Κατά βάση, πολλά από αυτά που υποστηρίζουν οι υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης, είναι σωστά. Πάρτε, για παράδειγμα, την ιστορία του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Για μια οικογένεια, που δίνει κατά μέσο όρο 7.000 ευρώ το 10μηνο, για το ιδιωτικό σχολείο του παιδιού της (σσ και τα 14.000 ευρώ για τα δύο παιδιά της), το ότι θα επιβαρυνθεί με το ποσό των 500 – 600 ευρώ, και πάλι ετησίως, λόγω του αυξημμένου ΦΠΑ, είναι όντως ένα πρόβλημα, ωστόσο δεν είναι τόσο μεγάλο που θα προκαλέσει τριγμούς στον προυπολογισμό της. Άλλο τι λέμε (και τι γράφουμε) δημοσίως.
Το μείζον πρόβλημα έγκειται αλλού. Στο γεγονός ότι αυτή η ίδια κυβέρνηση που με τόση άνεση υποστηρίζει τα παραπάνω, είναι σίγουρο πως αν βρισκόταν στην αντιπολίτευση θα μιλούσε για «σφαγή» της μέσης ελληνικής οικογένειας, για «εξοντωτικές πολιτικές» από τους πολιτικούς της αντιπάλους, που βάζουν ταφόπλακα στην εκπαίδευση κι άλλα τέτοια «ωραία».
Εννοείται ότι θα στήριζε όλους όσους θίγονταν από το μέτρο, στελέχη της θα «κατέβαιναν» στους δρόμους, για να διαδηλώσουν μαζί τους και θα ζητούσαν την παραίτηση του «ανάλγητου» υπουργού, που θα είχε τη σχετική... έμπνευση. Είναι σαν να το βλέπουμε μπροστά μας. Ολα αυτά, επαναλαμβάνουμε, αν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Επειδή όμως δεν είναι, ο κ. Φίλης μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να έχει δίκιο, επειδή δικαιώνεται από την αριστερή του «καταγωγή». Και το Μαξίμου να εκφράζει τη δυσαρέσκεια του, αλλά να αφήνει το μέτρο να περάσει, για να κάνει τη δουλειά του. Τόσο, απλά...
Βεβαίως, για να είμαστε 100% δίκαιοι, θα πρέπει εδώ να πούμε ότι όλα τα παραπάνω παιχνιδάκια, δεν είναι ούτε τωρινά ούτε «δικά τους». Τα ίδια παίζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία 45 χρόνια, τουλάχιστον. Οταν είναι στην αντιπολίτευση, υποτίθεται ότι «στηλιτεύουν» ως αντιλαϊκές τις πολιτικές των αντιπάλων κυβερνήσεων και όταν έρχεται η ώρα να πάρουν την εξουσία κάνουν τα ίδια και ενδεχομένως χειρότερα.
Ας το πάρουμε απόφαση: Στην Ελλάδα δεν υπάρχει εθνική πολιτική. Ούτε για την παιδεία, ούτε για την εξωτερική πολιτική, ούτε για την άμυνα. Κάθε υπουργός (ούτε καν κάθε κυβέρνηση) που αναλαμβάνει το Οικονομικών ή το Παιδείας, θεωρεί υποχρέωση του να «κατεβάσει» μια... μεταρρύθμιση στην φορολογική πολιτική ή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και κάπως έτσι, φτάσαμε να κάνουμε πρωταθλητισμό σε νόμους και να βρισκόμαστε ταυτόχρονα ένα βήμα πριν την πτώχευση. Τίποτα δεν είναι τυχαίο...