Skip to main content

Η ελληνική κοινωνία στον… κόσμο της – Από τη Θεσσαλονίκη έως τo υπ. Εργασίας

Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα από μια χώρα που ζει στον… κόσμο της και μια κοινωνία που «στον καθρέφτη της κοιτιέται και από μόνη της αγαπιέται»

Μια χώρα που ζει στον… κόσμο της και μια κοινωνία που «στον καθρέφτη της κοιτιέται και από μόνη της αγαπιέται» ενδέχεται να έχουν κάποιο μέλλον υπό κάποιες προϋποθέσεις: εάν είναι πραγματικά ανεπτυγμένες, οργανωμένες, πλούσιες και ισχυρές. Η Ελλάδα, 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και μετά από δέκα χρόνια απανωτών και πολλαπλών κρίσεων, που την οδήγησαν στη μεγαλύτερη ύφεση εν καιρώ ειρήνης, δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Ως εκ τούτου ούτε η χώρα, ούτε η ελληνική κοινωνία έχουν την πολυτέλεια να μην προσαρμόζονται στην πραγματικότητα. Επειδή, όμως, για λόγους που εξηγούνται μόνο από την ψυχιατρική, δεν το κάνουν, αλλά επιμένουν στα περασμένα μεγαλεία που φαντασιώνονται, η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο περιθώριο των εξελίξεων και σε σημαντικό ποσοστό οι Έλληνες θα κινούνται ως λαθρεπιβάτες στο πεδίο της υπευθυνότητας.

Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα καταστάσεων προς αποφυγήν, δύο εκ των οποίων αφορούν τη Θεσσαλονίκη και την Κεντρική Μακεδονία:

Πρώτον, για χθες Τετάρτη 17 Μαρτίου ήταν προγραμματισμένες στη Θεσσαλονίκη επτάαριθμός 7- συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Κάτι ανάλογο, λίγο πάνω – λίγο κάτω- συμβαίνει σχεδόν κάθε ημέρα. Από τους αστυνομικούς, τους λογιστές και τους εργαζόμενους στις διανομές, μέχρι τους νοσοκομειακούς γιατρούς, το ΠΑΜΕ και τις αναρχικές συλλογικότητες, είχαν χθες ραντεβού σε δρόμους και πεζοδρόμια του κέντρου της πόλης. Κάτι που συμβαίνει χρόνια τώρα, αφού τα προβλήματα και τα αιτήματα δεν τελειώνουν. Μόνο που στην παρούσα συγκυρία έχουμε πανδημία. Αλλά αυτή η… λεπτομέρεια δεν απασχολεί κανέναν. Μόνο όσους έχουν την ατυχία να χάσουν ανθρώπους ή να αρρωστήσουν οι ίδιοι, οι συγγενείς και οι φίλοι τους, οπότε βλέπουν το… τέρας κατάμουτρα. Ή αυτούς που χάνουν τη δουλειά τους ή τις προθεσμίες για την πτυχιακή ή το διδακτορικό τους. Η διαμαρτυρία των αστυνομικών, που πιστεύουν ότι αδίκως έχουν στοχοποιηθεί, ενώ ως γνωστόν δίνουν πολλές αφορμές, μετράει περισσότερο. Όπως και τα παράπονα των λογιστών, στους οποίους –εξίσου προφανώς- δεν φτάνουν οι ευεργετικές διατάξεις για τους πελάτες τους, που αν δεν ήταν η πανδημία δεν θα έβλεπαν ποτέ. Ούτε όμως και οι σπουδαστές των δημοσίων ΙΕΚ μπορούν να συγκρατηθούν. Βλέπετε οι συνθήκες σπουδών τους δεν είναι καλές, άσε που ενίοτε χρειάζεται να παρακολουθούν μαθήματα και να διαβάσουν. Για το ΠΑΜΕ –ως γνωστόν- τίποτα δεν μετράει μέχρις ότου «η γη να γίνει κόκκινη», ενώ για τους νοσοκομειακούς γιατρούς, οι οποίοι δεν μπορούν ούτε καν να πείσουν σε απόλυτο βαθμό τους συναδέλφους και τους συνεργάτες τους νοσηλευτές και άλλους υγειονομικούς να εμβολιαστούν, μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τα προβλήματα του τομέα της υγείας δεν είναι –προφανώς- επικίνδυνη. Όσο για τις αναρχικές συλλογικότητες, απλώς οφείλουν να δικαιολογήσουν το πρώτο 50% του ονόματός τους, ενώ οι ντελιβεράδες, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς λόγω επαγγέλματος και αποστολής βρίσκονται ολημερίς κι ολονυχτίς στους δρόμους, θέλησαν τώρα να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Προφανώς όλοι έχουν δίκιο. Η ζωή δεν σταματάει. Αντίθετα προχωράει εμφανίζοντας διαρκώς ανοιχτά ζητήματα.

Οι μόνοι που δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους είναι όσοι λόγω της πανδημίας παραμένουν επιφυλακτικοί, προσεκτικοί και φυσικά κλεισμένοι στα σπίτια και στις δουλειές τους. Ακούνε τους επιστήμονες και τους αρμόδιους και κάνουν υπομονή. Είναι η σιωπηλή πλειοψηφία, που ποτέ –ούτε καν στην κορύφωση μιας πανδημίας- δεν θα βρει θέση ούτε στην επικαιρότητα της ενημέρωσης και των καναλιών, ούτε στο βιβλίο της ιστορίας.

Δεύτερον, ο νέος υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και τροφίμων Σπήλιος Λιβανός βρέθηκε τις δύο τελευταίες ημέρες στην Πέλλα και στην Ημαθία, όπου συναντήθηκε με συνεταιρισμούς, με αγροτικές συλλογικότητες και –γενικότερα- με τους βασικούς παράγοντες της αγροτικής οικονομίας, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα από παραγωγική άποψη περιοχή. Ένα από τα βασικά προβλήματα που άκουσε είναι η έλλειψε εργατών γης, οι οποίοι κάθε χρόνο έρχονται από τις γειτονικές χώρες, κάτι που στον καιρό της πανδημίας έχει πρακτικές δυσκολίες που σχετίζονται με την τήρηση υγειονομικών πρωτοκόλλων. Η συζήτηση για τους λόγους που δεν υπάρχουν καθόλου Έλληνες για να δουλέψουν στο κλάδεμα των δέντρων και στη συλλογή των καρπών είναι παλιά και καταλήγει πάντα σε σκληρές αλήθειες: όλοι λίγο πολύ οι Έλληνες που θα μπορούσαν να κάνουν αυτές τις δουλειές προτιμούν να συνεχίσουν να εισπράττουν κάποιο επίδομα που τους δίνει το κράτος (ανεργίας, πρόνοιας κ.λπ.), παρά να δουλεύουν οκτώ ώρες στον ήλιο. Για όσους, μάλιστα, ζουν κάπως πιο μακριά (Θεσσαλονίκη, Κιλκίς κ.λπ.) και πρέπει να μετακινηθούν και να ζήσουν για όσο διάστημα χρειαστεί να δουλέψουν κοντά στα χωράφια, υπάρχει ένα επιπρόσθετο πρόβλημα. Δεν καταδέχονται τα καταλύματα που τους παρέχονται, κάτι που προφανώς δεν ενοχλεί τους αλλοδαπούς. Για όλα, όμως, υπάρχουν λύσεις. Εν προκειμένω οι αγροτοσυνδικαλιστές της περιοχής προτείνουν αφενός να υπάρξει ρύθμιση, ώστε όσοι Έλληνες απασχοληθούν στα χωράφια να συνεχίσουν να εισπράττουν από το κράτος το επίδομα που παίρνουν και αφετέρου να μισθώσει ή να επιδοτήσει το κράτος κάποια ξενοδοχεία της περιοχής, στα οποία θα διαμένουν όσοι προέρχονται από πιο μακριά. Ενδιαφέρουσες απόψεις και με δευτερογενείς θετικές επιπτώσεις! Αυξημένο εισόδημα, άρα μεγαλύτερη κατανάλωση στην αγορά της περιοχής, αλλά και τόνωση των επιχειρήσεων φιλοξενίας! Όλη η Ελλάδα –από το χωράφι μέχρι το… ράφι- ονειρεύεται πρόσβαση στο δημόσιο ταμείο!

Τρίτον, τις τελευταίες ημέρες ο νέος υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων –αλλά παλιός στην πολιτική- Κωστής Χατζηδάκης επαναλαμβάνει μονότονα ότι ο ίδιος και ο γενικός γραμματέας του υπουργείου υπογράφουν για να πάρουν άμεσα τα 384 ευρώ το μήνα της εθνικής σύνταξης, όσοι καταθέτουν τα χαρτιά τους για συνταξιοδότηση, μέχρι να γίνει η εκκαθάριση τους, που μπορεί να διαρκέσει πολλούς μήνες ή λίγα χρόνια, αλλά κανείς από τους υπηρεσιακούς παράγοντες (γενικοί διευθυντές, προϊστάμενοι κ.λπ.) δεν ακολουθεί –δηλαδή δεν υπογράφει τόσο γρήγορα, επειδή δήθεν θέλει να ψάξει την υπόθεση και να είναι σίγουρος- κι έτσι η δουλειά δεν μπορεί να ολοκληρωθεί. Οι υποψήφιοι συνταξιούχοι, μετά από 30 ή 40 χρόνια δουλειάς, δεν είναι άξιοι στοιχειώδους σεβασμού από τους μηχανισμούς κι έτσι δεν θεωρούνται άξιοι να εισπράξουν ούτε τα ελάχιστα για να ζήσουν. Παρατήρηση πρώτη: οι καρεκλοκένταυροι γραφειοκράτες εκτός από αντιπαραγωγικοί, συνιστούν κοινωνικό βάρος και –κυρίως- είναι επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία. Παρατήρηση δεύτερη: Ο Κ. Χατζηδάκης δεν είναι δημοσιολόγος για να γκρινιάζει μόνο. Εκπροσωπεί την εκτελεστική εξουσία στο όνομα του ελληνικού λαού. Ας κάνει κάτι. Ας αφαιρέσει – για παράδειγμα- κάποιες υπογραφές από το γραφειοκρατικό σύστημα, ώστε να δείξει ποιος κάνει κουμάντο με εντολή των Ελλήνων πολιτών. Κι αν δεν μπορεί ας παραιτηθεί. Ας επιστρέψει στο σπίτι του ηττημένος.