Γεμάτη κόσμο χτες η παραλία της Θεσσαλονίκης. Ο ανοιξιάτικος καιρός ώθησε χιλιάδες Θεσσαλονικείς στον αγαπημένο τόπο αναψυχής τους, όπου δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο από το πρωί μέχρι να δύσει ο ήλιος.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, η εικόνα της άδειας Τσιμισκή και οι ουρές έξω από καταστήματα πώλησης τροφίμων, ήταν η μόνη που θύμιζε ότι ζούμε σε μέρες πανδημίας. Είναι προφανές ότι το –ήπιο έστω- «lockdown» δεν λειτουργεί, παρά μόνο για λίγους. Για την κατανάλωση και τις επιχειρήσεις του λιανεμπορίου, που έχουν κατεβασμένα ρολά, χάνοντας μέρες λειτουργίας και προφανώς τζίρο. Κατά τα άλλα, στην παραλία δεν υπάρχει κανένα περιοριστικό μέτρο και προφανώς αποτελεί εστία διασποράς του κορωνοϊού.
Ας μην το δεχτεί κανείς. Ας μπουν όλοι στην ατελέσφορη κουβέντα αν μεταδίδεται ή όχι ο ιός σε εξωτερικούς χώρους, στις πολλές θεωρίες συνωμοσίας και όλα αυτά τα αποπροσανατολιστικά, στα οποία «χάνονται» σκοπίμως όλοι, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Διόλου με ενδιαφέρουν όλες αυτές οι υπεκφυγές. Με ενδιαφέρει και πολύ μάλιστα ότι στην ουσία ζούμε έναν κατ' επίφαση περιορισμό, ενώ συνεχίζουμε κανονικά τις δραστηριότητες αναψυχής μας, αγνοώντας τους κινδύνους.
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα περιορίσει τους πολίτες ή θα τους κουνήσει το δάχτυλο. Ούτε και θεωρώ πανάκεια την ατομική ευθύνη. Όμως αναγνωρίζω μια κατάσταση στη σωστή της διάσταση. Εφόσον κι όλοι όσοι απολαμβάνουν τον ανοιξιάτικο καιρό στην παραλία της Θεσσαλονίκης (όπως και στους πολυσύχναστους χώρους όλης της Ελλάδας), αναγνωρίσουν ότι αυτό θα έχει επιπτώσεις, τότε όλα είναι καλά. Κανένα πρόβλημα. Το πρόβλημα θα το έχουν άλλωστε όσοι χάσουν οικείους τους, όσοι χρειαστεί να νοσηλευτούν και φυσικά συνολικά η κοινωνία, που θα απαλλαγεί αργότερα από την πανδημία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ακούγοντας τις συζητήσεις μεταξύ των πολιτών που κυκλοφορούσαν μαζί με μένα (πρώτη φορά στη Νέα Παραλία από τον προηγούμενο Οκτώβριο) διαπίστωσα πόσο μεγάλη ανάγκη είχαν να δικαιολογήσουν την παρουσία τους εκεί. Ορισμένοι μάλιστα έδειχναν «ασυνείδητους» συμπολίτες τους, που είχαν κατεβασμένη τη μάσκα στο σαγόνι... Το θέατρο του παραλόγου. Όταν αναλαμβάνεις ένα ρίσκο, δεν ψάχνεις δικαιολογίες για τη στάση σου στους άλλους. Αυτό σημαίνει υπευθυνότητα. Όχι να σου φταίνε πάντα οι άλλοι...
Χιλιάδες πολίτες που χρησιμοποιούσαν ως δικαιολογία το νόμιμο για να μην μπουν στην κουβέντα για το ηθικό. Σαν να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου. Η πάση θυσία αποποίηση των ευθυνών όταν κάνουμε κάτι λάθος είναι όμως χειρότερη από την πανδημία. Έχει καλλιεργηθεί ως νοοτροπία στην κοινωνία και αποτελεί στους περισσότερους την πρώτη αντίδραση όταν αποκαλυφθεί το λάθος τους. Η αναγνώριση είναι τόσο δύσκολη... Και ταυτόχρονα η άρνηση της αναγνώρισης συνεπάγεται και εύκολη επανάληψη, χωρίς τύψεις, του ίδιου λάθους.
Η κατάληξη των συζητήσεων ήταν μονόδρομος. Ένα ερώτημα αναπάντητο: Πώς τελικά και πότε θα βγούμε από αυτό τον εφιάλτη; Και η απάντηση: Μόλις εμβολιαστούμε όλοι. Σίγουρα; Κι αυτό πότε θα γίνει; Το ερώτημα γεννά νέα ερωτήματα και σήμερα τουλάχιστον παραμένει αναπάντητο.
Συνεπώς, πόσο αντέχουμε ως κοινωνία και οικονομία να επαναλαμβάνονται τα μέτρα, να λαμβάνονται σκληρότερα, να χάνονται συνάνθρωποί μας και να βουλιάζουν επιχειρήσεις και νοικοκυριά;
Μακάρι ο χτεσινός συνωστισμός, που δεν είναι μόνο... χτεσινός, να μη σημάνει πισωγύρισμα στην προσπάθεια που καταβάλλουν έστω κάποιοι με πολύ βαρύ τίμημα, για να περιοριστεί η διασπορά του κορωνοϊού. Όμως ούτε οι ευχές, ούτε η καλοκαιρία αποτελούν λύση. Διότι ο ιός θα επανακάμψει το φθινόπωρο σε μια όχι κουρασμένη, αλλά εξαντλημένη πια κοινωνία και τότε τα πράγματα θα είναι ακόμη χειρότερα.
Επειδή επί δεκαετίες ήμουν φανατικός καπνιστής, δεν μπορώ να συμβουλεύσω κανέναν να το... κόψει. Αλλά πάντα γνώριζα ότι το κάπνισμα κάνει κακό στην υγεία μου και αποδεχόμουν ενσυνείδητα τις επιπτώσεις, απολαμβάνοντας ωστόσο την κακή μου συνήθεια. Ήμουν διατεθειμένος να θυσιάσω την υγεία μου για την απόλαυσή μου. Το αναγνώριζα όμως. Ελπίζω με την ίδια «λογική» να βολτάρουν τις ηλιόλουστες μέρες και οι πολίτες στην παραλία. Να απολαμβάνουν γνωρίζοντας ότι η απόλαυση αυτή θα έχει συνέπειες.
Και δυο παρατηρήσεις. Όσοι συγκεντρωθήκαμε χτες στην παραλία δεν κάναμε τίποτα παράνομο (η απλή μας δικαιολογία). Κι επίσης, αστυνομικοί έκαναν ελέγχους. Λίγους αλλά η παρουσία τους ήταν εμφανής (η δικαιολογία της Πολιτείας). Οι αρμόδιοι, λυπάμαι, αλλά ένα χρόνο μετά την εισβολή του κορωνοϊού στη χώρα μας, στην πόλη μας, δεν έχουν βρει πειστικές απαντήσεις και τρόπο για να περιορίσουν τη διασπορά. Τη μάχη τη δίνουν μόνο μερικοί κι όχι συνολικά η κοινωνία και η Πολιτεία. Μόνο μη με ρωτήσετε ποια θα ήταν η λύση. Αν την ήξερα...