Η κυβέρνηση πληροφορεί για την ανακήρυξη της ΑΟΖ, ότι έμειναν κάποιες λεπτομέρειες στις διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο, και σύντομα θα βρεθεί η λύση. Η αλήθεια είναι ότι την ίδια διαβεβαίωση την ακούω εδώ και πολλά χρόνια, μόνο που για να οριοθετηθεί η ΑΟΖ με την Αίγυπτο, πρέπει να επιλυθούν δύο σημαντικά ζητήματα.
Το ευκολότερο, αλλά κρατούν χρόνια οι διαβουλεύσεις με τους Αιγυπτίους, οφείλεται στο ότι νοτιοανατολικά του Καστελόριζου, που εφάπτονται τα ελληνικά με τα αιγυπτιακά Οικόπεδα, υπάρχει αμφισβήτηση ως προς την κυριότητα ενός μικρού τμήματος Οικοπέδου. Απορώ δε, τι στην ευχή συζητούν επί 10 χρόνια και πλέον οι αρμόδιες επιτροπές. Το θέμα της οριοθέτησης ενδιαφέρει και τις δύο χώρες. Και πρόκειται για ένα μικρό τμήμα.
Μήπως η καθυστέρηση οφείλεται σε πρόσχημα, επειδή η οριοθέτηση θα φέρει σύγκρουση συμφερόντων με την Τουρκία, και για να μη συμβεί αυτό, προβάλλονται ανύπαρκτα εμπόδια; Επειδή αυτό είναι το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα που δεν ξέρω πώς σκέπτεται να το αντιμετωπίσει η Ελλάδα, δεδομένου ότι η οριοθέτηση αυτή, θέτει την Τουρκία εκτός Μεσογείου.
Μάλιστα δε, είχαν διαρρεύσει σκέψεις, να οριοθετηθεί η ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, μερικώς. Κάτι ανάλογο μ’ αυτό που πρότεινε ο Ν. Κοτζιάς για το Ιόνιο, χωρίς να το συζητήσει με κανέναν, αιφνιδιάζοντας και τον ίδιο τον Τσίπρα. Μια ΑΟΖ δηλαδή, ανατολικά και νότια της Κρήτης, που να μη εφάπτεται της επιδιωκόμενης ΑΟΖ της Τουρκίας. Ο αντίλογος είναι ίδιος μ’ αυτόν που προβάλλεται από έγκυρους αναλυτές, ότι έτσι είναι σα αναγνωρίζεται το δικαίωμα της Τουρκίας, να μη θεωρείται ότι το Καστελόριζο έχει ΑΟΖ.
Δεν γνωρίζω, αν κι αυτή η εκδοχή αποτελεί σκέψη του Ν. Κοτζιά, επειδή δεν έχει δημοσιοποιηθεί ποτέ, τι συζητούσαν επί τρία χρόνια με τους Αιγυπτίους, σε διμερείς, τριμερείς και τετραμερείς συσκέψεις. Είχα γράψει παλαιότερα, ότι οφείλουμε να βιαστούμε, επειδή δεν ξέρουμε ως πότε θα επιτραπεί στην Αίγυπτο να παραμένει ακεραία.
Η διακυβέρνηση των ΗΠΑ από τον Τραμπ, και η αδυναμία τώρα της νεοταξίτικης στάσης να διαλύει χώρες με τζιχαντιστές, φέρει κάποια αισιοδοξία. Όμως, υπάρχει πάντα στην μνήμη μας, η ολέθρια συμπεριφορά της οικογένειας Κλίντον, που άδειαζαν τις αποθήκες πυρομαχικών των ΗΠΑ για να βομβαρδίζουν ως και αμάχους, προκειμένου να ιδρυθούν μικρά αδύνατα προτεκτοράτα. Ξεκίνησαν από την Γιουγκοσλαβία και συνέχισαν στην Μεσόγειο.
Θα είναι για καιρό ο αλ Σίσι στο τιμόνι της Αιγύπτου, ή θα ξαναδούμε πάλι τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, οπότε κάθε σχέδιο προσέγγισης Ελλάδας και Αιγύπτου θα είναι ανεφάρμοστο; Θυμίζω, ότι με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τον Μοχάμεντ Μόρσι ηγέτη της Αιγύπτου, είχε γίνει συζήτηση στην αιγυπτιακή Βουλή, να ακυρωθεί η συμφωνία Αιγύπτου-Κύπρου. Δεν χρειάζεται νομίζω να πω ότι ηγετικό στέλεχος των Αδελφών Μουσουλμάνων, είναι ο Ερντογάν.
Δεν είναι επομένως εύκολη υπόθεση, η οριοθέτηση της ΑΟΖ, και απορώ με την ευκολία που χειρίστηκε το θέμα ο Ν. Κοτζιάς, δίνοντας στους Τούρκους επιχείρημα, ότι το Αιγαίο αποτελεί "ειδικό καθεστώς", όπως είναι η επίσημη θέση τους. Και δεν θα είναι εύκολη, όσο καιρό δεν αποφασίζει η Ελλάδα να υπερασπιστεί την κυριαρχία της.
Ο Ερντογάν δεν ξεχνάει ούτε την Ελλάδα ούτε την Κύπρο. Από την προεκλογική περίοδο ανακοίνωνε ότι στέλνει πλοίο στην Ανατολική Μεσόγειο, εννοώντας την Κυπριακή ΑΟΖ. Τα ίδια επαναλαμβάνει συνεχώς, ότι δεν θα επιτρέψει να επηρεαστούν τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων. Είπε και επαναλαμβάνει: «Ξέρω ότι θα επιδείξουμε την ίδια αποφασιστικότητα στα αποθέματα υδρογονανθράκων στη Μεσόγειο, για να προστατεύσουμε τα δικαιώματα της χώρας μας αλλά και της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου», και
«Θα προχωρήσουμε μαζί [σ.σ. με τους Ε/κ]. Θα επενδύσουμε σε αυτό μαζί. Η αντιπροσωπεία που θα διαμορφωθεί, η ομάδα που θα διαμορφωθεί, θα κάνει γεωτρήσεις για όλους και, ό,τι βρεθεί, θα μοιραστεί στη Βόρεια και τη Νότια Κύπρο, ανάλογα με τον πληθυσμό τους».
Δεν ξέρω τι θα συμβεί σε λίγο καιρό, ξέρω όμως ότι ο Α. Τσίπρας με τους συντρόφους του, κραύγαζαν στις διαδηλώσεις για τον αφοπλισμό [μας] «θέλουμε βούτυρο και όχι κανόνια». Με το βούτυρο, δεν αντιμετωπίζεται ο τουρκικός στρατός, καίτοι βρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση από ποτέ, και έχει την μοναδική ευκαιρία η Ελλάδα να επιδείξει πυγμή.