Το πεζοδρόμιο είναι ο συναυλιακός χώρος και η οροφή του αυτοκινήτου το αναλόγιο για τις νότες. Κατά τις 6 η ώρα το απόγευμα, μπροστά από μια πολυκατοικία στο κέντρο του Βερολίνου, συγκεντρώνονται παιδιά και μερικοί ενήλικες για να παίξουν μουσική με την Μπιάνκα Χάζε. Η 44χρονη μουσικός μοιράζει νότες, ενθαρρύνει τα παιδιά και φροντίζει να τηρούνται οι αποστάσεις.
Πώς και πότε ξεκίνησε η ιδέα να παίζουν όλη μαζί μουσική; «Μετά το χειροκρότημα» απαντά η Χάζε αυθόρμητα. Δεν θυμάται ακριβώς πότε. Πριν από τέσσερεις περίπου εβδομάδες, πολλοί άνθρωποι είχαν βγει στα μπαλκόνια και τα παράθυρά τους για να χειροκροτήσουν γιατρούς και νοσηλευτές για τη μάχη που δίνουν τώρα στην εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού. Η ιδέα ήταν να παίξουν και μουσικοί. Έτσι πήρε το φλάουτό της, στάθηκε στο παράθυρο και άρχισε να παίζει. Το ίδιο και την άλλη μέρα.
«Τα παιδιά είχαν ενθουσιαστεί που έπαιζα μουσική στο παράθυρο» λέει στην Deutsche Welle, η μητέρα τριών παιδιών. «Οι αντιδράσεις ήταν πολύ ενθαρρυντικές τόσο από τα παιδιά όσο και από τους μεγάλους. Κάποια στιγμή αποφάσισε να παίξει και μια τρομπονίστρια από την διπλανή πολυκατοικία που γνώριζε. «Ήταν απλά πολύ ωραίο, από την αναγκαστική απόσταση, παρόλα αυτά να δημιουργείς μια εγγύτητα».
Μια πολύχρωμη μπάντα
Τέσσερεις εβδομάδες αργότερα καμιά δεκαριά παιδιά μαζεύονται στο πεζοδρόμιο. Έρχονται με τα βιολιά τους αλλά όχι μόνο. Ανάμεσά τους είναι και παιδιά που παίζουν τσέλο, φλάουτο, τρίγωνο. Οι κόρες της Μπιάνκα Χάζε παίζουν ξυλόφωνο και φλάουτο. Δεν είναι όμως μόνο αυτοί. Στον τέταρτο όροφο ένας κιθαρίστας παίζει και αυτός στο παράθυρο, λίγο παρακάτω μια κλαρινετίστρια.
Αυτή η ιστορία έφερε πιο κοντά τους γείτονες. Μια γειτόνισσα που παίζει τώρα μαζί τους κιθάρα, έλεγε στην αρχή πόσο όμορφα θα ήταν εάν κάθε βράδυ μπορούσαν να ακούνε μουσική. Μετά θυμήθηκε πως και η ίδια πριν από 25 χρόνια έπαιζε κιθάρα και ότι κάπου την έχει καταχωνιάσει. Τώρα είναι και αυτή μαζί μας, λέει η Μπιάνκα Χάζε γεμάτη ικανοποίηση. «Εν τω μεταξύ και άλλοι γείτονες που έπαιζαν παλαιότερα όργανα τα έχουν φέρει και παίζουμε όλοι μαζί. Νέοι και πιο μεγάλοι κάνουν εντατικές πρόβες από κοινού» δηλώνει και συμπληρώνει πως πολλούς από τους γείτονές της δεν τους γνώριζε. «Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή. Και μετά και οι άλλοι ακολουθούν» λέει.
Μια ηλικιωμένη που τους περιμένει με αγωνία κάθε μέρα
Συνήθως η πολύχρωμη αυτή ορχήστρα παίζει δυο κομμάτια. Για παράδειγμα το «Over the rainbow» ή το «What a wonderful world» ή το «Αλληλούια» του Λέοναρντ Κόεν. Παίζουν γνωστά κομμάτια. Το σημαντικό πάντως είναι να μην είναι δύσκολα.
Το κοινό τους είναι οι υπόλοιποι γείτονες από τα μπαλκόνια και τα παράθυρα. Καμιά φορά συγκεντρώνονται και κάποιοι περαστικοί που αγαπούν την μουσική. Η οδός Στρέλιτζερ, όπου παίζουν, είναι ένας ήσυχος δρόμος με λίγα αυτοκίνητα. Έχει συμβεί πάντως να περάσει ένα αυτοκίνητο, να σταματήσει, ο οδηγός να ανοίξει το παράθυρο και να καθίσει να ακούσει τη μουσική.
Μια από τις πιο ωραίες στιγμές για την Μπιάνκα Χάζε είναι η ανυπομονησία μιας ηλικιωμένης κυρίας στην απέναντι πλευρά του δρόμου για να ακούσει τη μουσική. Η κυρία μένει πάνω από 40 χρόνια στην ίδια πολυκατοικία. Τώρα λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού δεν μπορεί να βγει από το σπίτι και το φαγητό της το φέρνει μια ανθρωπιστική οργάνωση. «Το Πάσχα έριξε μια σακούλα με σοκολατένια αυγά για τα παιδιά» λέει γεμάτη συγκίνηση η Μπιάνκα.
Κρίστοφ Στρακ
Επιμέλεια: Μαρία Ρηγούτσου
Πηγή: Deutsche Welle