Είμαι υπέρ της Πράσινης Ανάπτυξης, υπέρ της στροφής της οικονομίας μας σε πράσινη οικονομία, υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος, υπέρ ενός πιο βιώσιμου τρόπου διαβίωσης, υπέρ μιας αειφόρου ανάπτυξης, υπέρ του σεβασμού των φυσικών πόρων, υπέρ του εκσυγχρονισμού της χώρας, υπέρ των νέων τεχνολογιών και της καινοτομίας. Έχω όμως μεγάλες ενστάσεις σε όλη τη φιλοσοφία πάνω στην οποία στηρίζεται η νέα αναπτυξιακή πολιτική της κυβέρνησης.
Κυρίως η ένστασή μου είναι στον τρόπο αξιοποίησης των σημαντικών έκτακτων πόρων δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που φαίνεται να διασφαλίζουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως χώρα.
Μέχρι σήμερα το όραμα της κυβέρνησης προσανατολίζεται στην Πράσινη Ανάπτυξη, με ό,τι αυτή περιλαμβάνει, σε επιδόματα και ενισχύσεις (για λίγους) για την ελάφρυνση των επιπτώσεων της πανδημίας του κορωνοϊού, στην καινοτομία, την έρευνα, τις νέες τεχνολογίες, στην κυκλική οικονομία, στην ψηφιακή οικονομία.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι προτεραιότητες σε μια χώρα που έχει λύσει βασικά προβλήματα της οικονομίας της και πηγαίνει σε μια ανάπτυξη νέου τύπου, σε νέα παραγωγικά μοντέλα, έχοντας όμως χτίσει ένα δυνατό θεμέλιο για το κοινωνικό οικοδόμημα. Όταν μια χώρα παλεύει με όρους επιβίωσης, δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια στις κραυγαλέες ελλείψεις της και να μην αντιμετωπίζει τα επείγοντα προβλήματά της. Πρώτα διασφαλίζεις τα βασικά και μετά πηγαίνεις στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης.
Η χώρα με τα σημαντικά κονδύλια που φαίνεται να παίρνει, οφείλει να μη χάσει αυτή τη μεγάλη ευκαιρία με τον διόλου αθώο στρουθοκαμηλισμό, που διακρίνει τις πρώτες ανακοινώσεις, δημοσιεύσεις, διαρροές και εξαγγελίες.
Αντί να καταθέσει η κυβέρνηση ένα νέο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης βασικών τομέων, όπως ο πρωτογενής και ο δευτερογενής, και να ρίξει εκεί όλο το βάρος της, επενδύει εκ νέου στον τριτογενή τομέα. Δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο κακό έκανε στη χώρα μας η μετατροπή της σε χώρα παροχής υπηρεσιών; Δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο εκτεθειμένοι γινόμαστε συνεχίζοντας την επένδυση στο ίδιο αντιπαραγωγικό μοντέλο;
Η διατροφική επάρκεια της χώρας είναι στον αέρα. Δεν υπάρχει με λίγα λόγια. Και προτού ορισμένοι βιαστούν να αντιτείνουν πως ο αγροτικός τομέας απορρόφησε ή κατασπατάλησε απίστευτους πόρους, να επισημάνω ότι οι πόροι αυτοί δόθηκαν χωρίς σχέδιο, χωρίς ανταπόδοση, χωρίς όρους ή σωστότερα μόνο με ψηφοθηρικούς όρους, με όρους εξυπηρέτησης συμφερόντων και κατευνασμού. Σύμφωνα πάντα με τις επιταγές της ΕΕ, οι οποίες πολλές φορές ήταν σε σύγκρουση με το εθνικό συμφέρον. Πόσες φορές στο παρελθόν δεν επικρίναμε τις ΚΑΠ; Γιατί ενώ όλοι βλέπαμε πως προβλέψεις στην αγροτική πολιτική της ΕΕ έρχονταν σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας προτιμήσαμε να τις ακολουθήσουμε και να τις εφαρμόσουμε καταστρέφοντας την πρωτογενή παραγωγή του τόπου μας, μόνο και μόνο για να απορροφήσουμε ευρωπαϊκό χρήμα και να το ρίξουμε σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο;
Όμως τώρα έχουμε την ευκαιρία αυτά τα προβλήματα να τα αντιμετωπίσουμε και να επενδύσει η χώρα σημαντικούς πόρους σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, μια σοβαρή ανασυγκρότηση του αγροτικού τομέα, με πολύ συγκεκριμένη στοχοθεσία: τη διασφάλιση διατροφικής επάρκειας. Υπάρχουν τα χρήματα, αλλά πρέπει να υπάρχει και το σχέδιο και η διάθεση να δούμε όχι που θέλει καθένας μας να πάει η χώρα, αλλά πού πρέπει να πάει. Μπορούμε και στη γεωργία και κτηνοτροφία να εισάγουμε καινοτομία, να δημιουργήσουμε αγροτική επιχειρηματικότητα, να προσελκύσουμε επενδύσεις, να βάλουμε νέες τεχνολογίες, να εφαρμόσουμε την πράσινη στροφή. Αν όμως συνεχίσουμε να κάνουμε πως δε βλέπουμε ότι παύουμε σταδιακά να παράγουμε τροφή ως χώρα κι ότι μεγαλώνει δραματικά η εξάρτησή μας από τις εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, τότε θα έχουμε δημιουργήσει στην επόμενη δεκαετία ένα αξιοζήλευτο παλάτι πάνω σε σαθρά θεμέλια, ένα αγωνιστικό της Φόρμουλα 1 που τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητες πάνω σε έναν καρόδρομο.
Ανάλογης σημασίας για το μέλλον της χώρας είναι και η συγκρότηση και υλοποίηση ενός σχεδίου εκβιομηχάνισής της, αναβιομηχάνισης ή όπως θέλετε να το βαφτίσετε. Η ελληνική βιομηχανία τείνει να γίνει ανέκδοτο. Στηριζόμαστε εδώ και χρόνια στις ξένες επενδύσεις, αφήνοντας στο έλεος του θεού της γραφειοκρατίας την ελληνική βιομηχανία, που φθίνει, συρρικνώνεται, εξαφανίζεται. Θα φτάσουμε στο σημείο να μην παράγουμε κανένα βιομηχανικό είδος από ελληνική βιομηχανία, με ελληνικά χέρια και να εισάγουμε τα πάντα. Η μεταποίηση αφανίζεται κι εμείς δεν έχουμε απάντηση.
Αυτά είναι εθνικά ζητήματα, τα οποία οφείλει κάθε κυβέρνηση να τα αντιμετωπίσει, διότι στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον απειλούν την εθνική μας υπόσταση.
Κρίνω με βάση όσα μέχρι σήμερα έχω ακούσει για την αξιοποίηση των σημαντικών ευρωπαϊκών κονδυλίων και θέτω αυτό τον προβληματισμό ως μείζον θέμα επιβίωσης της Ελλάδας. Μακάρι να κάνω λάθος και το νέο παραγωγικό μοντέλο, όπως παρουσιάζεται σήμερα, να είναι πιο σημαντικό από την επένδυση στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα παραγωγής. Μακάρι να είμαι κοντόφθαλμος, αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω πώς θα δημιουργηθούν ικανές θέσεις εργασίας με το νέο αυτό μοντέλο για να καλύψουν τις ικανότητες του εγχώριου ανθρώπινου δυναμικού. Μακάρι να κάνω λάθος βλέποντας πως τα ευρωπαϊκά κονδύλια για τα οποία σήμερα πανηγυρίζουμε θα πάνε τελικά όχι στην τοπική οικονομία, αλλά στις οικονομικά ισχυρές και αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Διότι η επένδυση στην ηλεκτροκίνηση των 100 εκ. ευρώ θα ταΐσει την αυτοκινητοβιομηχανία και δεν ξέρω καμιά ελληνική εταιρία να κατασκευάζει αυτοκίνητα. Οι ανεμογεννήτριες θα είναι εισαγόμενες και πάει λέγοντας.
Κινδυνεύουμε στο μέλλον να μην έχουμε να φάμε, να μην έχουμε ρούχα να φορέσουμε, να είμαστε σε πλήρη εξάρτηση στα βασικά θέματα διαβίωσης από το εξωτερικό, να μην αρκούν οι γνώσεις και οι ικανότητές μας για να βρούμε εργασία και να κυκλοφορούν στους δρόμους μας Tesla.
Η «σπορά» φωτοβολταϊκών δε μας δίδαξε τίποτα; Οι ιστορίες του γάλακτος και του ελαιολάδου δεν μας έγιναν μάθημα; Η απώλεια των βιομηχανικών μονάδων μας δεν ίδρωσε το αυτί κανενός;
Μακάρι να κάνω λάθος.