Φαίνεται πως στο παρασκήνιο γίνονται πολλές συζητήσεις μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων για διχοτόμηση, την οποία συμφώνως προς το "πολιτικώς ορθόν" αποκαλούν "δύο συνιστώντα κράτη μιας Συνομοσπονδίας", και αφήνονται να διαρρεύσουν ψήγματα είτε για βολιδοσκόπηση της κοινής γνώμης, είτε προς επηρεασμό της, ώστε ν’ αρχίσει αυτή να συνηθίζει ότι δεν πρόκειται για απορριπτέα προοπτική.
Ομολογώ, ότι όπως έχουν τα πράγματα, λαμβάνοντας υπόψη την σταθερή και αμετάπειστη θέση της Τουρκίας να έχει λόγο στα ενεργειακά αποθέματα της Κύπρου αφενός, και την συνεχιζομένη αποδοχή εκ μέρους Κυπρίων πολιτικών των βρετανικών επιθυμιών, δεν βλέπω να υπάρχει και άλλη λύση, όσο επώδυνο και αν είναι αυτό. Η εναλλακτική λύση, είναι η τουρκοποίηση του νησιού σε λίγα χρόνια.
Παρακολουθώ τα άρθρα των Κώστα Βενιζέλου, Ανδρέα Θεοφάνους και την αρθρογραφία του "Πολίτη" και της "Σημερινής" Λευκωσίας, με αντιτιθέμενες σε πολλές περιπτώσεις, αλλά στην προκειμένη καταλήγουν ότι έγινε αντιληπτό, αυτό που εξ αρχής υποστηρίζαμε, αλλά ποιος μας άκουγε, ότι η επιδιωκόμενη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι ανέφικτη.
Δυστυχώς, δεν απαιτήθηκε εξ αρχής η επανίδρυση της Κύπρου σε δημοκρατικά πρότυπα της Δύσης, όπου η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Οι Λατινοαμερικανοί στις ΗΠΑ αποτελούν το 45% του πληθυσμού. Αλλά καείς δεν διανοήθηκε, ούτε και οι ίδιοι, να απαιτήσουν συμμετοχή στην κυβέρνηση ex officio. Οι Έλληνες όμως όχι μόνον δεχθήκαμε συγκυβέρνηση με τους Τούρκους, αλλά και το δικαίωμα να έχουν βέτο σε καίριες αποφάσεις. Το δέχθηκε ο γ.γ. του ΑΚΕΛ, Δ. Χριστόφιας και το αποδέχθηκε ο Ν. Αναστασιάδης. Μάλιστα, αναγνωρίστηκαν οι Τ/κ και ως "ισότιμο συνιστών μέρος".
Όπως έγραψα και εχθές, ο Ν. Αναστασιάδης ήδη δημοσίως έκανε ένα βήμα για προϊδεασμό μας, μιλώντας για παραχώρηση περισσοτέρων προνομίων-δικαιωμάτων από την κεντρική κυβέρνηση της Κύπρου στις δύο κοινότητες. Για "χαλαρή ομοσπονδία", είπε, η οποία στην ουσία οδηγεί στην συνομοσπονδία. Έτσι, τους τελευταίους μήνες διακινείται ως ιδέα αυτή της λύσης δυο κρατών.
Όπως έγραψε ο Κώστας Βενιζέλος, είναι γνωστό, πως αυτή η λογική συζητείται ως επιλογή στις ελεύθερες περιοχές, στα διάφορα σαλόνια, κοινωνικά και πολιτικά, αλλά και στα ψηλά δώματα του κράτους. Πάντα επιδερμικά και χωρίς αξιολόγηση των δεδομένων.
Εδώ πρέπει να υπενθυμιστεί, ότι ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, υποστηρίζει στις διάφορες επαφές που πραγματοποιεί πως είναι η ελληνοκυπριακή πλευρά που θέτει το ζήτημα τούτο. Επικαλείται επί τούτου μια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο περιθώριο της Πενταμερούς Διάσκεψης, στο Κραν Μοντάνα, μεταξύ του ιδίου και του Προέδρου Αναστασιάδη.
Βέβαιο είναι πάντως, ότι η ιδέα για χαλαρή ομοσπονδία δεν είναι τωρινή. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης την έχει θέσει και στο παρελθόν. Πώς προέκυψε τώρα; Έχει αναφερθεί πως στην προ ημερών συνάντησή του με τον Τσαβούσογλου στη Ν. Υόρκη, αναφέρθηκε στο σενάριο αυτό ως αντάλλαγμα προς την τουρκική πλευρά για να μην επιμένει στα βέτο.
Υπενθυμίζεται πως τα βέτο, τα οποία είναι πάγια τουρκική επιδίωξη, έχουν δοθεί από την ελληνοκυπριακή πλευρά.
Ο Πρόεδρος της Κύπρου, στο έγγραφο που υπέβαλε στο Κραν Μοντάνα σημείωνε τα εξής: «Υπάρχει ετοιμότητα να λάβουμε υπόψη ότι οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με απλή πλειοψηφία σε ορισμένα θεσμικά όργανα με την πρόβλεψη για μία ευνοϊκή ψήφο και από τις δύο πλευρές». Οπότε για να διορθώσει το λάθος, γιατί αντιλήφθηκε πως το κράτος δεν θα λειτουργούσε, έκανε την κίνηση με τη χαλαρή ομοσπονδία. Χαλαρή ομοσπονδία, στα όρια της συνομοσπονδίας ήταν και το σχέδιο Ανάν και δεν είναι τυχαίο από ποιους επανέρχεται αυτό το ζήτημα.
Σημειώνω, πως η Τουρκία επιζητεί την Συνομοσπονδία και όχι τα δυο ανεξάρτητα κράτη, επειδή επιδιώκει να μπορεί μέσω αυτής να ελέγχει την Κύπρο. Όπως επίσης, ότι και ο κ. Ν. Κοτζιάς είχε ταχθεί υπέρ ενός βελούδινου διαζυγίου, μεταξύ των εκδοχών. Αλλ’ επ’ αυτού, κάποια άλλη φορά.