-Καλώς ήρθες ξαδέρφη. Είμαστε κι οι δυο απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
-Ξέρεις Engineer (κατ΄όνομα κι όχι επαγγελματική ιδιότητα) η επιστήμη έχει αποδείξει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν έχει περάσει από δω..
-Όχι, δεν είναι αλήθεια! Είμαστε Έλληνες!
Αυτός είναι ένας αυθεντικός διάλογος κι έλαβε χώρα πριν λίγες μέρες στο χωριό Ρουμπούρ στην κοιλάδα των Καλάς στο Πακιστάν. Η Έφη Νικολετάκη από τα Χανιά βρέθηκε κοντά στους Καλάς και συνομίλησε με τον δάσκαλο του χωριού, τον Engineer, που επιμένει ότι είναι απόγονος του Έλληνα στρατηλάτη.
«Δεν το διαπραγματεύτηκα περαιτέρω. Είναι πολύ χαρούμενος και περήφανος, λέει, ξέρει αυτός», περιγράφει την εμπειρία της στη Voria.gr.
Περίπου 4.000 ψυχές αριθμούν σήμερα οι Καλάς που ζουν σε τρεις κοιλάδες στο ορεινό Πακιστάν, στα σύνορα με το Αφγανιστάν. Η Έφη ταξίδεψε ως τη Λαχώρη «την πιο μολυσμένη πόλη του κόσμου», όπως λέει κι από εκεί, μετά από ένα πολύωρο ταξίδι μέσα σε δρόμους -«ο Θεός να τους κάνει δρόμους»- κακοτράχαλους κι επικίνδυνους για τα δεδομένα του δυτικού κόσμου, έφτασε στον τελευταίο της σταθμό πριν τους Καλάς, το χωριό Ayun. Παρέα της, μια Σουηδέζα ταξιδιώτισσα, η Νικόλ, που έχει επισκεφτεί 100 χώρες και συνεχίζει την περιπλάνησή της ανά την υφήλιο.
«Σε όλη τη διαδρομή των 2,5 ωρών κρατούσα την ανάσα μου, μη φύγει καμία ρόδα έξω από το δρόμο και βρεθώ στο βάθος του γκρεμού. Πάνω από το κεφάλι μου βρίσκονταν τεράστια βράχια, ενώ ευχόμουν την έρθει άλλο αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα», μας λέει από την κοιλάδα των Καλάς, όπου η επικοινωνία είναι μεν δύσκολη, αλλά όχι αδύνατη.
Η φυλή των Καλάς που κάποτε είχε πάνω από 7.000 μέλη, ζει σε 3 χωριά διάσπαρτα σε μια κοιλάδα. Το Μπιρίτ και το Μπουμπορέτ είναι πιο τουριστικά «όταν λέμε τουριστικά μην φανταστείτε κάτι σαν τη Σαντορίνη μας, απλώς τα επισκέπτονται αρκετοί ντόπιοι, έχει μερικά καταστήματα με σουβενίρ και οι κάτοικοι είναι πιο εξοικειωμένοι με τις φωτογραφίσεις», εξηγεί, ενώ το Ρουμπούρ είναι λιγότερο γνωστό. Αυτό το τελευταίο επέλεξαν να επισκεφτούν η Έφη και η Νικόλ.
«Η πρώτη μου εμπειρία ήταν ένα τσούρμο από μικρά κοριτσάκια με τις χρωματιστές φορεσιές και το χαρακτηριστικό στολίδι κόσμημα στα μαλλιά με το όνομα kupas. Κάποια κορίτσια είναι ανοιχτόχρωμα με εντυπωσιακά μπλε και πράσινα μάτια. Σίγουρα δε μοιάζουν με τις Πακιστανές που συνάντησα σε άλλες πόλεις», μας λέει.
Χρέη ξεναγού ανέλαβε η 16χρονη Αρίνα που μιλάει άπταιστα αγγλικά. Όπως εξήγησε στην Ελληνίδα φίλη της -πλέον-, οι Καλλάς συνεχώς μειώνονται γιατί πολλοί παντρεύονται μουσουλμάνους ή μουσουλμάνες και αναγκάζονται να αλλαξοπιστήσουν. Η θρησκεία των Καλάς είναι ένα μείγμα ανατολικών θρησκειών, πολυθεϊστική με πολλά στοιχεία πρωτο-ινδουϊσμού. Η φίλη της Αρίνα που μέχρι πριν λίγο καιρό φορούσε το kupas, σήμερα έχει φύγει και κυκλοφορεί με μαντήλα. «Γυρισμός στους Καλάς δεν υπάρχει έτσι και φύγεις», λένε οι ντόπιοι.
Η γλώσσα των Καλάς, τα Kalasha, είναι εντελώς διαφορετική από τα ουρντού που μιλούν στο Πακιστάν και οι κάτοικοι άλλων περιοχών δεν τους καταλαβαίνουν. Είναι μία μίξη φαρσί και σανσκριτικά.
«Αναγνώρισα στο χαιρετισμό τα φαρσί "Τσε χαμπάρ" τι χαμπάρια δηλαδή που λέμε κι εμείς», λέει στη voria η Έφη κι αυτή δεν ήταν η μοναδική ομοιότητα που εντόπισε.
Το βράδυ φιλοξενούμενη στο σπίτι της Αρίνα, η Έφη είδε την μητέρα της -ετών 32 με 5 παιδιά- να πλάθει πίτες από αλεύρι καλαμποκιού και να ρωτάει αν αληθεύει ότι στον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο οι άνθρωποι είναι πάντα τυπικοί στα ραντεβού τους και δεν λένε ποτέ ψέματα-έτσι έχουν ακούσει οι Καλάς.
Το επόμενο πρωί η Έφη Νικολετάκη βρέθηκε στην αίθουσα του σχολείου, στο πρώτο θρανίο -ως υψηλή προσκεκλημένη- να παρακολουθεί τον Engeneer να μιλάει με θαυμασμό για την Ελλάδα. Ήταν η...ελληνίδα ξαδέρφη των μαθητών.
«Σήμερα, με αφορμή την επίσκεψη της Ελληνίδας ξαδέρφης μας, θα μιλήσουμε για τη χώρα Ελλάδα και τη σχέση της φυλής μας με αυτή», είπε ο δάσκαλος κι έδωσε αρκετές γενικές πληροφορίες για τη γεωγραφική της θέση, τον πληθυσμό, το πολίτευμα, την ιστορία, ενώ με θέρμη μίλησε και για τον Μέγα Αλέξανδρο.«Στάθηκε ιδιαίτερα στο θέμα της γλώσσας και ανέφερε λέξεις με κοινή ρίζα, όπως το "ispata" που είναι ο χαιρετισμός τους και τη συνέδεσε με τη λέξη "ασπάζομαι"», αναφέρει η Έφη προσθέτοντας ότι το μάθημα γίνεται στα αγγλικά και όλοι οι μαθητές βρίσκονται σε ένα πολύ καλό επίπεδο αγγλικών.
Στο Ρουμπούρ η Έφη και η Σουηδέζα φίλη της είδαν τις γυναίκες να πλένουν ρούχα στο ποτάμι, τους κατοίκους να μετακινούνται με άλογο και όλες μα όλες οι γυναίκες φορούσαν την παραδοσιακή φορεσιά και το κόσμημα στο κεφάλι.
Στους ταξιδιωτικούς χάρτες οι δρόμοι σταματούν στα χωριά των Καλάς. Αλλά οι δύο Ευρωπαίες ταξιδιώτισσες θέλησαν να προχωρήσουν για να φτάσουν στη γη των Νουριστάν -από το Noor που σημαίνει φως και Stan η γη- στο έδαφος του Αφγανιστάν.
«Οι άνθρωποι του Νουριστάν είναι έντονα συντηρητικοί μουσουλμάνοι. Οι γυναίκες φορούν την πιο συντηρητική μπούρκα που έχω ποτέ δει. Και έχουν τη φήμη ότι δεν είναι ιδιαίτερα φιλικοί προς τον έξω κόσμο», ήταν τα τελευταία λόγια της Έφης πριν συνεχίσει το περιπετειώδες ταξίδι της στην Ανατολή.