Η Αθήνα ετοιμάζεται να θέσει προς συζήτηση την τουρκική κινητικότητα – προκλητικότητα στην περιοχή μας, σε όλα τα διεθνή φόρα στα οποία έχει πρόσβαση. Κατ αυτόν τον τρόπο εγκαινιάζει ή τουλάχιστον επιχειρεί να το κάνει, μια πιο επιθετική δράση απέναντι στη γειτονική χώρα, η οποία, πλέον, ανοικτά απειλεί ότι θα προβεί σε ένα θερμό επεισόδιο, όποτε κρίνει τον χρόνο κατάλληλο.
Στο πλαίσιο αυτό, μόνο το τελευταίο διάστημα, η ελληνική πλευρά έθεσε το ζήτημα ανοικτά στις 15 Ιουνίου, όταν συγκλήθηκε στις Βρυξέλλες το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων. Εκεί ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, ζήτησε να καταδικασθούν οι τουρκικές κινήσεις νότια της Κρήτης, στη θαλάσσια οδό προς τη Λιβύη, που έχουν ως αποτέλεσμα να παραβιάζεται το εμπάργκο σε βάρος της Λιβύης. Το ίδιο έγινε και τρεις μέρες μετά, στις 18 Ιουνίου στην προγραμματισμένη Σύνοδο Κορυφής, ενώ η Αθήνα ετοιμάζεται να το επαναλάβει και στην αμέσως επόμενη, όποτε κι όπου κι αν αυτή συγκληθεί.
Το πρόβλημα, ωστόσο, στην παραπάνω στρατηγική της Αθήνας, έγκειται στο γεγονός ότι περιορίζεται σε λεκτικές καταδίκες της Τουρκίας, άλλοτε κατηγορηματικές κι άλλοτε λιγότερο, οι οποίες, όμως, όπως έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν, δεν δείχνουν ικανές να την αποτρέψουν από την υλοποίηση των σχεδίων της. Αυτό που ενδεχομένως χρειάζεται στην παρούσα φάση είναι να σταλούν συγκεκριμένα μηνύματα «απέναντι» ότι η Ελλάδα, αν δεχθεί προσβολή των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, έχει τη δυνατότητα να απαντήσει συντονισμένα και με συμμάχους. Αυτή εκτιμάται ότι θα ήταν μια πραγματικά αποτρεπτική πρωτοβουλία από ελληνικής πλευράς, που θα έκανε την Τουρκία να ξανασκεφτεί τις κινήσεις της. Κι αυτή την πολιτική υπηρετούν μόνο συνεννοήσεις με τις ΗΠΑ ή τη Γαλλία, που όντως επιχειρούνται να γίνουν, υπογείως.