Skip to main content

Για τους Θεσσαλονικείς το βασικό κριτήριο στην υπόθεση του μετρό είναι ο χρόνος

Όσοι επικαλούνται τις δημοσκοπήσεις κάνουν ότι δεν διάβασαν πως η απόλυτη κόκκινη γραμμή για τους Θεσσαλονικείς για το μετρό είναι ο παράγοντας χρόνος

Όσοι επικαλούνται μετρήσεις της κοινής γνώμης για να υποστηρίξουν ότι οι Θεσσαλονικείς θέλουν και μετρό και τα αρχαία στη Βενιζέλου άθικτα, καλό είναι να μην ξεχνούν ότι στα πολύπλοκα θέματα η άποψη των πολλών έχει σχετική αξία.

Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά η Ελλάδα θα βρισκόταν ήδη εκτός ευρώ –πιθανότατα και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης- από τον Ιούλιο του 2015, όταν έγινε το δημοψήφισμα με το εντέχνως ασαφές δίλλημα, που σήμερα κανείς δεν θυμάται. Επίσης να ξέρουν ότι αν οι δημοσκοπήσεις καθόριζαν εξ’ ορισμού σοβαρές αποφάσεις η Συμφωνία των Πρεσπών δεν θα είχε υπογραφεί. Αν, μάλιστα, επικεντρωθούμε στη Θεσσαλονίκη, οι άνω των 45 πιθανόν να θυμούνται τις αντιδράσεις που υπήρχαν όταν ξεκίνησε η κατασκευή της Περιφερειακής Οδού για το κόψιμο των δέντρων.

Κακά τα ψέματα. Σίγουρα το ιδανικό για κάποιον είναι να είναι νέος, ωραίος και υγιής. Αλλά –όπως έγραψαν ο Γκάτσος και ο Χατζιδάκις- την αθανασία πολλοί εζήτησαν, αλλά σε κανέναν δεν έκανε το παραμικρό χατίρι. Ούτε σε βασιλιάδες, ούτε σε ποιητές.

Η υπόθεση της κατασκευής του μετρό φαίνεται ότι μπαίνει σε νέα φάση. Κατ’ αρχήν οι εργασίες στη Βενιζέλου μπορούν να προχωρήσουν εντατικά. Την ίδια ώρα η αντίδραση των… πολιτών συνεχίζεται και δεν αποκλείεται σε συνδυασμό με τις συνδικαλιστικές αντιδράσεις των αρχαιολόγων –απεργίες και τα σχετικά- να υπάρξουν καθυστερήσεις. Μόνο που όσοι επικαλούνται τις δημοσκοπήσεις κάνουν ότι δεν διάβασαν πως η απόλυτη κόκκινη γραμμή για τους Θεσσαλονικείς σε ότι αφορά το μετρό είναι ο παράγοντας χρόνος. Κανείς σε αυτή την πόλη δεν ανέχεται, πλέον, άλλες καθυστερήσεις για ένα έργο που ήδη καθυστερεί χρόνια, ταλαιπωρεί την πόλη και καταστρέφει επιχειρήσεις, ανθρώπους και εμπορικές πιάτσες. Ήδη η αφαίρεση του φράχτη από λαμαρίνες σε ορισμένα σημεία –τελευταία στον Βαρδάρη και κάπου στη Δελφών- λειτουργεί ως αποκάλυψη. Οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της Θεσσαλονίκης κοντεύουν να ξεχάσουν –εάν δεν έχουν ήδη ξεχάσει σε πολλές περιπτώσεις- πώς είναι τα συγκεκριμένα σημεία και τι ωραίο αίσθημα είναι να μην έχεις μπροστά σου ένα μεταλλικό τείχος.

Τα περιθώρια για όσους αντιδρούν στην προώθηση των έργων στο σταθμό Βενιζέλου, με τον τρόπο που έχει προκρίνει η έχουσα την ευθύνη Αττικό Μετρό, περιορίζονται. Μετά το αυτογκόλ του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο κλεφτοπόλεμος και οι καθυστερήσεις μάλλον δεν θα ωφελήσουν. Έτσι δείχνουν τα πράγματα. Στις σοβαρές καταστάσεις το πείσμα δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν. Ούτε η μονομερής και πεισματική υπεράσπιση μικροσυμφερόντων οδηγεί σε διέξοδο. Αλλά αυτό είναι δικό τους ζήτημα. Το βέβαιον είναι ότι για την πλειοψηφία των πολιτών της Θεσσαλονίκης –για την κοινή γνώμη που όλοι επικαλούνται αλά καρτ και αναλόγως των επιδιώξεων τους- το κρίσιμο στην υπόθεση μετρό είναι ο χρόνος. Όποιος χρεωθεί νέες καθυστερήσεις -και μάλιστα δια της πλαγίας- το πιθανότερο είναι να βρεθεί απολογούμενος.