Κάτι που κυκλοφορεί στους δρόμους και έχει τέσσερις ρόδες ΔΕΝ είναι αυτοκίνητο. Είναι -ας πούμε- παγωτό. Ομοίως η πλατεία Αριστοτέλους ΔΕΝ είναι… πλατεία. Είναι -ας ξαναπούμε- πίστα της Formula 1, όπου αυτό το Σαββατοκύριακο θα γίνει αγώνας ταχύτητας και τα στοιχήματα για τον αν θα κερδίσει ο Χάμιλτον με Μερσεντές ή ο Λε Κλερκ με Φεράρι δίνουν και παίρνουν. Ό,τι βλέπουμε δεν υπάρχει και ό,τι αγγίζουμε είναι αόρατο!
Στα σοβαρά τώρα: ο ισχυρισμός ότι στη Νάουσα την Κυριακή δε γίνονται καρναβαλικές εκδηλώσεις, αλλά λαογραφικό δρώμενο δεν απηχεί την πραγματικότητα. Και δεν αντέχει. Ούτε ισχύει ότι στον Σοχό οι καρναβαλικές εκδηλώσεις δεν είναι οργανωμένες, αλλά ένα σύνολο ιδιωτικών πρωτοβουλιών. Η προσπάθεια να γίνουν οι εκδηλώσεις του καρναβαλιού έναντι της απαγόρευσης λόγω του κορωνοϊού, με μοναδικό κίνητρο την επισκεψιμότητα και την οικονομική ενίσχυση της κάθε τοπικής οικονομίας, θα ήταν για γέλια, εάν δεν αφορούσε ένα θέμα δημόσιας υγείας. Ο μύθος λέει ότι οι καλόγεροι του Μεσαίωνα για να ανταπεξέλθουν στις στερήσεις της Σαρακοστής βάφτιζαν το κρέας ψάρι και έτρωγαν με ήσυχη τη συνείδηση τους. Πιθανότατα όσοι ρασοφόροι έκαναν τότε κάτι τέτοιο δύσκολα έχουν θέση στον Παράδεισο. Ακριβώς όπως οι τοπικοί άρχοντες (αυτοδιοικητικοί, πρόεδροι φορέων κ.λπ.) των καρναβαλουπόλεων που δεν αντιλαμβάνονται τους λόγους για τους οποίους η πολιτεία πήρε μια τέτοια απόφαση, δεν έχουν θέση στον κόσμο της υπευθυνότητας. Προφανώς η οικονομία και η αγορά είναι κάτι πολύ σοβαρό, αλλά στην ιεράρχηση των θεμάτων μάλλον η υγεία προηγείται. «Υγεία πάνω απ’ όλα» λέει ο λαός και κάθε νοήμων άνθρωπος το εννοεί. Στο, δε, ερώτημα, αν αποφάσεις σαν κι αυτές περιέχουν δόσεις υπερβολής, η απάντηση είναι καταφατική. Πρέπει να περιέχουν δόσεις υπερβολής, ώστε να είναι όσο γίνεται πιο αποτελεσματικές.
Όλα αυτά σε συνδυασμό, λοιπόν, με τα γεγονότα και τις συμπεριφορές στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου γύρω από το μεταναστευτικό, ένα θέμα εξαιρετικά σοβαρό και με εθνικές διαστάσεις, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως στην σημερινή Ελλάδα το αυτονόητο δεν υπάρχει.
Οι αρμοί της σοβαρότητας έχουν σε σημαντικό βαθμό χαλαρώσει. Το έτσι κι αλλιώς ελάχιστα οργανωμένο ελληνικό κράτος, ακόμη και όταν προσπαθεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και των προκλήσεων, συχνά βρίσκει απέναντί του πολίτες. Αυτούς δηλαδή για το συμφέρον των οποίων (υποτίθεται ότι) υπάρχει, οργανώνεται και δουλεύει. Όσο για τις λογικές των «απείθαρχων Ζορρό» της ελληνικής επικράτειας, που δηλώνουν τυφλή υπακοή στα μικροσυμφέροντα όσων τους εκλέγουν, απλώς αντιστρατεύονται βασικές αρχές της δημοκρατίας, την οποία επικαλούνται. Διότι ο εκλεγμένος άρχοντας δεν είναι… γραμματοκομιστής. Υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνο πρόσωπο, που έχει την ικανότητα να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να λειτουργήσει υπέρ του συνόλου και όχι υπέρ συμφερόντων. Για όποιον δεν κατάλαβε η Ελλάδα έχει δημοκρατία και όχι…λαοκρατία, προκειμένου να παραμείνει συντεταγμένη Πολιτεία. Για να επιβιώσει και αναπτυχθεί προς όφελος των πολιτών της και των μελλοντικών γενεών. Αν αυτά είναι κούφια λόγια, αν είναι «πουκάμισο αδειανό» οι πρώτοι που ευθύνονται είναι οι φυσικοί ηγέτες του κοινωνικού συνόλου. Όλοι αυτοί που οδύρονται μπροστά στις κάμερες ότι ένα τριήμερο καρναβάλι –με τζίρο κατά 80% και παραπάνω μαύρο και αδήλωτο- θα σώσει τον τόπο τους. Ή όσοι πιστεύουν ότι αν 20 μαντραχαλάδες σπάσουν αχρεωστήτως δύο πόρτες, δείρουν έναν αστυνομικό που κοιμάται και κάψουν δέκα σακίδια ανθρώπων που έφυγαν από τα σπίτια τους για να υπηρετήσουν τη δουλειά τους, γίνονται λαϊκοί ήρωες. Κάτι σαν το Νίκο Κούρκουλο στις ταινίες του Φώσκολου.
Ο κορωνοϊός και το προσφυγικό – μεταναστευτικό δοκιμάζουν επί της ουσίας όχι μόνο την Ελλάδα ως κρατική δομή, αλλά και τους Έλληνες πολίτες. Σε πρώτη φάση φαίνεται ότι σε σύγκριση με ορισμένες δεκαετίες πριν το επίπεδο χαμηλώνει. Ο ατομισμός θριαμβεύει στο όνομα της… συλλογικότητας. Η προχειρότητα, το στιγμιαίο και το τυχαίο παίρνουν το επάνω χέρι. Πολλοί χωρίς να ξέρουν καν τι είναι η πετονιά και τα δίχτυα προσπαθούν να ψαρέψουν σε νερά, που οι ίδιοι φρόντισαν να θολώσουν. Η συνέχεια επί της οθόνης…