Καλησπέρα σας!
Όσο κι αν μας πονάει –και πονάει πολύ- η Ελλάδα μας παραμένει χώρα της πλάκας! Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την απίθανη φάση που δημιουργήθηκε χθες το πρωί στη Βουλή, όπου καλεσμένος ήταν μέσω τηλεδιάσκεψης ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι, ο οποίος είπε ότι ο ίδιος και οι συμπατριώτες του λένε τις τελευταίες εβδομάδες το δικό τους «ελευθερία ή θάνατος», που οι Έλληνες βροντοφώναξαν 201 χρόνια πριν! Την «παράσταση» όμως έκλεψαν οι δύο ελληνικής καταγωγής Ουκρανοί μαχητές –ο ένας κατά δήλωσίν του ανήκει στα φασιστικά Τάγματα Αζόφ-, τους οποίους προλόγισε ο Ζελένσκι, που με αυτό τον τρόπο κατάφερε να κάνει μαλλιά – κουβάρια το πολιτικό μας σύστημα. Κόμματα και μεμονωμένοι βουλευτές διαφώνησαν και κατήγγειλαν. Κάποιοι αποχώρησαν από την αίθουσα. Η κυβέρνηση αποδοκίμασε, δια του κυβερνητικού εκπροσώπου. Ένας πρώην πρωθυπουργός από το κυβερνών κόμμα έκανε λόγο για λάθος και ο οικοδεσπότης πρόεδρος της Βουλής υποστήριξε ότι δεν ήξερε ακριβώς ποιοι είναι αυτοί εκτός του Ζελένσκι που θα μιλήσουν και τι θα πουν, διότι ενημερώθηκε την τελευταία στιγμή! Η εικόνα, έστω και χωρίς τις… ανατριχιαστικές της λεπτομέρειες, μιλάει από μόνη της για το μπάχαλο που δημιουργήθηκε. Άσε που βρήκαν ευκαιρία κάποιοι «ισαποστάκηδες» του πολιτικού βίου να κρυφτούν πίσω από τη… δικαίωσή τους! Όταν, λοιπόν, αυτά συμβαίνουν στο Κοινοβούλιο τι να περιμένει κανείς σε άλλους χώρους; Για ποιο πρωτόκολλο και ποια οργανωτική ετοιμότητα να μιλήσει κανείς όταν σε κάθε τι έκτακτο, από το πιο μεγάλο μέχρι το πιο μικρό, ο κανόνας είναι ότι τα κάνουμε θάλασσα. Εννοείται ότι ο πρόεδρος Ζελένσκι δεν φταίει σε τίποτα, αφού πίστευε ότι με το να δώσει λόγο σε κάποιους δικούς του Έλληνες θα συγκινήσει όλους τους Έλληνες- ο άνθρωπος βρίσκεται σε κανονικό πόλεμο και χρειάζεται την παραμικρή βοήθεια. Όπως αποδεικνύεται, λοιπόν, για μία ακόμη φορά προφανώς έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι το πόσο μεγάλο είναι ένα πρόβλημα καθορίζεται τελικά από τη λύση που θα δοθεί και πόσο αποτελεσματική θα είναι. Δηλαδή είναι ζήτημα αντανακλαστικών και οργάνωσης. Επομένως στην χώρα μας τα προβλήματα συνήθως χαρακτηρίζονται μεγάλα, επειδή οι χειρισμοί και οι λύσεις τους είναι σχεδόν πάντα ανεπαρκείς.
Η αλήθεια για τις εξαγωγές
Ξεπέρασαν τα 7 δισ. ευρώ οι ελληνικές εξαγωγέε το πρώτο δίμηνο του 2022. Όπως αναφέρει σχετική ανακοίνωσή, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής τα οποία επεξεργάστηκε το Ινστιτούτο Εξαγωγικών Ερευνών και Σπουδών του ΣΕΒΕ «Σε ό,τι αφορά στο α’ δίμηνο του τρέχοντος έτους, οι εξαγωγές ξεπέρασαν τα €7,0 δισ. και διαμορφώθηκαν σε €7.071,1 εκατ., αυξημένες κατά €1.641,1 εκατ. (δηλαδή 30,2%) σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2021 και κατά €1.558,7 εκατ. (δηλαδή 28,3%) συγκριτικά με το αντίστοιχο διάστημα του 2020». Μόνο που η ανακοίνωση –και ορθώς- δεν σταματάει εκεί. Στη συνέχεια αναφέρει: «Πολύ μεγαλύτερη ήταν η αύξηση των εισαγωγών, καθώς από €9.136,0 εκατ. το 2020 και €8.061,5 εκατ. το 2021, στο διάστημα Ιανουάριος-Φεβρουάριος του 2022 διαμορφώθηκαν στο ποσό των €13.163,0 εκατ., σημειώνοντας αύξηση της τάξης του 63,3%, ήτοι €5.101,5 εκατ. συγκριτικά με πέρυσι. Ως αποτέλεσμα, το εμπορικό έλλειμμα ξεπέρασε τα €6,0 δισ. ευρώ και ανήλθε σε €6.091,9 εκατ. έναντι €2.631,5 εκατ. το 2021 και €3.623,6 εκατ. το 2020, με την αύξηση να διαμορφώνεται σε 131,5% (δηλαδή €3.460,4 εκατ.) και 68,1% (δηλαδή €2.468,3 εκατ.) αντίστοιχα. Χωρίς τα πετρελαιοειδή, οι εξαγωγές ανήλθαν σε €5.157,9 εκατ. σημειώνοντας αύξηση κατά 24,2%, δηλαδή €1.005,4 εκατ. και οι εισαγωγές ανήλθαν σε €8.972,8 εκατ. σημειώνοντας αύξηση κατά 41,9%, δηλαδή €2.651,3 εκατ.». Απ’ όλα αυτά προκύπτει ένα απλό συμπέρασμα: Όσα λεφτά κι αν μπαίνουν στη χώρα από την πόρτα των εξαγωγών, λόγω της εξωστρέφειας των ελληνικών επιχειρήσεων, ακόμη περισσότερα βγαίνουν από το παράθυρο των εισαγωγών, με αποτέλεσμα τη διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος. Μια εικόνα επαναλαμβανόμενη από τη στιγμή που η Ελλάδα επέστρεψε στην ανάπτυξη, κάτι που σημαίνει πως αν δεν διορθώσουμε το μοντέλο δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα. Διότι καλές είναι οι επί μέρους δράσεις τόνωσης της εξωστρέφειας. Ακόμη καλύτερες οι προσπάθειες διασφάλισης της ελληνικής ταυτότητας των προϊόντων. Πολύ καλές και ορισμένες επιχειρήσεις – διαμάντια που επιμένουν ελληνικά. Αλλά στη συνολική εικόνα της ελληνικής οικονομίας το πρόβλημα παραμένει και θα μεγαλώνει όσο «καλύτερα» πηγαίνουν τα πράγματα. Όσο, δηλαδή, η κατανάλωση θα κατέχει θηριώδες ποσοστό στην ανάπτυξη του ΑΕΠ, έναντι των επενδύσεων και της παραγωγής, τόσο στο υπουργείο Οικονομικών θα κάνουν ανήσυχο ύπνο.
Απορία: Πόσο μαζί είναι ΓΣΕΕ – ΓΣΕΒΕΕ;
Την προχθεσινή απεργία –της περασμένης Τετάρτης- που προκήρυξαν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, δηλαδή οι μισθωτοί του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα, υποστήριξε και η Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών, Βιοτεχνών, Εμπόρων Ελλάδος, στην ουσία ένα μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων της χώρας. Προφανώς όλοι ζητούν στήριξη της κοινωνίας στις δύσκολες ώρες που περνάμε λόγω της ακρίβειας, ώστε να υπάρξει βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτή την γενική θεώρηση των πραγμάτων. Αν μπούμε, όμως, σε λεπτομέρειες ενδέχεται να βρεθούμε προ εκπλήξεων. Διότι αυτές τις ημέρες, κατά σύμπτωση, συζητείται η αύξηση του κατώτατου μισθού, που θα ανακοινωθεί πιθανότατα στις 29 Απριλίου και θα ισχύσει από την 1η Μαϊου. Στο διάλογο που διεξάγεται η ΓΣΕΕ προτείνει –και το πρόβαλε έντονα στις απεργιακές εκδηλώσεις της Τετάρτης- αύξηση κατώτατου μισθού 18%. Προφανώς η ΓΣΕΒΕΕ, τα μέλη της οποίας προσφέρουν πολύ μεγάλο κομμάτι της συνολικής απασχόλησης στη χώρα, δε συμφωνούν, διότι το ταμείο δε βγαίνει και αντιπροτείνουν αύξηση το πολύ 4% - 5%. Η διαφορά είναι χαώδης. Όπως, επίσης, τα μέλη της ΓΣΕΒΕΕ, που εξ’ ορισμού ξέρουν από διαχείριση ταμείου, γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι σοφιστείες του τύπου «εάν οι εργαζόμενοι πάρουν αυξήσεις, τα λεφτά θα γυρίσουν στην αγορά» δεν ισχύουν. Τουλάχιστον όχι όπως το εννοούν και το τονίζουν κάποιοι παραδοσιακοί συνδικαλιστές και κάποιοι ερασιτέχνες της πολιτικής. Οι νόμοι της οικονομίας λειτουργούν διαφορετικά, είναι περισσότερο πολύπλοκοι. Όπως και οι διαδρομές του χρήματος από το ταμείο μιας επιχείρησης στην τσέπη του εργαζομένου και από εκεί στην κατανάλωση είναι πολυδαίδαλες και με πολλές παρακάμψεις. Διότι αν ήταν ευθύγραμμες τότε το πρόβλημα θα λυνόταν εύκολα με μεγάλες αυξήσεις –γιατι 18% και όχι 38% ή 58%; Συμπέρασμα: το μέτωπο της εργασίας είναι μεν αρραγές, αλλά όχι και τόσο… αρραγές. Μετά από 12 χρόνια, κατά τα οποία οι Έλληνες γνώρισαν κρίση, ύφεση, μνημόνια, χρεοκοπία, περικοπές εισοδημάτων, ανεργία, πανδημία, ακρίβεια, πόλεμο στην Ουκρανία, ελλείψεις και ένα σωρό τέτοια… όμορφα για την τσέπη τους και τη ζωή τους, θα πίστευε κανείς ότι θα άλλαζαν μυαλά. Θα σκέφτονταν και θα ενεργούσαν διαφορετικά. Ίσως πιο… γήινα και με μεγαλύτερη αυστηρότητα για τον εαυτό τους και τους γύρω τους, ώστε να μην εκπλήσσονται διαρκώς. Θα άλλαζαν προτεραιότητες, θα έβαζαν το κάρο πίσω από το άλογο, στη φυσιολογική του θέση, και τα πράγματα σε μια σειρά. Δύσκολο…
Η νέα τάση της παρέας
«Αμάν βαριά φιλοσοφία /
ας πούμε κάτι πιο απλό /
καλές οι Η.Π.Α. και η Ρωσία /
μα έχω το δράμα μου κι εγώ».
Κάπως έτσι, λοιπόν, φαίνεται πως σκέφτονται τον τελευταίο καιρό οι νέοι που ζουν στη Θεσσαλονίκη ή –τουλάχιστον- πολλοί από αυτούς, όπως –για παράδειγμα- η παρέα της φωτογραφίας. Αξιοποιούν τη μέρα που μεγαλώνει και τον καιρό που καλυτερεύει για να… αράξουν στην παραλία και να βγάλουν τα εσώψυχα τους. Στο γκαζόν ή σε κάποιο παγκάκι, που μοιάζουν να τα προτιμούν από τα τραπεζοκαθίσματα των καφέ σαν γήπεδο για να σχεδιάσουν το μέλλον τους. Να διατυπώσουν τα σωστά ερωτήματα για τη ζωή, που είναι το δυσκολότερο. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτή η παρά θιν’ αλός διαβίωση είναι η σύγχρονη τάση, μια μόδα της εποχής. Πιθανότατα απότοκο του κορωνοϊού. Κατάλοιπο της εποχής των lockdown, τότε που λόγω του λουκέτου στην εστίαση οι περισσότεροι Θεσσαλονικείς που ήθελαν να ξεσκάσουν κατέφευγαν στην παραλία και περνούσαν την ώρα τους με έναν καφέ, μια μπύρα ή ένα ποτό σε πλαστικό ή χάρτινο ποτηράκι. Ανακαλύπτοντας συχνά και πάλι ο ένας τον άλλο ή η μια παρέα την άλλη, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και αφτιά.