Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ φαλλοκράτης και σεξιστής ή ακόμη και μίσανδρος, νομίζω πως η καραμέλα της πρώτης γυναίκας δημάρχου για τη Θεσσαλονίκη, μπορεί σε αυτές τις εκλογές να αποκτήσει... σάρκα και οστά. Εμένα πάντως θα μου φαινόταν πολύ ωραία η προεκλογική περίοδος αν υποψήφιες ήταν η Κατερίνα Νοτοπούλου, η Έλενα Ράπτη και η Εύα Καϊλή.
Με τις πληροφορίες που υπάρχουν σήμερα καμιά από τις τρεις όμορφες πολιτικούς και εξαιρετικά επιτυχημένες σε αυτό που καθεμιά έχει επιλέξει να κάνει (έτσι το αποτιμώ εγώ, γιατί υπάρχουν και αντίθετες φωνές) δε φέρεται διατεθειμένη να εμπλακεί στα δημοτικά και γενικότερα στην Αυτοδιοίκηση. Από την άλλη και για τις τρεις στα κόμματα που ανήκουν, η βούληση είναι να προωθηθούν για υποψήφιες στον δήμο Θεσσαλονίκης. Εγώ είμαι με τα κόμματα σ' αυτή την περίπτωση.
Η Κατερίνα Νοτοπούλου εκτιμώ πως βλέπει το μέλλον της στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι 30 ετών. Η Έλενα Ράπτη θα ήθελε να συνεχίσει την πορεία της στη Βουλή. Είναι 43 ετών. Η Εύα Καϊλή θα προτιμούσε την ευρωβουλή ή έστω το ελληνικό κοινοβούλιο. Είναι 40 ετών. Αν κάποιος ρωτήσει όμως στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ, το όνομα καθεμιάς από τις τρεις περιλαμβάνεται στις επιθυμητές υποψηφιότητες για τον δήμο Θεσσαλονίκης.
Δυναμικές, με σημαντικό πολιτικό έργο να επιδείξουν, νέες, ωραίες, έξυπνες, με λόγο και άποψη για τη Θεσσαλονίκη θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια τριάδα υποψηφίων, που θα έκανε την προεκλογική περίοδο αν μη τι άλλο πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Μίσανδρο και σεξιστικό; Μπορεί να το λάβετε και ως τέτοιο...
Ορισμένοι επειδή θέλουν να αποδομήσουν τέτοιες υποψηφιότητες καταφεύγουν στις λογικές του τιμήματος της ομορφιάς. Εκεί είναι ο σεξισμός, η διάκριση, ο ευτελισμός. Μακριά από μένα αυτά. Εκτιμώ τις τρεις κυρίες ως πολιτικά όντα κι όχι μόνο για την αναγνωρισμένη ομορφιά τους. Και ως πολιτικά πρόσωπα θα ήθελα να τις δω υποψήφιες δημάρχους Θεσσαλονίκης. Και επίσης πολύ θα χαιρόμουν μία από τις τρεις να είναι η πρώτη γυναίκα δήμαρχος της πόλης.
Η ομορφιά λειτουργεί προσθετικά, αισθητικά αν θέλετε. Τίποτα περισσότερο. Με ενδιαφέρει περισσότερο για παράδειγμα το νεαρό της ηλικίας σε συνδυασμό με τις ευθύνες που επωμίστηκαν σε πολιτικό επίπεδο (και άρα την αποκτηθείσα εμπειρία) ως κριτήριο. Και τα κατάφεραν.
Γιατί θα άξιζε μια από τις τρεις να είναι η πρώτη γυναίκα δήμαρχος Θεσσαλονίκης;
Την κ. Νοτοπούλου την ανακάλυψε η «κοινή γνώμη» με το που ανέλαβε προϊσταμένη του Γραφείου του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Στους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς ήταν γνωστή από τη φοιτητική της δράση, ενώ επί σειρά ετών ήταν και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Προσθέστε τη συμμετοχή της στα κινήματα και τις δομές αλληλεγγύης, με τις οποίες υλοποίησε δράσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Υπήρξε και υποψήφια βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης. Με τα του δήμου Θεσσαλονίκης ενεπλάκη από την «Ανοιχτή Πόλη» και την υποψηφιότητα του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη. Στο Γραφείο του Πρωθυπουργού για το έργο και την αποτελεσματικότητά της ρωτήστε τους δημάρχους, που ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης της αναγνωρίζουν ότι βοήθησε να λυθούν προβλήματα δεκαετιών. Και τα πρώτα δείγματα γραφής σε επίπεδο διοίκησης τα δίνει ως υφυπουργός Εσωτερικών, επικεφαλής του υπουργείου Μακεδονίας – Θράκης, βάζοντας στην πολιτική ατζέντα το ΥΜΑΘ και τρέχοντας όλο το κυβερνητικό έργο στην περιοχή τα τελευταία δυόμισι χρόνια.
Η κ. Ράπτη εκλέγεται διαρκώς βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης από το 2004. Ενδεικτικό της αναγνώρισης που τυγχάνει ως πολιτικό πρόσωπο (κι όχι απλώς ως η ωραία του ψηφοδελτίου της ΝΔ) από τους Θεσσαλονικείς. Εμπειρία από τα δημοτικά της Θεσσαλονίκης έχει, καθώς εκλέχτηκε για πρώτη φορά δημοτική σύμβουλος Θεσσαλονίκης το 1998 και επανεξελέγη το 2002, πρώτη σε σταυρούς προτίμησης. Το κοινωνικό της έργο είναι αναγνωρισμένο διεθνώς και αν και φειδωλή στις δηλώσεις της, έχει άποψη για την πόλη. Είναι η πιο έμπειρη πολιτικά από τις τρεις, έχει έντονη κοινοβουλευτική παρουσία, είναι ήπιων τόνων και έχει κατορθώσει να τυγχάνει της αναγνώρισης όλων των τάσεων εντός ΝΔ (δεν το καταφέρνουν πολλοί).
Η κ. Καϊλή είναι ευρωβουλευτής σήμερα, με σημαντικές διακρίσεις για το έργο της στο Ευρωκοινοβούλιο τα τέσσερα χρόνια που βρίσκεται εκεί. Προηγήθηκε η θητεία της ως βουλευτή Α' Θεσσαλονίκης του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 2007 – 2012, ενώ είχε εκλεγεί και το 2004, όμως δεν ανέλαβε διότι την έδρα της την πήρε ο πρόεδρος του κόμματος τότε. Από το 1992 ως μαθήτρια είχε πολιτική δράση μέσω του χώρου του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα για την περίοδο 2001 – 2002 διατέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ. Κι αυτή έχει την εμπειρία της από τα δημοτικά πράγματα της Θεσσαλονίκης, αφού εξελέγη το 2002 δημοτική σύμβουλος και μάλιστα τότε ήταν η νεότερη εκλεγμένη της Θεσσαλονίκης. Μέλος σημαντικών επιτροπών της Βουλής έχει να επιδείξει ένα πλούσιο πολιτικό βιογραφικό και μια σειρά από σημαντικές παρεμβάσεις ως πολιτικό πρόσωπο.
Τα βιογραφικά δε λένε τίποτα θα έλεγε όποιος θέλει να αποδομεί χωρίς επιχειρήματα. Γυναίκες του κομματικού σωλήνα και πάει λέγοντας... Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί υπολείπεται σε προσόντα καθεμιά από τις τρεις αυτές πολιτικούς ώστε να είναι η πρώτη γυναίκα δήμαρχος Θεσσαλονίκης και γιατί η Θεσσαλονίκη όταν λέμε ότι θέλει έναν φρέσκο αέρα, μια νέα οπτική για να βελτιωθεί, αυτό δεν προσωποποιείται σε έναν νέο άνθρωπο, σε μια νέα γυναίκα; Αλλά ξέχασα μόνο η εμπειρία του 50άρη – 60άρη – 70άρη με τις «φρέσκες» ιδέες και τον... ανδρισμό γίνεται εύκολα αποδεκτή...