ακόμα κι αν υπήρχε επεξεργασία στην φωτογραφία. Η αλήθεια πίσω από τα πρόσωπα, τα κτήρια, μια αλήθεια που συχνά έδειχνε άσχημη, είχε όμως τη δική της ομορφιά, ήταν αυτή που την ενδιέφερε πάντα. Στην καραντίνα που βιώνει σήμερα η πόλη αυτός ο πραγματικός κόσμος και αυτή η αλήθεια βγαίνουν ακόμα πιο απογυμνωμένα, χωρίς φτιασίδια, χωρίς κάτι επιπλέον και φανερώνουν, όπως λέει στη Voria.gr η Όλγα Δέικου, τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και τι είναι αυτό που μετράει τελικά. 

«Στην αρχή της καραντίνας παρατηρούσα τον κόσμο να βγαίνει στο μπαλκόνι και να καθαρίζει συνεχώς. Στη συνέχεια κλείστηκε περισσότερο και τώρα που ο καιρός ανοίγει οι άνθρωποι ξεθαρρεύουν και αρχίζει να διαφαίνεται μια αισιοδοξία» λέει η φωτογράφος, που ακόμα και τις βροχερές ημέρες της καραντίνας συνέχιζε να ανεβαίνει στην ταράτσα της για να καταγράψει τις στιγμές αυτές. Οι ώρες που επιλέγει είναι οι απογευματινές, όταν το φως παίζει περίεργα παιχνίδια. Άλλωστε, όπως λέει, το φως δεν καταλαβαίνει από καραντίνα.

Τι θα φωτογραφίσει όμως η Όλγα Δέικου όταν όλα αυτά τελειώσουν, την επόμενη μέρα; «Τις αντιδράσεις των ανθρώπων. Εκεί θα εστιάσει ο φακός μου, όταν λήξει η καραντίνα, στην ιδιότυπη αυτή απελευθέρωση» λέει χαρακτηριστικά και ελπίζει αυτή η στιγμή να έρθει σύντομα.

Η φωτογράφος Όλγα Δέικου

 Δείτε το φωτογραφικό ημερολόγιο της Όλγας Δέικου: