Διατρέχουμε έναν πολύ μεγάλο κίνδυνο: έχουμε πάψει, προ πολλού, να αποτελούμε συστημικό πρόβλημα για την υπόλοιπη Ευρωζώνη κι αυτό ενδεχομένως να μας οδηγήσει στην έξοδο της. Ακούγεται αντιφατικό, ωστόσο, είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Μετά την ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων μεγάλων ελληνικών τραπεζών και τη διασφάλιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ένας μεγάλος πονοκέφαλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), που έχει πλέον την εποπτεία του, πέρασε. Και μπορεί στο Χρηματιστήριο να γίνεται μαζικό sell off, ωστόσο αυτό δεν επηρεάζει την πραγματική κεφαλαιακή επάρκεια των τεσσάρων μεγάλων. Είναι απλώς πρόβλημα των επενδυτών. Ένα το κρατούμενο λοιπόν.
Το δεύτερο κρατούμενο έχει να κάνει με το γεγονός ότι σε Βρυξέλλες, Βερολίνο, αλλά και Παρίσι, έχουν προ πολλού βαρεθεί να ασχολούνται με το ελληνικό ζήτημα day to day. Έχουν άλλα σοβαρότερα, όπως το μεταναστευτικό ή τη διεθνή κρίση. Κι αν δεν υπήρχε η εμμονή του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με την χώρα μας, δεν θα υπήρχε καν στα ευρωπαϊκά πρωτοσέλιδα το θέμα μας. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι την έχουμε γλυτώσει. Απλώς αυτό συνεπάγεται ότι θα μάθουμε να φυτοζωούμε. Προσέξτε: από τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι διασφάλισαν ότι δεν θα καταρρεύσουν οι τράπεζές μας, άφησαν τα υπόλοιπα στη διακριτική ευχέρεια των Ελλήνων πολιτικών.
Το δίλημμα που τους έθεσαν είναι απλό: θέλετε να λύσετε τα προβλήματα σας; Πάρτε μέτρα. Δεν θέλετε; Κάθε έξι μήνες θα ψηφίζετε νέο μνημόνιο, προφανώς με νέα κυβέρνηση, θα παίρνετε μια προκαταβολή των 2 -3 δις ευρώ το πολύ, θα «κολλάτε» στη διαπραγμάτευση, θα ξανακάνετε εκλογές, θα παίρνετε την προκαταβολή και η ζωή θα συνεχίζεται. Τόσο απλά.
Μέχρι που θα βαρεθείτε και ή θα αποφασίσετε να κάνετε ό,τι πρέπει για να ξεκολλήσετε από τη λάσπη όπου βρίσκεστε ή θα παρακαλάτε μόνοι σας να βγείτε από το ευρώ. Οι Ευρωπαίοι πάντως δεν φαίνεται να βιάζονται για να ακούσουν τις αποφάσεις μας. Και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε, θα βρεθούμε ένα πρωί με «ειδικό καθεστώς» σύνδεσης με το ευρώ, στην πόρτα της εξόδου.
Αυτά...