Καλημέρα σας!
Από μόνη της η διαρκής συζήτηση για την πιθανότητα χρήσης πυρηνικών όπλων από τη Ρωσία στην Ουκρανία, αλλά και η αντίδραση της Δύσης –δηλαδή των ΗΠΑ- σε αυτή την περίπτωση είναι επιζήμια για την… ψυχική μας υγεία. Εκτός από το γεγονός ότι κάποιος που ακούει συνεχώς για κάτι φρικιαστικό στο τέλος το συνηθίζει ως κάτι λίγο πολύ φυσιολογικά πιθανό –ή εν πάσει περιπτώσει δεν του φαίνεται και πολύ… περίεργο-, οι διαρκείς αναφορές σε πυρηνικό πόλεμο δείχνουν ότι κάτι υπάρχει ως ιδέα σε ορισμένα άρρωστα μυαλά. Πέρα από το δεδομένο ότι σχεδόν ποτέ έναν πόλεμος δεν έχει νικητή και ηττημένο, με την έννοια ότι απώλειες, καταστροφές, αίμα και πόνος υπάρχουν σε όλες τις εμπόλεμες πλευρές, η έκβαση της σύρραξης στην Ουκρανία μόνο νέες εκκρεμότητες θα δημιουργήσει, χωρίς να λύσει καμία από τις υπάρχουσες. Όποια συμφωνία κι αν επιτευχθεί υπό το βάρος των εξελίξεων θα αφήσει τους πάντες παραπονούμενους, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Ας σκεφτούμε τι συμβαίνει στην Κύπρο από το 1974 και στην πρώην Γιουγκοσλαβία από το 1992. Κανένα πρόβλημα δεν έχει λυθεί επί της ουσίας, αφού τόσο οι Τουρκοκύπριοι, οι οποίοι απέκτησαν δικό τους θύλακα που επί ματαίω αγωνίζονται να αναγνωριστεί ως κρατική οντότητα από τη διεθνή κοινότητα, ζουν χειρότερα απ’ ότι πριν τον Αττίλα και τις συνέπειες του. Όσο για τις συνιστώσες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που η καθεμιά τους απέκτησε τη δική της εθνική ταυτότητα, τρεις δεκαετίες μετά τον εμφύλιο προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους, χωρίς ακριβώς να τα καταφέρνουν. Με εξαίρεση την Κροατία και τη Σλοβενία, που έτσι κι αλλιώς αποτελούσαν ορθογραφικά λάθη στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και «υιοθετήθηκαν» ευθέως από τη Γερμανία. Τα παραδείγματα από την πρόσφατη ιστορία είναι χειροπιαστά, προσφέρονται για συμπεράσματα και γι’ αυτό το μόνο που μπορεί να σκεφτεί κανείς γι’ αυτά τα άρρωστα μυαλά που υπάρχουν στα κεφάλια επικίνδυνων ηγετών, είναι ότι αντιμετωπίζουν το χάρτη, την κοινωνία, την ίδια τη ζωή σαν επιτραπέζιο παιχνίδι, ας πούμε κάτι σαν τη Μονόπολη. Ως εκ τούτου:
«Σήμερον ο καιρός διαρκώς συννεφώδης / Φαντόμ, Μιράζ, Κονκόρντ και Μινγκ. /
Αστραπές και βροντές, βόμβες Ναπάλμ / Καταρρακτώδεις βροχές από αίμα. /
Οι πιλότοι φωτογραφίζουν έγχρωμα μανιτάρια / Και βαθιά εγκαύματα της γης /
Με τους πολτούς των σωμάτων».
Η επόμενη ημέρα για ΣΒΕ και ΣΕΒΕ
Με νέες διοικήσεις βαδίζουν τους τελευταίους μήνες τόσο το Σύνδεσμος Βιομηχανιών Ελλάδος, όσο και ο Σύνδεσμος Εξαγωγέων (ΣΕΒΕ). Για την ακρίβεια εδώ και ένα περίπου μήνα τα ηνία του ΣΒΕ έχει αναλάβει η κ. Λουκία Σαράντη, της βιομηχανίας ξύλου Ακρίτας, ενώ από τις αρχές του καλοκαιριού στον ΣΕΒΕ ηγείται ο κ. Σίμος Διαμαντίδης, της εταιρείας διχτυών ΔΙΟΠΑΣ. Οι δύο Σύνδεσμοι, που επιδιώκουν πανελλαδική εμβέλεια, λόγω της έδρας τους στη Θεσσαλονίκη εκπροσωπούν σε σημαντικό βαθμό την επιχειρηματικότητα της Β. Ελλάδος. Επομένως η δραστηριότητα ή η αδράνειά τους, όπως και η κινητικότητα ή η ακινησία τους αντανακλά ευρύτερα την οικονομία και την κοινωνία της περιοχής. Έτσι εκλαμβάνεται, τουλάχιστον, από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, στην πρωτεύουσα της χώρας. Με αυτή την έννοια έχει ενδιαφέρον να περιμένουμε να φανεί το στίγμα των νέων προέδρων για την επόμενη ημέρα, που εφόσον υπάρξει αναμένεται να γίνει ορατό από τις αρχές του 2023, καθώς οι άνθρωποι, όπως είναι φυσικό, ακόμη ενημερώνονται και εγκλιματίζονται στο νέο περιβάλλον. Το κυριότερο ίσως όλων είναι η τοποθέτηση –στην ουσία η ανάδειξη- στη δημόσια σφαίρα δύο επιχειρηματικών συλλογικοτήτων, που τυπικά συνιστούν ιδιωτικούς φορείς, αλλά στην πράξη (οφείλουν να) αντιπροσωπεύουν κάτι πολύ παραπάνω από τα συμφέροντα των μελών τους. Άλλωστε ο μεν ΣΒΕ είναι επισήμως κοινωνικός εταίρος, ο δε ΣΕΒΕ επιδιώκει να αποκτήσει ανάλογο ρόλο.
Η αξιοπιστία του κράτους
Η περίοδος της πανδημίας, που δοκίμασε τις αντοχές των μηχανισμών της πολιτείας, θα εξακολουθήσει στο επόμενο διάστημα να τεστάρει την αξιοπιστία του ελληνικού κράτους. Το οποίο βέβαια δεν έχει να χάσει και πολλά, αφού 200 χρόνια τώρα αγωνίζεται να πείσει –πρωτίστως τους ίδιους δικούς του πολίτες- για τη σοβαρότητά του, χωρίς να τα πολυκαταφέρνει. Σήμερα –μεταξύ άλλων- εξακολουθούν να υπάρχουν ανοιχτά λόγω κορωνοϊού δύο θέματα: Πρώτον, το πρόστιμο των 100 ευρώ το μήνα που επιβλήθηκε στους άνω των 60 που αρνήθηκαν να εμβολιαστούν και τώρα συζητείται αν θα ισχύσει ή όχι. Το προφανές είναι ότι από τη στιγμή που αποτελεί απόφαση της πολιτείας το πρόστιμο ισχύει. Η ακύρωση του για όσους έκαναν εκ των υστέρων τα εμβόλια ακούγεται λογική κίνηση, αφού ο στόχος επιβολής του προστίμου ως προς αυτούς επετεύχθη. Αλλά μέχρι εκεί.
Δεύτερον, η τύχη των υγειονομικών –γιατρών και νοσηλευτών- που αρνήθηκαν να εμβολιαστούν και βρέθηκαν εκτός Εθνικού Συστήματος Υγείας αναζητείται. Οι συνδικαλιστές της ΠΟΕΔΗΝ ζητούν να επιστρέψουν οι συνάδελφοί τους εισπράττοντας το 50% του μισθού τους για την περίοδο που βρίσκονταν εκτός νοσοκομείων, κέντρων υγείας και πολυιατρείων. Η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας Μίνα Γκάγκα φέρεται να υποστηρίζει την επιστροφή τους ουσιαστικά άνευ όρων. Άλλωστε η ίδια υπήρξε συνάδελφός τους και προφανώς αισθάνεται αλληλεγγύη. Ο υπουργός Θάνος Πλεύρης από την πλευρά του επιμένει ότι «όποιος δεν σέβεται την επιστήμη, δεν έχει δουλειά στο ΕΣΥ». Κάτι που ακούγεται απόλυτα λογικό. Η υπόθεση βρίσκεται και στο Συμβούλιο της Επικρατείας, κάτι επίσης αναμενόμενο, αφού όλες οι σημαντικές διαφωνίες στη χώρα μας εκεί καταλήγουν. Στο τέλος θα γίνει αυτό που θα πει το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο, καθώς όλοι θα το επικαλούνται. Δεν θα είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που στην Ελλάδα αναπτυξιακή και οικονομική πολιτική χαράσσουν τα δικαστήρια και όχι οι κυβερνήσεις ή η Βουλή. Επί 200 χρόνια τώρα…
Η γοητεία των εξαγωγών
Η εξωστρέφεια, που στην οικονομία εκφράζεται με τις εξαγωγές, γοητεύει. Αυτό αποδείχθηκε και χθες το απόγευμα στη Θεσσαλονίκη, καθώς σε αίθουσα του «Μουσείου Αθλητισμού» συγκεντρώθηκαν 100 άνθρωποι για να παρακολουθήσουν την παρουσίαση του βιβλίου «Διοίκηση διαδικασιών στο διεθνές εμπόριο», που έγραψαν ο Γ. Παλταγιάν, ο Ιωαν. Χατζηδημητρίου και ο Απ. Αιγυπτιάδης (φωτογραφία). Εκτός από τους συγγραφείς για το βιβλίο μίλησαν δύο πρόεδροι κι ένας επιχειρηματίας. Ο πρόεδρος του ΣΕΒΕ Σ. Διαμαντίδης αναφέρθηκε στην ανάγκη -και στην αδυναμία- των ελληνικών επιχειρήσεων να βρουν στελέχη για να στηρίξουν τις εξαγωγές τους, αλλά και στο «μικρό θαύμα» των ελληνικών εξαγωγών τα τελευταία 12 – 13 χρόνια των κρίσεων, αφού οι εξαγωγές ελληνικών προϊόντων το 2009 αντιπροσώπευαν το 7,9% του ΑΕΠ της χώρας και το 2022 το ποσοστό αυτό θα φτάσει το 22%. Ο καθηγητής Νομικής και πρόεδρος του Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελλάδος Αθανάσιος Καΐσης ανέφερε ότι το βιβλίο καλύπτει ένα σημαντικό κενό στη βιβλιογραφία και το χαρακτήρισε «Οδηγίες προς ναυτιλομένους». Επίσης υπογράμμισε τη σημασία της εφοδιαστικής αλυσίδας για το παγκόσμιο εμπόριο. Ο επικεφαλής της εταιρείας Pelopac Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης στην παρέμβαση του σχολίασε το βιβλίο ως «εργαλείο για τις εξαγωγές» και επέμεινε για το πόσο ευκολοδιάβαστο και κατανοητό είναι ακόμη και από όσους δεν έχουν άμεση σχέση με τις εξαγωγές, αλλά τους γοητεύει το θέμα και θέλουν να ασχοληθούν.
