Ένα από τα στοιχεία τα οποία χαρακτήριζαν την πολιτική ρευστότητα κατά την τελευταία δεκαετία είναι ότι κανένα από τα κόμματα τα οποία κέρδισαν εκλογές δεν κατάφερε να διατηρήσει επί μακρόν την πολιτική ηγεμονία του. Ο Γιώργος Παπανδρέου, δύο χρόνια μετά τον εκλογικό του θρίαμβο το 2009, αναγκάστηκε να παραδώσει την πρωθυπουργία, ο δε Αντώνης Σαμαράς, πριν καν περάσουν τα δύο χρόνια από τη δική του εκλογική νίκη έβλεπε ήδη την πλάτη του ΣΥΡΙΖΑ και λίγο αργότερα έχασε και τις εκλογές.
Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε καλύτερη τύχη. Από την απόλυτη κυριαρχία του στις αρχές του 2015, με τις θετικές κρίσεις προς το πρόσωπό του να αγγίζουν το 75% είδε το πολιτικό του κεφάλαιο να απομειώνεται ραγδαία και παρά τη δεύτερη εκλογική νίκη του τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, ελάχιστους μήνες μετά, έχασε το δημοσκοπικό προβάδισμα το οποίο δεν ανέκτησε ποτέ, ενώ και η δημοφιλία του υποχώρησε κοντά στο 25%, ώσπου έφτασε στην τριπλή εκλογική ήττα του 2019.
Με βάση τα ανωτέρω η διατήρηση της πολιτικής πρωτοκαθεδρίας από τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη δύο χρόνια μετά τις εκλογές, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως επιστροφή στην προ χρεοκοπίας πολιτική κανονικότητα. Οι ερμηνείες οι οποίες δίνονται για τη διατήρηση της γαλάζιας πολιτικής ηγεμονίας ποικίλουν. Σύμφωνα με τους νεοδημοκράτες αυτό οφείλεται στην πολύ καλή πορεία της κυβέρνησης έως τώρα, ακόμη και στη διαχείριση της πανδημίας, ενώ η αντιπολίτευση αποδίδει τη δημοσκοπική πρωτοκαθεδρία του κυβερνώντος κόμματος στη στήριξη που της παρέχεται από το "σύστημα".
Η πανδημία έπαιξε ασφαλώς το ρόλο της. Η κυβέρνηση, παρά τα λάθη και τις αστοχίες της, κυρίως κατά τη διάρκεια του δεύτερου κύματος, έδειξε να διατηρεί τον έλεγχο. Οι απώλειες δεν υπερέβησαν τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ και η στήριξη στην οικονομία ήταν σχετικά επαρκής, κυρίως όσον αφορά τους επαγγελματίες και λιγότερο τους εργαζόμενους. Υπέρ της κυβέρνησης λειτούργησε ασφαλώς και η πολύ καλή οργάνωση των εμβολιασμών. Την ίδια ώρα η αντιπολίτευση είχε να αντιτάξει 15.000 προσλήψεις στο ΕΣΥ, αυξήσεις και επιδόματα. Κι είχε και έναν Πολάκη, δηλαδή τον άνθρωπο που έδενε και έλυνε στο υπουργείο Υγείας επί ΣΥΡΙΖΑ, να τίθεται άτυπος επικεφαλής του αντιεμβολιαστικού κινήματος.
Ο δεύτερος λόγος που η Νέα Δημοκρατία διατηρεί την πολιτική ηγεμονία της είναι ότι, παρά την πανδημία, υλοποιεί κατά γράμμα το κυβερνητικό της πρόγραμμα το οποίο είχε επιδοκιμαστεί στις εκλογές του 2019. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, πανεπιστημιακή αστυνομία, ελάχιστη βάση εισαγωγής στα ΑΕΙ, αλλαγές στο εργασιακό, ψηφιοποίηση του κράτους, κατάργηση της απλής αναλογικής για τις εθνικές εκλογές και για τις εκλογές στην αυτοδιοίκηση κ.ο.κ. Και μέσα στο καλοκαίρι προχωρά με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και το νέο ασφαλιστικό. Εν ολίγοις, υλοποιεί ό,τι ακριβώς είχε υποσχεθεί προεκλογικά.
Ο τρίτος λόγος της πρωτοκαθεδρίας του κυβερνώντος κόμματος έχει να κάνει με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η αντιπολίτευση και δη η αξιωματική. Δύο χρόνια μετά την τριπλή εκλογική ήττα του ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ακόμη παραζαλισμένος. Αδυνατεί να διατυπώσει ελκυστικό πολιτικό λόγο, εξαντλείται μόνον σε υποσχεσιολογία, ανεδαφικές εξαγγελίες και διαρκείς καταγγελίες. Αντιπολιτεύεται με μοντέλο 2012-2014, μόνον που τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πέραν αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να είναι άσπιλος και αμόλυντος· έχει πλέον κυβερνητικό παρελθόν πουν τον σκιάζει. Η εικόνα γκριζάρει ακόμη περισσότερο εξ αιτίας των εσωκομματικών προβλημάτων και εκκρεμοτήτων που υπάρχουν, αλλά και λόγω της πολύ χαμηλής πτήσης του εγχειρήματος της λεγόμενης "προοδευτικής συμμαχίας".
Τέλος, ρόλο παίζει ασφαλώς και η σύγκριση ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα. Σύγκριση η οποία σε καμία περίπτωση δεν ευνοεί τον τέως πρωθυπουργό. Με τις μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες του, στη βάση των προεκλογικών του δεσμεύσεων, ο Μητσοτάκης εμφανίζεται να εκπροσωπεί το καινούργιο. Την ίδια ώρα ο Τσίπρας δείχνει προσκολλημένος στο παρελθόν, δίνοντας μάχες οπισθοφυλακής προκειμένου να μην αλλάξει τίποτε στη χώρα. Με άλλο λόγο, ο τέως πρωθυπουργός από "καλό χαρτί" του ΣΥΡΙΖΑ, τείνει να γίνει πλέον "βαρίδι". Άλλωστε, όσο διατηρείται το καθαρό δημοσκοπικό προβάδισμα της ΝΔ, ενισχύεται η βεβαιότητα για νέα εκλογική ήττα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάτι που εφόσον συμβεί, θα ανοίξει ασφαλώς τη συζήτηση περί εκλογής νέας ηγεσίας. Κι αυτό δημιουργεί την εντύπωση ότι ο Τσίπρας είναι αρχηγός με ημερομηνία λήξης.