Η πτώση ενός αεροσκάφους της Αεροπορίας μας, δεν συγκαταλέγεται φυσικά στα συνήθη ατυχήματα, είτε πρόκειται για λάθος χειρισμού του πιλότου, είτε ένεκα μηχανικής βλάβης, όπως στην περίπτωση του εκπαιδευτικού αεροσκάφους μας, που κατέπεσε εχθές.
Βεβαίως, πτώσεις λόγω λανθασμένων χειρισμών δεν μετρά πολλές η Αεροπορία μας, και για τα λίγα συμβάντα υπάρχουν υπόνοιες ότι σκοπίμως η Πολιτεία καταλόγιζε ευθύνη σε πιλότους, που λόγω του θανάτου τους δεν μπορούσαν να απαντήσουν, προκειμένου να αποφύγει την καταβολή αποζημιώσεων στους οικείους τους [συντάξεις στις χήρες… 95 ευρώ, έδωσε η Πολιτεία, επειδή οι θανόντες δεν είχαν συμπληρώσει τα απαιτούμενα χρόνια υπηρεσίας].
Το μεγάλο πρόβλημα είναι οι παρουσιαζόμενες βλάβες, τις οποίες ο Μιχαήλ Βασιλείου, στο Defence-point θεωρεί πως είναι ενδεικτικές μιας ακόμα χρονίζουσας ανάγκης για την οποία η πολιτεία δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα, αφήνοντας τα πάντα να κινούνται στον αυτόματο. Όλα αυτά όμως έχουν ημερομηνία λήξης και όχι μόνο η παράταση της επιχειρησιακής τους ζωής δεν επιλύει το πρόβλημα, αλλά και διασφαλίζει ότι τα προβλήματα μπορεί να "σκάσουν" όλα μαζί, με τρόπο που η εξυπηρέτηση ακόμα και των στοιχειωδών αναγκών θα απαιτεί πολλά δισεκατομμύρια…
Θα μπορούσε στη θέση του εν λόγω αεροσκάφους να αναφέρει κανείς πλήθος παμπάλαιου κύριου υλικού που αξιοποιεί το ελληνικό στράτευμα και βρίσκεται σε επιχειρησιακή κατάσταση μόνο λόγω των τεραστίων προσπαθειών και ενίοτε της εφευρετικότητας του προσωπικού. Δυστυχώς, η κατάσταση αυτή είναι η δυσμενής πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν όλοι οι Κλάδοι των Ενόπλων Δυνάμεων, μετά από πολλά χρόνια εγκατάλειψης.
Η οικονομική κρίση είναι μία μόνο δικαιολογία που μπορεί κανείς να προβάλει. Καμία κρίση όμως δεν ζητά από οποιαδήποτε χώρα να βάλει λουκέτο, πλην εάν διακατέχεται από τα αριστερά συμπλέγματα της δήθεν φιλειρηνικότητας. Και λέγω δήθεν, επειδή η Αριστερά ήταν πάντα υπέρ του αφοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας, με στελέχη του κυβερνώντος κόμματος να διαδηλώνουν με το σύνθημα "Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια", ποτέ όμως υπέρ του αφοπλισμού των χωρών του "κομμουνιστικού παραδείσου".
Το επιχείρημα ήταν ότι οι Σοβιετικές χώρες βρίσκονταν σε άμυνα λόγω της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Δύσης. Ας το δεχθούμε χάριν της συζητήσεως. Και η Ελλάδα βρίσκεται σε άμυνα λόγω της ιμπεριαλιστικής τακτικής της Τουρκίας. Γιατί ζητούν τον αφοπλισμό της; Εδώ υπάρχει το άλλο μαρξιστικό "επιχείρημα" της Αριστεράς: Βούτυρο και όχι κανόνια. Κι εγώ το επιθυμώ. Αλλά χωρίς κανόνια, βούτυρο δεν έχει. Και όχι μόνο βούτυρο αλλά θα λείπει και κάθε υλικό, αλλά και ηθικό αγαθό.
Ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Φίλης, όταν ανακοινώθηκε η πρόθεση αναβάθμισης των F-16, ετοίμασε τροπολογία με υπογραφές και άλλων "ειρηνόφιλων" συντρόφων του, διερωτώμενος κατά πόσο "μπορούμε να αγοράσουμε αυτά τα όπλα" στους δύσκολους οικονομικά καιρούς που διανεύει η χώρα, και αν πράγματι "τα έχουμε ανάγκη.
«Δίνουμε 2.4 δισεκατομμύρια οροφή για να πάρουμε ανταλλακτικά για τα F-16, την ώρα που δεν έχουμε ανταλλακτικά για τα πυροσβεστικά αεροπλάνα μας και για τα ασθενοφόρα μας», είπε επικρίνοντας εμμέσως την απόφαση της κυβέρνησης. Και ρώτησε: «Πιστεύετε ότι μπορεί να λυθεί το πρόβλημα με την Τουρκία με υπερεξοπλισμούς»; Δεν μας είπε όμως, πώς νομίζει εκείνος πως μπορεί να λυθεί το πρόβλημα. Σαράντα χρόνια τώρα, όλοι οι πρωθυπουργοί και ΥΠΕΞ, μας λέγουν ότι επιδιώκουν τον διάλογο, και ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα κατευνασθεί η τουρκική επιθετικότητα. Ούτε οι ίδιοι το πιστεύουν αυτό [δεν είναι τόσο αφελείς], ούτε φυσικά ο λαός που δυσανασχετεί με την ατολμία τους.
Ο μόνος τρόπος για να αποφύγεις τον πόλεμο από αδίστακτο εχθρό, είναι να γνωρίζει πως είσαι πανέτοιμος να τον αντιμετωπίσεις. Κι ευτυχώς που παραμονές του 1940 δεν υπήρχαν οι Φίληδες να καθορίσουν την εθνική πολιτική, γιατί θα πρότειναν διάλογο με τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, συμμάχου του "πατερούλη" τους Στάλιν.