Κατά διαστήματα, εκδίδονται ανακοινώσεις από το Μαξίμου ότι ο πρωθυπουργός πιέζει τους υπουργούς για επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου. Προφανώς, οι πιέσεις είτε ασκούνται επί χάρτου, είτε δεν λαμβάνονται υπόψη από τους υπουργούς, ιδίως στα οικονομικά υπουργεία.
Το θέμα βεβαίως είναι πιο σύνθετο, επειδή έχει διαπιστωθεί ότι τον πρωθυπουργό δεν τον λαμβάνουν υπόψη ούτε κυβερνητικά στελέχη, όπως καταγγέλθηκε στην περίπτωση της κας Βλαζάκη, σε σειρά αποφάσεων. Τι πρέπει επομένως να συμβεί; Να ακολουθηθεί άραγε η προτροπή του τέως υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου;
Υπενθυμίζω, ότι ο Κώστας Σκανδαλίδης, περί ου ο λόγος, είχε πει σε συνέντευξή του για τους συναδέλφους του, που είτε δεν αποδίδουν είτε διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική, ότι «είναι στιγμές που και το μαστίγιο δεν θα έβλαπτε - να μην πω πως θα ωφελούσε σημαντικά». Για να απαιτείται όμως και το μαστίγιο, σημαίνει ότι δεν είναι επιτυχής ο τρόπος του διοικείν από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Δεν είναι όμως μόνον αυτό το θέμα. Αλλά, το γιατί αυτοί που δεν αποδίδουν ή διαφωνούν εξακολουθούν ακόμη να είναι μέλη της κυβέρνησης. Κι ακόμη, κατά πόσο είναι υπεύθυνος και ο ίδιος ο ηγέτης που αφενός τους επέλεξε, αφετέρου τους διατηρεί.
Ο μεγάλος -πράγματι- ηγέτης Ντε Γκωλ είχε πει, ότι φέρει κι αυτός ακέραια την ευθύνη για τα λάθη των κυβερνητικών στελεχών, αφού αυτός τους επέλεξε. Ας πρόσεχε. Και σε πολλές χώρες του κόσμου, σημειώνονται παραιτήσεις κυβερνητικών στελεχών για επιβλαβείς πράξεις ή παραλείψεις όχι μόνο δικές τους, αλλά και των υφισταμένων τους.
Αυτές όμως οι κινήσεις δεν αγγίζουν εμάς τους Έλληνες. Η πρώτη μας φροντίδα είναι να επιρρίψουμε την ευθύνη σε οποιονδήποτε άλλον πλην του εαυτού μας, ακόμη και αν είναι ολοφάνερο πως αυτή σ’ εμάς ανήκει. Προτιμητέο βέβαια να καταδείξουμε ως φταίχτη αντίπαλο εκ του άλλου κόμματος. Οι οπαδοί μας, πάντα με κομματικά γυαλιά, θα μας υποστηρίξουν, ακόμη και αν δεν μας πιστέψουν. Όπως στο ποδόσφαιρο.
Πάντα την ομάδα μας αδικεί ο διαιτητής, ποτέ την αντίπαλη.
Ας μη ξεγελιόμαστε, όμως. Όταν μια ορχήστρα φαλτσάρει, μπορεί ο μαέστρος να βρει φταίχτη τον βιολιστή. Τη δεύτερη φορά τον πιανίστα. Κάποτε όμως θα καταλάβουν οι μουσικόφιλοι ακροατές, ότι για τα χάλια της ορχήστρας ευθύνεται ο μαέστρος. Έστω, και διότι δεν επέλεξε καλούς μουσικούς.
Πώς επιλέγονται τα κυβερνητικά στελέχη; Ήταν ασφαλώς διασκεδαστικό το αγγελθέν ότι επιλέγονται αξιοκρατικώς. Συνάμα είναι και προσβλητικό, διότι ακολουθήθηκε και με τις τωρινές κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ η ίδια συνταγή, της πρόσληψης από τον κομματικό σωλήνα, όπως συμβαίνει από την αρχή της ίδρυσης του ελληνικού κράτους. Τόλμησε ο Καποδίστριας να τηρήσει στάση αντάξια συνετού ηγέτη, και φρόντισαν να τον σταματήσουν.
Οι δε υπουργοί και σύμβουλοι, είναι πάντα της παρέας, ή εκλεκτοί των εξωθεσμικών ημεδαπών ή αλλοδαπών κέντρων εξουσίας που έχουν πολιτική επιρροή. Το πόσο ικανοί είναι, ελάχιστα ενδιαφέρει. Αρκεί να είναι «καλά παιδιά» και να ικανοποιούν είτε τους άνωθεν υποστηρικτές είτε τους κάτωθεν οπαδούς. Όσο για το κυβερνητικό έργο; Δεν ευθύνονται αυτοί, αλλά οι προηγούμενοι. Πάντοτε υπάρχουν προηγούμενοι. Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασαν σχεδόν 190 χρόνια κρατικής υπόστασης, και ήμαστε ακόμη στο «Α».
Η εντύπωση πάντως που δίνεται με την σημερινή διακυβέρνηση, είναι ότι μάλλον ο πρωθυπουργός επιτρέπει τους κυβερνητικούς να διοικούν κατά το δοκούν. Αμφιβάλλω δε, αν έχει πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει στην χώρα, έχοντας στρέψει και την προσοχή του αποκλειστικώς στην ελάφρυνση του χρέους, λες και τα άλλα προβλήματα που μας ταλανίζουν, είναι δευτερεύοντα.
Ακόμη πιο ενοχλητικό είναι το γεγονός, ότι το κύριο βάρος δεν είναι η ουσιαστική διακυβέρνηση, αλλά η επικοινωνιακή, με επίδειξη αφενός αριστεροσύνης με την ελπίδα ότι θα καλυφθεί η νεοφιλελεύθερη και ατλαντική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου με δήθεν κοινωνική πολιτική, με την επιστροφή ασήμαντου ποσού σε όσους έχει αφαιρεθεί πολλαπλάσιο. Ως πότε όμως αυτά τα κολπάκια θα έχουν πέραση;