Skip to main content

Η ΕΥΑΘ καθρέφτης μιας προεκλογικής μακρινής χώρας!

Η Ελλάδα μοιάζει με τη χώρα του ποτέ. Ή μάλλον με τη χώρα του πότε – πότε! Έχει ολίγον από κράτος, ανατολίτικη νοοτροπία και βαλκανικές πρακτικές...

Για αρκετούς ανάμεσα μας, αλλά και για πολλούς στο εξωτερικό η Ελλάδα είναι κάτι σαν… μακρινή χώρα. Μοιάζει με τη χώρα του ποτέ. Ή μάλλον με τη χώρα του πότε – πότε! Έχει ολίγον από κράτος.

Διαθέτει ανατολίτικη νοοτροπία. Κινείται με βαλκανικές πρακτικές. Επικαλείται που και που και σε περιορισμένη δόση τη Δύση. Αυτό σημαίνει αφενός ότι η έννοια της απλής λογικής στην καθημερινότητα δε γίνεται αποδεκτή πάντα –το αντίθετο ακριβώς, συχνά είναι ανεπιθύμητη-, ενώ το μοτίβο της γενικής, αόριστης και ομιχλώδους επίκλησης της πολιτικής επιλογής και της κομματικής ορθοδοξίας επιβάλλεται του ρεαλισμού.

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Εταιρία Ύδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης, που οδηγεί σε απεργίες των εργαζομένων τη Δευτέρα και την Τρίτη, είναι χαρακτηριστικές. Ένα κουβάρι στο οποίο ακούσια ή εκούσια εμπλέκονται πολλοί, ο καθένας από την πλευρά του έχει δίκιο.

Σημειώστε:

Πρώτον, οι εργαζόμενοι της ΕΥΑΘ επικαλούνται έναν νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όταν η Ελλάδα βγει από τα Μνημόνια οι μισθοί τους θα επιστρέψουν στα επίπεδα του 2009. Τυπικά η χώρα είναι εκτός προγραμμάτων στήριξης από τις 21 Αυγούστου 2018, επομένως νομιμοποιούνται να διεκδικούν αναπροσαρμογή αμοιβών από το 2019. Η ουσία της υπόθεσης «έξοδος από τα Μνημόνια» δεν τους αφορά. Και γιατί να τους αφορά; Ας πρόσεχαν αυτοί που διαφήμιζαν την… απελευθέρωση.  

Δεύτερον, ο παραιτηθείς μόλις προ ολίγων ημερών πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΕΥΑΘ καθηγητής Γιάννης Κρεστενίτης, έχοντας προφανώς μια πιο ορθολογική προσέγγιση στα πράγματα –πιθανόν σε συνεννόηση με τους πολιτικούς του προϊσταμένους, ενδεχομένως και για λόγους αυτοπροστασίας- λειτούργησε αμφισβητώντας στην πράξη ότι η χώρα επέστρεψε στην κανονικότητα, άρα οι μισθοί πρέπει να ανέβουν. Γι’ αυτό δεν υπέγραψε. Από την άλλη, ο ίδιος, ως άνθρωπος αριστερής ιδεολογίας, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να πάει την κόντρα με τους εργαζομένους ως το τέρμα και προτίμησε να παραιτηθεί. Τι κι αν στην ΕΥΑΘ τοποθετήθηκε ως εκτελεστικός πρόεδρος κι διευθύνων σύμβουλος και όχι ως καθοδηγητής; Βρέθηκε στη συγκεκριμένη θέση για να αποφασίζει θετικά ή αρνητικά για τα διάφορα αιτήματα και τις υποθέσεις της εταιρίας μέχρι την τελευταία ημέρα της θητείας του και όχι για να πιστοποιεί την ορθοφροσύνη των… καταστάσεων.

Τρίτον, η προκήρυξη των εκλογών «πάγωσε» τις εξελίξεις που αφορούν στην μετά την 8η Ιουλίου κατάσταση στη χώρα. Κάτι που ελέγχεται ως προς την ορθότητά του. Στην οικονομία τα πράγματα προχωρούν καθημερινά. Το κράτος λειτουργεί αδιάκοπα και έχει συνέχεια. Για όσους δεν κατάλαβαν στις 8 Ιουλίου δεν θα αλλάξει το πολίτευμα. Ούτε το καθεστώς. Ούτε θα μπουν οι… βάρβαροι για να την κατακτήσουν. Επομένως γιατί δεν μπορούν να λαμβάνονται αποφάσεις;

Τέταρτον, αποφάσεις που αφορούν τις κρατικές υποθέσεις κατ’ έθιμον δεν λαμβάνονται προεκλογικά –εκτός των επειγόντων θεμάτων που δεν σηκώνουν αναβολή. Κατ’ αυτό τον ιδιότυπο τρόπο το πολιτικό σύστημα προσπαθεί με την επίκληση της δεοντολογίας να καλύψει την προφανή αδυναμία του να συνεννοηθεί για τα αυτονόητα και να εφαρμόσει το Σύνταγμα και τους νόμους. Κάποια εξουσία φεύγει, κάποια άλλη θα πάρει τη θέση της. Τόσο απλά. Η μέρα φεύγει, ο Τζόνι Γουόκερ έρχεται…

Πέμπτον, σε αυτό τον παράλογο έτσι κι αλλιώς κανόνα υπάρχουν εξαιρέσεις, δηλαδή συστηματικές παραβιάσεις από την εκάστοτε κυβέρνηση. Δηλαδή, με οποιονδήποτε τρόπο –από τροπολογίες της τελευταίας στιγμής και υπουργικές αποφάσεις της τελευταίας ημέρας, μέχρι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου- αυτοί που κυβερνούν τακτοποιούν διάφορα θέματα μέχρι την Παρασκευή πριν από την Κυριακή των εκλογών.

Έκτον, αυτές τις εξαιρέσεις σε έναν παράλογο άγραφο κανόνα επικαλούνται όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων της ΕΥΑΘ μιλώντας χθες στους δημοσιογράφους το είπαν καθαρά: τόσες υποθέσεις τακτοποιεί η απερχόμενη κυβέρνηση, γιατί να μη φροντίσει δια του υπουργείου Οικονομικών να πείσει το Υπερταμείο, που είναι ο βασικός μέτοχος της εταιρίας, να εξουσιοδοτήσει το «κολοβό» μετά την παραίτηση Κρεστενίτη και «υπηρεσιακό» λόγω της Γενικής Συνέλευσης της 15ης Ιουλίου, να υπογράψει τη συλλογική σύμβαση εργασίας; Τη στιγμή, μάλιστα, που έχουν στο πλάι τους τον Γενικό Γραμματέα Εργασίας, ο οποίος –όπως οι ίδιοι το αποκάλυψαν- πιέζει όσο μπορεί!        

Όλα αυτά συμβαίνουν διότι σε πολλούς ανάμεσά μας είναι εδραιωμένη η πεποίθηση ότι αλλαγή κυβέρνησης σημαίνει ότι το άσπρο θα γίνει μαύρο και το πίσω θα έρθει μπροστά. Δέκα χρόνια γενικευμένης κρίσης και ύφεσης με πολλά θύματα σε πολλά επίπεδα δεν μας άλλαξαν και πολύ. Στη σημερινή συγκυρία πιθανόν τίποτε από τα τεκταινόμενα στην ΕΥΑΘ δεν θα γίνονταν με τον ίδιο τρόπο εάν οι προβλέψεις για τις εκλογές ήταν υπέρ της διατήρησης της υφιστάμενης κατάστασης, δηλαδή υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Τα πυροδότησε η προοπτική της πολιτικής αλλαγής. Προοπτική που προεκλογικά δημιουργεί ρήγματα, καθώς αυτός που αποχωρεί στην καλύτερη περίπτωση δεν ενδιαφέρεται και πολύ για το τι θα βρει ο επόμενος. Στη χειρότερη έχει κατά νου να τον δυσκολέψει περισσότερο και εκ των προτέρων. Αυτά τα ρήγματα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί –η λέξη αξιοποιήσει είναι πολύ… κυριλέ για να περιγράψει τη λογική και τις πρακτικές- όποιος μπορεί να προωθήσει τα στενά του συμφέροντα.