Skip to main content

Οι επαναστάτες των... πάρτι σπεύδουν να δηλώσουν τα χαμένα τους σπίτια

Η πραγματικότητα δικαιώνει όσους πίστευαν ότι στα χαρτιά η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων είναι μεγαλύτερη από την πραγματική.

Πριν από καμιά 20αριά χρόνια, ο τότε πρόεδρος των συμβολαιογράφων της χώρας είχε πει σε μια δημοσιογραφική ομήγυρη, ότι αν υπήρχε η δυνατότητα να προστεθούν τα τετραγωνικά μέτρα γης που δήλωναν ως ιδιοκτησία τους οι Έλληνες στα συμβόλαια των ακινήτων τους που είναι κατατεθειμένα στα υποθηκοφυλακεία πιθανόν η χώρα να αποκτούσε έκταση κατά 50% μεγαλύτερη από τα περίπου 132.000 τετρ. χιλιόμετρα που τη γράφουν οι χάρτες.

Τώρα που ολοκληρώνεται το Κτηματολόγιο η πραγματικότητα δικαιώνει όσους πίστευαν ότι στα χαρτιά η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων είναι μεγαλύτερη από την πραγματική.

Αντίθετα σε ό,τι αφορά τις δομημένες επιφάνειες οι Έλληνες στα χαρτιά κατέχουν πολύ μικρότερα σπίτια, γραφεία και καταστήματα απ’ ότι στην πραγματικότητα. Για να πληρώνουν λιγότερα στο κράτος και στους δήμους. Αυτή την περίοδο –μέχρι τις 30 Ιουνίου- καλούνται να «διορθώσουν» προς τα πάνω τα… λάθη, δηλαδή να αποκαλύψουν τα κρυμμένα τετραγωνικά για να γλιτώσουν τα πρόστιμα. Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα είχαν υποβληθεί στην ηλεκτρονική πλατφόρμα της ΚΕΔΕ 288.746 δηλώσεις, αποκαλύπτοντας στους δήμους 7.310.976 επιπλέον τετραγωνικά μέτρα ηλεκτροδοτούμενων ακινήτων! Ο αριθμός αυτός ενδέχεται να διπλασιαστεί μέχρι τη λήξη της προθεσμίας, δηλαδή να φτάσει και να ξεπεράσει τα 15.000.000.

Με δεδομένο ότι τα ακίνητα αποτελούν τη μόνιμη ψύχωση του Έλληνα –ας μην ξεχνάμε ότι η φορολόγηση των ακινήτων και ειδικότερα το «χαράτσι της ΔΕΗ» και ο ΕΝΦΙΑ που ακολούθησε καθόρισε εν πολλοίς τις πολιτικές εξελίξεις εν μέσω οικονομικής κρίσης και Μνημονίων στη δεκαετία του 2010- η εικόνα αυτή αντικατοπτρίζει μια διαχρονική Ελλάδα που επιμένει. Διότι –κακά τα ψέματα- η ουσία της χώρας και των κατοίκων της δεν άλλαξε και πολύ μετά από τρία σκληρά Μνημόνια. Ούτε μετά από τη διακύβέρνηση Τσίπρα, Βαρουφάκη, Καμμένου στην «πρώτη φορά Αριστερά». Ούτε βέβαια άλλαξε επειδή ο Μητσοτάκης κέρδισε άνετα τις τελευταίες εκλογές, με σύνθημα την επαναφορά της λογικής στα δημόσια πράγματα. Ούτε άλλαξε η Ελλάδα επειδή μία κυβέρνηση διαχειρίστηκε επιτυχώς την πρωτοφανή κρίση του μεταναστευτικού στον Έβρο. Αλλά ούτε επειδή σε πρώτη φάση αντιμετώπισε επαρκώς την υγειονομική κρίση του κορωνοϊού. Όλα αυτά σημαίνουν βέβαια κάτι για τους πολίτες. Τα μεγάλα, όμως, θέματα όπως είναι η διατήρηση των κεκτημένων στο υγειονομικό πεδίο, η επιστροφή της κοινωνικής κανονικότητας στη καθημερινότητα και η αντιμετώπιση των οικονομικών επιπτώσεων βρίσκονται μπροστά μας και θα κρίνουν σε σημαντικό βαθμό το τελικό αποτέλεσμα. Τι έχουμε μέχρι στιγμής:

  • Την εξοργιστική λογική κάποιων ανάμεσά μας ότι κατεβαίνοντας σε πλατείες και ανοιχτούς χώρους για να πιούν, να χαζολογήσουν και να… παρτάρουν κάνουν αντίσταση στην εξουσία. Όχι μόνο στον Μητσοτάκη, τον Τσιόρδα και τον Χαρλδαλιά, αλλά και στον Μπιλ Γκέιτς και την παγκόσμια διακυβέρνηση (sic). Αλλά και την εξαιρετικά γελοία τοποθέτηση ότι δήθεν η κυβέρνηση δεν θέλει συνωστισμό στις πλατείες όχι λόγω κορωνοϊού, αλλά επειδή επιθυμεί να δαιμονοποιήσει τον δημόσιο χώρο. Αν κοιτάξει κανείς το ημερολόγιο θα δει 2020, ούτε 1960, ούτε 1860.
  • Την αδιανόητη άποψη ότι αν δοθεί η δυνατότητα στους μαθητές που για υγειονομικούς λόγους, οι οποίοι αφορούν τους ίδιους ή τις οικογένειες τους, δεν μπορούν σε αυτή τη φάση να πάνε στο σχολείο και θα παρακολουθήσουν το μάθημα σε απευθείας μετάδοση μέσω του internet, υπάρχει παραβίαση των προσωπικών δεδομένων. Επειδή –δήθεν- θα υπάρχει εικόνα από το τι γίνεται μέσα στην τάξη. Μόνο που επειδή είναι εντελώς απίθανο οι ηγέτες της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων να ενδιαφέρονται για την ιστορία, τα μαθηματικά και τη φυσική που διδάσκονται στην Γ΄ λυκείου στην Ελλάδα, κάτι άλλο κρύβεται από πίσω. Κάτι φοβικό και φοβισμένο.
  • Την υπερφιλόδοξη προσέγγιση να στηρίξει το κράτος το 100% των απωλειών της οικονομίας και των εισοδημάτων. Κάτι που όλοι γνωρίζουν ότι δεν γίνεται, αλλά επιμένουν να το προβάλουν ως αίτημα σε βαθμό που οτιδήποτε άλλο να ακούγεται ελλειμματικό και με… έκπτωση. Από τα εμπορικά καταστήματα μέχρι την εστίαση και από τους καλλιτέχνες μέχρι τους γιατρούς όλοι διεκδικούν αυτό που θα λέγαμε πλήρη αποζημείωση. Μάλλον αντιλαμβάνονται ότι τους… παίρνει, καθώς γνωρίζουν καλά ότι στην κρίσιμη αυτή συγκυρία κανείς δεν θα τους ρωτήσει τι ακριβώς έχουν προσφέρει εκείνοι στη φορολογία και στην απασχόληση της χώρας.

«Περίπου Έλληνες, περίπου Ευρωπαίοι, περίπου Ανατολίτες, περίπου Βαλκάνιοι, περίπου Μεσογειακοί. Πώς όλα αυτά τα περίπου μάς οδηγούν στις περίπου ταυτότητες που αποδίδουμε στον εαυτό μας;» γράφει ο συγγραφές και αρθρογράφος Τάκος Θεοδωρόπουλος στο βιβλίο του «Στη χώρα του περίπου», ένα εκτεταμένο δοκίμιο που κυκλοφόρησε το δύσκολο 2016, αλλά πιθανότατα θα παραμείνει διαχρονικό. Άρα με πολλαπλές ερμηνείες. Όπως ακριβώς συμβαίνει με εκείνο το παιδικό τραγουδάκι της δεκαετίας του 1940 που συντηρούσε στην επικαιρότητα με τον μοναδικό του τρόπο ο Λουκιανός Κηλαηδόνης:

«Γιούπι για για γιούπι γιούπι για /

γιούπι για για γιούπι γιούπι για /

γιούπι για για γιούπι γιούπι για για /

γιούπι γιούπι για για γιούπι γιούπι για. /

Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά; /

Το `να μου φωνάζει “Σι” /

τ’ άλλο μου φωνάζει “Για” /

τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά; /

Το ’να είναι του Γερμαναρά /

τ’ άλλο είναι του Μακαρονά /

και το τρίτο είναι το δικό μας /

γαμώ το κέρατό μας αγάπη μου γλυκιά. /

Και το τρίτο είναι το δικό μας

γαμώ το κέρατό μας αγάπη μου γλυκιά./

Τα κορίτσια που ’χαν πρώτα Γερμανούς /

Τα κορίτσια που ’χαν πρώτα Ιταλούς /

τώρα έχουν Εγγλεζάκια /

με κοντά παντελονάκια /

κι από πίσω ένα σύνταγμα Ινδούς.»