Όπως αποδεικνύεται από τις επιθέσεις των τελευταίων ημερών τόσο στα πορτογαλικά και τα ισπανικά ομόλογα όσο και στο ευρώ, οι αγορές ήταν σαν να περίμεναν τις ανακοινώσεις Παπανδρέου, για να πάρουν σει
Το διάγγελμα του πρωθυπουργού την Τρίτη επιβεβαίωσε με δραματικό τρόπο όλους όσοι ζητούσαν από την κυβέρνηση μεγαλύτερη ταχύτητα και αποφασιστικότητα, υποστηρίζοντας ότι η χώρα θα αναγκαζόταν τελικά ν’ ακολουθήσει τον μονόδρομο της αυστηρής δημοσιονομικής προσαρμογής.
Αν μάλιστα η κυβέρνηση είχε αναλάβει δράση νωρίτερα, τα μέτρα θα μπορούσαν να είναι ηπιότερα, ενώ η Ελλάδα θα είχε πάψει να αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο της ευρωζώνης, το αγαπημένο θέμα του ευρωπαϊκού Τύπου και το μοναδικό θύμα των κερδοσκόπων. Όπως αποδεικνύεται από τις επιθέσεις των τελευταίων ημερών τόσο στα πορτογαλικά και τα ισπανικά ομόλογα όσο και στο ευρώ, χωρίς βέβαια να έχει σταματήσει το ξεπούλημα των ελληνικών τίτλων, οι διαβόητες πια αγορές ήταν σαν να περίμεναν τις ανακοινώσεις Παπανδρέου, για να πάρουν σειρά κι…οι επόμενοι. Και πιθανότατα θ’ ακολουθήσουν οι Ιταλοί, καθώς το ύψος του δημόσιου χρέους τους ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ιλιγγιώδες και «συναγωνίζεται» το δικό μας για την πρωτιά στην Ευρώπη.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ευκαιρία για ελληνική έξοδο από την κρίση με λιγότερες απώλειες, χωρίς αυτό επ΄ ουδενί να σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να προχωρήσουμε σε ριζικές κοινωνικές αλλαγές και πως δεν θα τραβήξουμε τη δύσβατη ανηφόρα για τουλάχιστον δύο χρόνια. Mε τη μετατροπή όμως του προβλήματος της Ελλάδας σε πρόβλημα του Ευρωπαϊκού Νότου-που αποδεικνύεται το μαλακό υπογάστριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης- δίνεται η δυνατότητα για πολιτική διαχείριση. Μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να ομολόγησε πριν από λίγες μέρες την πρώτη ήττα της πολιτικής στη μάχη με τις αγορές, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται. Και είναι άλλο μια Ελλάδα μόνη της, έρμαιο στις διαθέσεις των απανταχού κερδοσκόπων, και άλλο η ισχύς εν τη ενώσει.
Ο Εμίλιο Μποτίν πρόεδρος του Grupo Santander, του μεγαλύτερου Ισπανικού τραπεζικού ομίλου, υποστήριξε βέβαια ότι το να συγκρίνει κανείς την Ισπανία με την Ελλάδα είναι σαν να συγκρίνει τη Ρεάλ Μαδρίτης με την Αλκογιάνο (ισπανική ομάδα τρίτης κατηγορίας). Κι αν έχει δίκιο στο δεύτερο σκέλος της παρομοίωσης, δεν έχει καθόλου δίκιο στο πρώτο. Πράγματι, το δημόσιο χρέος της Ισπανίας να είναι σε σαφώς πιο ελεγχόμενα επίπεδα από το ελληνικό, αλλά εκεί έχει σκάσει για τα καλά η φούσκα στην αγορά ακινήτων και η ανεργία σπάει κάθε ρεκόρ για χώρα της ΕΕ.
Θαπατέρο, Παπανδρέου και Σόκρατες, καλοί φίλοι από τη Σοσιαλιστική Διεθνή, θα έχουν την ευκαιρία, με εφαλτήριο τη Σύνοδο Κορυφής της 11ης Φεβρουαρίου, να συγκροτήσουν ενιαίο μέτωπο, να προειδοποιήσουν για επερχόμενο «ντόμινο» και να απαιτήσουν από Μέρκελ και Σαρκοζί παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για να διασφαλιστεί η χρηματοδότηση του αξιόχρεου Ισπανίας, Ελλάδας και Πορτογαλίας με ευνοϊκότερους όρους. Ο γαλλογερμανικός άξονας, που δεν φαίνεται να στενοχορωρήθηκε καθόλου για τη μέχρι τώρα υποτίμηση του ευρώ, σίγουρα έχει θέσει συγκεκριμένα όρια, δεν θα ήθελε να ξεφύγει η κατάσταση από τα χέρια του.
Κάπου εδώ, ήρθε η ώρα ν’ ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογος για την ακαμψία του Συμφώνου Σταθερότητας, την ανάγκη νέας αρχιτεκτονικής στο τραπεζικό σύστημα και τους πραγματικούς στόχους της οικονομικής και πολιτικής(;) ενοποίησης της Ευρώπης. Η Ιστορία έχει δείξει πάντως ότι καπιταλισμός έχει εδραιωθεί ως κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, γιατί ξέρει καλά να αναδιπλώνεται, να συμβιβάζεται και να προσαρμόζεται. Κι απ’ ότι φαίνεται, η ιστορία συνεχίζεται…
Γιώργος Χατζηλίδης
Αν μάλιστα η κυβέρνηση είχε αναλάβει δράση νωρίτερα, τα μέτρα θα μπορούσαν να είναι ηπιότερα, ενώ η Ελλάδα θα είχε πάψει να αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο της ευρωζώνης, το αγαπημένο θέμα του ευρωπαϊκού Τύπου και το μοναδικό θύμα των κερδοσκόπων. Όπως αποδεικνύεται από τις επιθέσεις των τελευταίων ημερών τόσο στα πορτογαλικά και τα ισπανικά ομόλογα όσο και στο ευρώ, χωρίς βέβαια να έχει σταματήσει το ξεπούλημα των ελληνικών τίτλων, οι διαβόητες πια αγορές ήταν σαν να περίμεναν τις ανακοινώσεις Παπανδρέου, για να πάρουν σειρά κι…οι επόμενοι. Και πιθανότατα θ’ ακολουθήσουν οι Ιταλοί, καθώς το ύψος του δημόσιου χρέους τους ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ιλιγγιώδες και «συναγωνίζεται» το δικό μας για την πρωτιά στην Ευρώπη.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ευκαιρία για ελληνική έξοδο από την κρίση με λιγότερες απώλειες, χωρίς αυτό επ΄ ουδενί να σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να προχωρήσουμε σε ριζικές κοινωνικές αλλαγές και πως δεν θα τραβήξουμε τη δύσβατη ανηφόρα για τουλάχιστον δύο χρόνια. Mε τη μετατροπή όμως του προβλήματος της Ελλάδας σε πρόβλημα του Ευρωπαϊκού Νότου-που αποδεικνύεται το μαλακό υπογάστριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης- δίνεται η δυνατότητα για πολιτική διαχείριση. Μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να ομολόγησε πριν από λίγες μέρες την πρώτη ήττα της πολιτικής στη μάχη με τις αγορές, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται. Και είναι άλλο μια Ελλάδα μόνη της, έρμαιο στις διαθέσεις των απανταχού κερδοσκόπων, και άλλο η ισχύς εν τη ενώσει.
Ο Εμίλιο Μποτίν πρόεδρος του Grupo Santander, του μεγαλύτερου Ισπανικού τραπεζικού ομίλου, υποστήριξε βέβαια ότι το να συγκρίνει κανείς την Ισπανία με την Ελλάδα είναι σαν να συγκρίνει τη Ρεάλ Μαδρίτης με την Αλκογιάνο (ισπανική ομάδα τρίτης κατηγορίας). Κι αν έχει δίκιο στο δεύτερο σκέλος της παρομοίωσης, δεν έχει καθόλου δίκιο στο πρώτο. Πράγματι, το δημόσιο χρέος της Ισπανίας να είναι σε σαφώς πιο ελεγχόμενα επίπεδα από το ελληνικό, αλλά εκεί έχει σκάσει για τα καλά η φούσκα στην αγορά ακινήτων και η ανεργία σπάει κάθε ρεκόρ για χώρα της ΕΕ.
Θαπατέρο, Παπανδρέου και Σόκρατες, καλοί φίλοι από τη Σοσιαλιστική Διεθνή, θα έχουν την ευκαιρία, με εφαλτήριο τη Σύνοδο Κορυφής της 11ης Φεβρουαρίου, να συγκροτήσουν ενιαίο μέτωπο, να προειδοποιήσουν για επερχόμενο «ντόμινο» και να απαιτήσουν από Μέρκελ και Σαρκοζί παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για να διασφαλιστεί η χρηματοδότηση του αξιόχρεου Ισπανίας, Ελλάδας και Πορτογαλίας με ευνοϊκότερους όρους. Ο γαλλογερμανικός άξονας, που δεν φαίνεται να στενοχορωρήθηκε καθόλου για τη μέχρι τώρα υποτίμηση του ευρώ, σίγουρα έχει θέσει συγκεκριμένα όρια, δεν θα ήθελε να ξεφύγει η κατάσταση από τα χέρια του.
Κάπου εδώ, ήρθε η ώρα ν’ ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογος για την ακαμψία του Συμφώνου Σταθερότητας, την ανάγκη νέας αρχιτεκτονικής στο τραπεζικό σύστημα και τους πραγματικούς στόχους της οικονομικής και πολιτικής(;) ενοποίησης της Ευρώπης. Η Ιστορία έχει δείξει πάντως ότι καπιταλισμός έχει εδραιωθεί ως κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, γιατί ξέρει καλά να αναδιπλώνεται, να συμβιβάζεται και να προσαρμόζεται. Κι απ’ ότι φαίνεται, η ιστορία συνεχίζεται…
Γιώργος Χατζηλίδης