Την προηγούμενη Τετάρτη, 28 Φεβρουαρίου, υπήρχαν αμφιβολίες για το αν θα πραγματοποιείτο στο υπουργείο Οικονομίας & Ανάπτυξης η συνάντηση για την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, καθώς ήταν η ημέρα που ο πρωθυπουργός θα ανακοίνωνε τα νέα ονόματα του μίνι ανασχηματισμού της κυβέρνησης.
Τελικά η συνάντηση έγινε και σε αυτή συμμετείχαν και ο αναπλ. υπουργός Αλ. Χαρίτσης και ο υφυπ. Στ. Πιτσιόρλας, εκπρόσωποι των ενδιαφερόμενων funds από Βρετανία και ΗΠΑ αλλά και εκπρόσωπος της Τράπεζας Πειραιώς, της πιστώτριας Τράπεζας της ΕΒΖ.
Τα funds αυτά είναι τα ίδια που το καλοκαίρι του 2017 προσπαθούσαν να εξηγήσουν στην ηγεσία του Υπουργείου, αλλά και στον μέτοχο της ΕΒΖ που είναι ο εκκαθαριστής της άλλοτε Αγροτικής Τράπεζας, ότι ενδιαφέρονταν για την αγορά του Ομίλου της ΕΒΖ συνολικά. Τότε, όπως έκαναν και την προηγούμενη Τετάρτη, σύμφωνα πάντοτε με πληροφορίες της Voria.gr, ζητούσαν ενημέρωση και στοιχεία για τον Όμιλο, αλλά δεν είχαν την όποια τύχη γιατί βρισκόταν σε εξέλιξη ο διαγωνισμός πώλησης των θυγατρικών της Σερβίας.
Όπως βεβαίως είναι γνωστό, ο διαγωνισμός «έπεσε στα βράχια», οι τευτλοπαραγωγοί δεν έχουν εξοφληθεί για την παραγωγή του 2017, η μισή περίοδος σποράς για τη φετινή σεζόν έχει χαθεί και όπως φαίνεται χάνεται ολότελα για την τευτλοκαλλιέργεια, αφού η διοίκηση της ΕΒΖ ακόμη χρωστάει χρήματα στους παραγωγούς αλλά και συγκεκριμένες απαντήσεις σε εργαζομένους και παραγωγούς για το «που πάει το πράγμα». Άλλωστε, η υπερχρεωμένη εταιρεία δεν μπορεί να δανειοδοτηθεί με κεφάλαια κίνησης και, με μια κουβέντα, έχει φτάσει στο μη περαιτέρω.
Σε αυτό το πολύ γκρίζο περιβάλλον, άπαντες, κυβέρνηση, Τράπεζα, μέτοχος, εργαζόμενοι και καλλιεργητές, θα ήθελαν να βρεθεί μία λύση εξ’ ουρανού για την Ζάχαρη, αλλά τέτοιες λύσεις σπανίως προκύπτουν κι’ αν προκύψει θα μπορεί να έχει μόνο τη μορφή ενός ισχυρού ιδιώτη που, για κάποιους λόγους, θα θέλει να πάρει «το μαγαζί».
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν η συνάντηση της περασμένης Τετάρτης οδηγήσει σε κάποια θετική εξέλιξη. Το πέπλο της κατήφειας έχει πέσει βαρύ πάνω στους εργαζομένους της ΕΒΖ που περιμένουν ακόμη την παρουσίαση του business plan από τη διοίκηση Αλεξάκη. Οι τευτλοκαλλιεργητές που έχουν να παίρνουν 6,2 εκατ. ευρώ για την περυσινή παραγωγή δεν συζητούν τη σπορά τεύτλων αν δεν πάρουν τα λεφτά τους και αν δεν έχουν απέναντί τους κάποιον που να μπορεί να τους εγγυηθεί ότι θα πληρωθούν. Κι αυτός, όπως λένε, σίγουρα δεν είναι μία διοίκηση που υπογράφει συμβάσεις που δεν μπορεί να τηρήσει, θα μπορούσε να είναι η πιστώτρια Τράπεζα ή ένας μεγάλος επενδυτής.
Κι όλες αυτές οι προσεγγίσεις, αναλύσεις, φέρνουν το θέμα πάλι στο αν υπάρχει και γιατί να υπάρχει επενδυτικό ενδιαφέρον για την ΕΒΖ, είτε σαν σύνολο, είτε σαν χωριστές εταιρείες ή και σαν χωριστά βιομηχανικά συγκροτήματα και καλλιεργητικές περιφέρειες στη νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα, με την άρση των ποσοστώσεων που όμως συμβαίνει να συμπίπτει με τη μείωση των τιμών ζάχαρης διεθνώς.
Αλλά επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, στην ΕΒΖ περιμένουν να δούνε μη τυχόν και υπάρξει έστω κάποια λύση.