Κάθε λέξη δημιουργεί στον εγκέφαλο συνδέσεις με εικόνες και βιώματα. Στον καθένα διαφορετικά προφανώς. Η λέξη «γκαζόζα» πχ μπορεί να είναι για κάποιον μία εικόνα υπαίθριου κινηματογράφου ένα βράδυ καλοκαιριού, για άλλον η εικόνα του Γκιωνάκη στον αξέχαστο ρόλο του Γιάννη Μπρίλη, ενώ για κάποιον άλλον ενός παραδοσιακού καφενείου πρωί Κυριακής. Η γκαζόζα, βλέπετε, θεωρείται λίγο vintage.
Δεν ξέρω τι εικόνες δημιουργoύσε μέχρι πρότινος στον Πάνο Καμμένο και τον Αριστείδη Φωκά η ίδια λέξη. Και είναι άγνωστο για ποιο λόγο ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ ζήτησε από τον νεοφώτιστο ΑΝΕΛίτη να πιει στο κυλικείο της Βουλής μια γκαζόζα και όχι μία πορτοκαλάδα ή έναν καφέ.
Κάπως έτσι, όμως, χάρη σε μία έμπνευση της στιγμής η γκαζόζα θα δημιουργεί πλέον στον εγκέφαλό μας μία εικόνα κοινοβουλευτικής φαρσοκωμωδίας. Σαν τις κλασικές σκηνές του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Ο λαϊκός τύπος, ο λεβέντης, ο νταής, ο μόρτης, ο ελαφρόμυαλος, ο λειψός στο μυαλό, ο γκαφατζής, όλοι οι χαρακτήρες που αποτελούν την πετυχημένη συνταγή των ελληνικών ταινιών αφθονούν στο έργο «Καφενείον η Βουλή- Καθημεριναί παραστάσεις». Ως και αυτοκίνητο που χαλάει την κρίσιμη στιγμή είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Να θέλει να παραιτηθεί ο ήρωας και να μένει στου δρόμου τα μισά! Ούτε γκαζοζέν να οδηγούσε!
Το έργο, όμως, έχει αρχίσει και κουράζει, το σενάριο είναι τραβηγμένο, οι ηθοποιοί σε σύγχυση από τη συνεχή αλλαγή ρόλων και κουστουμιών, ο από μηχανής θεός, που θα μπορούσε να σώσει για άλλη μία φορά την κατάσταση δεν εμφανίζεται.
Το ακροατήριο δεν γελάει πια και εισιτήρια δεν κόβονται.
Μόνο οι μικροπωλητές έχουν μείνει σταθεροί να φωνάζουν στα διαλείμματα διαφημίζοντας την πραμάτεια τους: Γκαζόζα, σοκολάτα, πασατέμπο...