Μπορεί στις 14 Ιουλίου το σύνολο των μελετών για το έργο της υποστύλωσης και της ανάδειξης του λόφου Καστά στην Αμφίπολη να μπαίνει προς έγκριση στο κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και το υπουργείο Πολιτισμού να προγραμματίζει έναρξη εργασιών στο β' δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου, αλλά στην περιοχή οι κάτοικοι δεν είναι ευχαριστημένοι.
Όπως λέει ο δήμαρχος Αμφίπολης Στέργιος Φράνσταλης πολλά είναι αυτά που ενοχλούν. Σημειώστε:
Πρώτον, η γενική αδιαφορία του κράτους –ανεξαρτήτως κυβερνήσεως- για το μνημείο που ανακαλύφθηκε το καλοκαίρι του 2014. Όπως σημειώνει ο δήμαρχος «έχουμε βαρεθεί τα λόγια, τις εξαγγελίες και τα χρονοδιαγράμματα, θέλουμε έργα». Και για να υπογραμμίσει την αδιαφορία συμπληρώνει: «Στον προϋπολογισμό του υπουργείου Πολιτισμού για το 2020 δεν υπάρχει ούτε ένα ευρώ για την Αμφίπολη, όλα τα έργα που γίνονται ή θα γίνουν οφείλονται σε ευρωπαϊκά κονδύλια».
Δεύτερον, το γεγονός ότι στο λόφο Καστά προγραμματίζονται χωματουργικά έργα, ώστε να καταστεί το μνημείο επισκέψιμο, αλλά να μην συνεχιστεί η ανασκαφή που έχει σταματήσει. Σύμφωνα με τον κ. Φράνσταλη κάποιοι επικεντρώνουν το ενδιαφέρον των ερευνών στον «λόφο 133», αφήνοντας στην ουσία μισή τη δουλειά στον λόφο Καστά.
Τρίτον, η επισκεψιμότητα του μνημείου, έστω και από απόσταση καθυστερεί, με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον για την περιοχή που το καλοκαίρι του 2014 ήταν κυριολεκτικά παγκόσμιο, να έχει ατονήσει στα όρια του μηδενός.
Κανείς δεν μπορεί αν δώσει άδικο στους κατοίκους της Αμφίπολης. Σε αντίθεση με τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί έξι χρόνια πριν, η ανακάλυψη του μνημείου στον τύμβο Καστά έχει πέσει θύμα ανταγωνισμών και αδιαφορίας. Ανταγωνισμών που ξεκίνησαν από τους αρχαιολόγους κι έφτασαν μέχρι την κεντρική πολιτική σκηνή –στο αφήγημα κάποιων το να υπάρχει στον τύμβο Καστά ένα σημαντικό αποτύπωμα της μακεδονικής περιόδου είναι αδιανόητο, αφού πιθανόν στο μυαλό τους κάθε ανάλογος ισχυρισμός εμπεριέχει πολιτικοϊδεολογικές προεκτάεις, που σχετίζονται με την ελληνικότητα της Μακεδονίας χιλιάδες χρόνια πριν. Και αδιαφορίας από την πλευρά της επίσημης πολιτείας, η οποία αντί να χρηματοδοτήσει γενναία μια ανασκαφή που αποδεδειγμένα είναι σημαντική και στο κάτω κάτω προορίζεται να βγάλει τα λεφτά της. Ως γνωστόν οι επενδύσεις στους αρχαίους προγόνους στην Ελλάδα είναι από τις μόνες που διασφαλισμένα υπεραποδίδουν.
Έχουν δίκιο οι άνθρωποι στην Αμφίπολη να στεναχωριούνται βλέποντας ότι μια σοβαρή προοπτική για την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής τους βραδυπορεί στα όρια της ακύρωσης. Ζητούν να υπάρξει ενιαίος αρχαιολογικός χώρος του νέου μνημείου με το λιοντάρι και τα άλλα ευρήματα και παράλληλα οι ανασκαφές να συνεχίζονται. Έχουν δίκιο να αναρωτιούνται τι θα γινόταν εάν ανάλογης σημασίας ευρήματα είχαν ανακαλυφθεί σε κάποιο άλλο σημείο της χώρας, στο νότιο τμήμα. Ασφαλώς απαντήσεις δεν υπάρχουν. Διότι σε μια περίπτωση σαν κι αυτή ούτε η απόλυτα πολιτική, ούτε η απόλυτα γραφειοκρατική απάντηση καλύπτει το θέμα. Όλες λειτουργούν ως υπεκφυγές, ανάμεσα στην αρνητική πρόθεση απέναντι στο μνημείο και την περιοχή και τον ωχαδερφισμό.
ΥΓ. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο η αρχαία ιστορία των Μακεδόνων (Μέγας Αλέξανδρος, Φίλιππος κ.λπ.) στην Ελλάδα θεωρείται υποδεέστερη της αρχαίας Αθήνας. Ή τουλάχιστον έτσι αντιμετωπίζεται από την επίσημη πολιτεία, από το υπουργείο Πολιτισμού μέχρι τα σχολικά βιβλία και μέχρι τα προγράμματα τουριστικής προβολής της χώρας. Ίσως επειδή η Βόρεια Ελλάδα ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος μετά το 1912 και άρα όταν ο στρατηγός Μακρυγιάννης μιλούσε για να μάρμαρα που πολεμήσαμε και σκοτωθήκαμε δεν τα συμπεριελάμβανε στη σκέψη του. Ίσως οι λόγοι να είναι πολιτικοί. Ευτυχώς για τον Μέγα Αλέξανδρο, τον δικαιώνει η ιστορία και η αίγλη που διατηρεί η προσωπικότητά του σε όλο τον κόσμο.