του Γιάννη Μπουτάρη
Μετά την απόφαση του ΣτΕ, φαίνεται ότι το θέμα των αρχαιοτήτων στον σταθμό Βενιζέλου παίρνει άλλον δρόμο, την απόσπαση και επανατοποθέτηση. Η ατυχής επανατοποθέτηση ευρημάτων στον σταθμό Αγίας Σοφίας είναι κακό σημάδι. Εκτιμώ πως ο αγώνας της Ένωσης Πολιτών και όλων των άλλων σωματείων κι ενώσεων έχει δικαιωθεί. Σε τελευταία δημοσκόπηση, το 60% των συμπολιτών μας θεωρούσε πως τα ευρήματα έπρεπε να παραμείνουν επί τόπου, δικαιώνοντας τον αγώνα μας, ενώ οι κυβερνώντες παρακολουθούν μόνον τις δημοσκοπήσεις που ταιριάζουν στο αφήγημα που προωθούν.
Ωστόσο, το θέμα δεν έχει τελειώσει. Ανακύπτουν τρία βασικά ερωτήματα.
Πρώτον, δεν έχουμε οποιαδήποτε επίσημη πληροφόρηση σχετικά με το τι θα γίνουν τα ευρήματα όλων των άλλων σταθμών, που βρίσκονται, κατά ισχυρισμούς της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, σε αποθήκη κάπου στο Καλοχώρι. Τί ακριβώς θα γίνει; Θα επανατοποθετηθούν προς έκθεση σε σταθμούς, όπως έγινε στην Αθήνα; Θα εκτεθούν σε κάποιο μουσειακό χώρο; Ελπίζω να μην εφαρμοστεί η αρχική ιδέα χρήσης του στρατοπέδου Παύλου Μελά. Ελπίζω, όμως, να εφαρμοστεί η ανάπλαση, βάσει της βραβευμένης μελέτης, της Αγ. Σοφίας, που ξεκινάει από την Πλ. Μακεδονομάχων και καταλήγει στην παραλία, η οποία θα ανδείξει την Αχειροποίητο και συνδυάζεται με τα βυζαντινά ευρήματα του σταθμού της Αγ. Σοφίας. Κάποιος φορέας πρέπει να λάβει απόφαση. Ο δήμος; Η περιφέρεια; Το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης; Το Υπουργείο Πολιτισμού;
Δεύτερον, διαβάζουμε στις εφημερίδες ότι ο δήμαρχος Αθηναίων (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 22/01/2022) κατέληξε σε συμφωνία με την ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ και το Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών για την κήρυξη αρχιτεκτονικών διαγωνισμών για τη διαμόρφωση του ευρύτερου περιβάλλοντος χώρου σταθμών στην Αθήνα, με διαπλατύνσεις πεζοδρομίων, επιπλέον πεζοδρομήσεις και άλλες ρυθμίσεις ήπιας κυκλοφορίας οχημάτων. Δεν θα ήταν διόλου κακό να αντιγράφαμε τον Δήμο Αθηναίων σε όσες καλές, όπως οι προαναφερθείσες, πρακτικές εφαρμόζει. Τι θα γίνει, επιτέλους, με το Αλκαζάρ, το οποίο, αντί να συντηρηθεί και να αναδεικνύεται ως μουσειακός – εκθεσιακός χώρος (π.χ.: οθωμανική ιστορία της πόλης), έχει καταλήξει ετοιμόρροπο σε βαθμό, πλέον, να αποτελεί δημόσιο κίνδυνο.
Τρίτον, η Θεσσαλονίκη είναι ιστορικά μεγάλη προσφυγομάνα. Δέχτηκε το μεγαλύτερο αριθμό Ποντίων και άλλων Μικρασιατών προσφύγων, ξεριζωμένων βάναυσα κατά την «ανταλλαγή» πληθυσμών του 22’-23’, οι οποίοι σκορπίστηκαν σε όλη τη Β. Ελλάδα και συνέβαλαν ουσιαστικά στην αναχαίτηση απειλών από τη Βουλγαρία, με αποτέλεσμα η Μακεδονία να παραμείνει ελληνική. Στις εφημερίδες ΒΗΜΑ (02/01/2022) και ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (14/01/2022), βλέπουμε τις μακέτες και διαβάζουμε για το κτήριο που πρόκειται να ανεγερθεί στο Ελληνικό για τον ποντιακό ελληνισμό. Κρίνω τουλάχιστον προσβλητικό, ειδικά για τη Β. Ελλάδα, κυρίως τη Θεσσαλονίκη, έδρα αναρίθμητων ποντιακών συλλόγων, το να μην διεκδικηθεί αντίστοιχος χώρος και εδώ. Αναφέρω το παράδειγμα του Κυβερνείου (Παλατάκι) για το οποίο έχουν γίνει επανειλημμένα συζητήσεις για τη χρήση του ως Κέντρου Ποντιακού – Μικρασιατικού Πολιτισμού.
Περιμένουμε τις απαντήσεις που μας οφείλονται!
Έχοντας διατελέσει δήμαρχος για δύο θητείες διαδοχικά, έχω αγαπήσει ακόμη περισσότερο την πόλη όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα και σπούδασα. Πλέον, ως απλός, αλλά ενεργός πολίτης, εκφράζω τις απόψεις μου, ιδιαίτερα όταν εντοπίζω ολιγωρία, έως και παράβλεψη, στην ανάδειξη της ιστορίας και της ομορφιάς της Θεσσαλονίκης.
Κλείνοντας, αρνούμαι να σχολιάσω τις αναίτιες κι αδικιολόγητα επιθετικές θέσεις που εξέφρασε σε άρθρο του της 14/01/2022 στην «Liberal» ο κύριος Ταχιάος, ο οποίος ρίχνει ευθύνες για τις καθυστερήσεις είτε τους αρχαιολόγους είτε τις ομάδες πολιτών με τις προσφυγές τους στα δικαστήρια, ενώ όλοι ξέρουμε ότι δεν προκαλούν καθυστερήσεις, και κατηγορεί, επιπλέον, ευθέως ότι δεν θέλουν να τελειώσει το μετρό, άποψη που είναι έως και συκοφαντική.