Πολιτική με γνώμονα μόνον την επικοινωνιακή διαχείριση των προβλημάτων γίνεται; Στην εποχή μας γίνεται. Τα προβλήματα λύνονται; Προφανώς όχι, διότι η επικοινωνία δε δίνει πρακτικές λύσεις, παρότι η πλειονότητα των πολιτικών επιμένουν να εξαντλούν το σύνολο των πρωτοβουλιών τους ακριβώς εκεί.
Δεν είναι φαινόμενο αποκλειστικά ελληνικό. Πιο χτυπητό παράδειγμα είναι οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες. Για το μόνο που αποκόμισε τα εύσημα η βελγική κυβέρνηση είναι η επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος. Και πόσο τραγικό είναι αυτό, όταν η ουσιαστική δουλειά της ήταν να αποτρέψει τα χτυπήματα και να προστατεύσει τους πολίτες; Ξεπλύθηκαν όλα στην κολυμβήθρα της επικοινωνίας, επειδή δεν προκλήθηκε πανικός;
Η επικοινωνία είναι αναγκαία παράμετρος κάθε δράσης. Όταν όμως αυτή η ανάγκη χρησιμοποιείται με υπερβολή οδηγεί σε τραγικά αποτελέσματα. Στο τραγικότερο όλων: την ουσιαστική απραξία.
Το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας διανύουμε τέτοιου είδους εποχές. Δείτε τι γίνεται με το προσφυγικό. Σχεδόν τα πάντα έχουν αναχθεί σε ένα επικοινωνιακό mind game με διάφορες ιδεολογικές και θεωρητικές παραμέτρους να ξεπερνούν σε συζήτηση ακόμη και το προφανές πρακτικό. Ότι δηλαδή δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν πότε μια απροετοίμαστη κυβέρνηση και δεκάδες απρόθυμοι δήμοι θα δεήσουν να δημιουργήσουν τις απαραίτητες υποδομές φιλοξενίας τους.
Η δε κυβέρνηση έχει απογειώσει το επικοινωνιακό παιχνίδι. Όλα τα χειρίζεται σε μια τέτοια βάση. Δεν έχει ακουστεί μια συγνώμη από επίσημα χείλη για την αδυναμία διαχείρισης του προσφυγικού, για την ανικανότητα αντιμετώπισης των έκτακτων προβλημάτων, για την απροθυμία συνεννόησης και συνεργασίας, για την τριτοκοσμική κατάσταση στην οποία κατάντησε η χώρα. Αντιθέτως, χωρίς φειδώ (και για ορισμένους θα έλεγα χωρίς αιδώ) χρησιμοποιούνται καθημερινά επικοινωνιακές εκφράσεις, εξαιρετικά προκλητικές ορισμένες φορές και εξαιρετικά προσβλητικές απέναντι στην ανθρώπινη ύπαρξη. Από Νταχάου και Χίλτον μέχρι... παραθεριστές κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο.
Την ίδια τακτική ακολουθούν και στην αυτοδιοίκηση. Με το ισχυρό βέβαια άλλοθι ότι έχουν να κάνουν με μια κυβέρνηση που λειτουργεί εν κρυπτώ, οι ίδιοι εδώ και μήνες αποφεύγουν να πάρουν συγκεκριμένες αποφάσεις για συγκεκριμένους χώρους φιλοξενίας προσφύγων. Βλέπετε, παρά τα όσα λένε, στην ουσία κοιτάζουν μήπως και γλιτώσουν και δε χρειαστεί να φιλοξενήσουν στην περιοχή τους πρόσφυγες.
Θα ήθελα αντί της επικοινωνιακής διαχείρισης των πραγμάτων σε ένα τόσο ακανθώδες ζήτημα από όλες τις απόψεις η μεν κυβέρνηση να καταθέσει τους χώρους που προτίθεται να δημιουργήσει κέντρα προσφύγων, οι δε δήμοι να βάλουν στο ίδιο τραπέζι τις δικές τους προτάσεις και στο τέλος να λάβουν αποφάσεις, τις οποίες θα τις ανακοινώσουν στα ΜΜΕ, με θάρρος, ζητώντας και τη στήριξή τους, την οποία πιστεύω θα έχουν και μάλιστα καθολικά.
Η ίδια τακτική ακολουθείται στα οικονομικά ζητήματα για το κλείσιμο της διαπραγμάτευσης. Μπαίνουν στο επίκεντρο οι συντάξεις, με τη συναισθηματική διάστασή τους, για να έρθει η... χατζάρα από το ΙΧ, τα καύσιμα, τα κινητά και –τι γελοίο;- τη συνδρομητική τηλεόραση. Από την άλλη όλοι μιλούν για τις φορολογικές επιβαρύνσεις, αλλά αποφεύγουν να πουν ότι αυτές αφορούν στην επόμενη χρονιά...
Μήπως τα ίδια δεν έκαναν πριν από λίγο καιρό με τις τηλεοπτικές άδειες; Γίνεται ο κακός χαμός στη χώρα, έχουν χάσει την μπάλα (κι εμείς μαζί τους) και ανοίγουν ένα θέμα μόνο και μόνο για να αποπροσανατολίσουν. Διότι αυτή είναι η πιο χρήσιμη στο πολιτικό σύστημα παράπλευρη ωφέλεια της επικοινωνίας. Η στροφή της κοινής γνώμης σε ανούσια ζητήματα, που όμως αγγίζουν με έναν τρόπο το συναίσθημα της μάζας και άρα έλκουν την προσοχή της, για να μην πάει εκεί που πρέπει. Κάπως έτσι γίνονται και τα εγκλήματα. Ατυχής ο παραλληλισμός; Ας το πούμε κι έτσι...
Και μέσα σ' όλο αυτό τον επικοινωνιακό ορυμαγδό, όπου από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα δεν ξέρει ο πολίτης από πού του έρχονται οι καρπαζιές, μας σερβίρουν τώρα και την κορυφαία επικοινωνιακή κίνηση της κυβέρνησης. Η συζήτηση της ερχόμενης Τρίτης στη Βουλή για τη διαπλοκή. Ουσία; Θα δούμε, ας μη βιαζόμαστε. Επιμένω στην άποψή μου ότι ο κ. Τσίπρας δημιουργεί το κατάλληλο υπόβαθρο για να κάνει την ηρωική έξοδό του από το αδιέξοδο ως θύμα των περιστάσεων, των συμφερόντων, των «κακών» εγχώριων και ξένων κέντρων κι όχι ως ακόμη ένας ανίκανος ηγέτης αυτής της χώρας. Αυτό κι αν θέλει επικοινωνιακή διαχείριση... Καλά τα πηγαίνουν όμως...
Α, ξέχασα. Με την επικοινωνιακή κίνηση ματ του κ. Καμμένου που θα περιθωριοποιούσε τον κ. Μουζάλα για εκείνο το ξέμπαρκο και... τυχαίο τάχα «Μακεδονία» έγινε κάτι περισσότερο από το ότι με μια ατάκα έσβησε τη φωτιά που είχε ανάψει στην κυβέρνηση;
Αν είσαι μάστορας στην επικοινωνία... Η «Μακεδονία» όμως χάνει και τα εισαγωγικά της...