Skip to main content

Η Θεσσαλονίκη χτυπάει την πόρτα των Βαλκανίων με όπλο τη… λαμαρίνα

Η πρόοδος της Θεσσαλονίκης δεν θα είναι ούτε μικρότερη ούτε μεγαλύτερη από αυτήν που η ίδια η ζωή επιβάλλει με τον δικό της αυτόματο πιλότο.

Σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα τόσο η Συμφωνία των Πρεσπών, όσο και οι άλλες βαλκανικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης –όπως το 1ο βαλκανικό φόρουμ στα τέλη της εβδομάδας, που θα τιμήσουν με την παρουσία τους 12 ολόκληροι υπουργοί από έξι χώρες της περιοχής- φέρνουν στο προσκήνιο τη Θεσσαλονίκη. Εννοείται ότι επί των ημερών του η πόλη πήρε τα πάνω της. Απέκτησε πρωθυπουργικό γραφείο και –για να μη ξεχνιόμαστε- παίρνει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα. Παράλληλα ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι πλέον λαμαρινούπολη. Εννοείται ότι αυτό συνέβη επί των ημερών του, επειδή προχώρησαν τα έργα του μετρό. Κι άλλοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι το τελευταίο διάστημα διαφημίζουν την πόλη, με την απαραίτητη υπενθύμιση του δικού τους ρόλου στις εξελίξεις.    

Οι εκλογές για τη Θεσσαλονίκη είναι πάντα μελαγχολικές. Διότι ως μεγάλη πόλη δέχεται και… υποδέχεται τις κολακείες των εκάστοτε κυβερνώντων, οι οποίοι πάντα «φροντίζουν» να αξιοποιούν τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Να επενδύουν επ’ ωφελεία της κοινωνίας τόσο στη στρατηγική της θέση, όσο και στην ιστορία της. Να υπογραμμίζουν τον κεντρικό της ρόλο στην ευρύτερη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Για λίγους μήνες –ή μάλλον εβδομάδες- το αθηνοκεντρικό κράτος βγαίνει από το καβούκι του, για να αλιεύσει τα απαιτούμενα ψηφαλάκια, ώστε την επομένη των εκλογών να συνεχίσει να κυβερνά με τον στενά συγκεντρικό του τρόπο. Διότι ακόμη και μετά τις εκλογές του 2019 οι εκπρόσωποι των παραγωγικών φορέων και των επιχειρήσεων της περιοχής θα εξακολουθήσουν τα ταξιδεύουν πιο συχνά στην Αθήνα για να μαζέψουν υπογραφές ή να στήσουν… λόμπι, παρά στο εξωτερικό για να κλείσουν καμιά δουλειά.

Ας μη γελιόμαστε: η θέληση μιας πολιτείας να στηρίξει την ανάπτυξη μιας περιοχής δεν μπορεί να είναι θεωρητική. Αποδεικνύεται μόνο μέσα από αριθμούς. Από κονδύλια και προϋπολογισμούς, αλλά και από παραχωρήσεις διαδικασιών, που και πάλι λεφτά είναι. Όλα τα άλλα είναι λόγια, που πιστεύουν οι μονίμως –εκ συνηθείας ή εξ’ επαγγέλματος- ευκολόπιστοι και οι αφελείς. Στη ζωή εκείνα που μετράνε είναι οι πράξεις και τα αποτελέσματα. Όλα τ’ άλλα τα παίρνει και τα σηκώνει ο άνεμος. Αν κάποιος από τους τελευταίους πρωθυπουργούς πίστευε στα όσα έλεγε για τη Θεσσαλονίκη το υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης θα ήταν κανονικό υπουργείο, έστω με άλλο όνομα, και θα είχε θηριώδη προϋπολογισμό και τόσες αρμοδιότητες, που τα επιφανέστερα στελέχη του πολιτικού συστήματος θα ήθελαν να το αναλάβουν.  

Τα τελευταία 30 χρόνια στα χαρτιά η Θεσσαλονίκη έχει μεγάλες προοπτικές. Για πολλούς –ακαδημαϊκούς και άλλους- έχει περισσότερες δυνατότητες από την Αθήνα. Η κοινωνία της μπορεί να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον, που έρχεται από τους οδικούς άξονες, τη θάλασσα, τον αέρα, ακόμη και από τα έγκατα της γης, μιας και το… καημένο το μετρό μοιάζει να σηκώνει στις ράγες του τα όνειρα για πρόοδο της πόλης ολόκληρης της μεταπολιτευτικής περιόδου. Στην πράξη βέβαια οι εξελίξεις είναι διαφορετικές. Οι συνδικαλιστές μιλούν για «πρωτεύουσα της ανεργίας». Οι πολίτες δυσκολεύονται να μετακινηθούν, για λόγους που μόνο ο ΟΑΣΘ γνωρίζει. Οι έμποροι –όσοι τοπικοί έχουν απομείνει- παραδίνονται στην επέλαση των πολυκαταστημάτων και των μεγάλων αλυσίδων. Οι φοιτητές σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορούν καν να προσεγγίσουν με ασφάλεια τις σχολές τους. Οι λαμαρίνες –γενικά- αντί να μειώνονται επεκτείνονται και οι προοπτικές τους είναι ακόμη… καλύτερες.

Με δεδομένο, μάλιστα, ότι ένα λαμπρό μέλλον δεν μπορεί παρά να στηθεί σε ένα σχετικώς σταθερό παρόν, μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι η ανάπτυξη και η πρόοδος της Θεσσαλονίκης δεν θα είναι ούτε μικρότερη, ούτε μεγαλύτερη από αυτήν που η ίδια η ζωή επιβάλλει με τον δικό της αυτόματο πιλότο. Η μόνη περίπτωση να ξεφύγει η πόλη τις επόμενες δεκαετίες από τη μετριότητα θα ήταν η ύπαρξη τοπικής ηγεσίας –οικονομικής, κοινωνικής, πνευματικής, ακαδημαϊκής, πολιτικής. Που δεν υπάρχει. Μέχρι, λοιπόν, να δημιουργηθεί ή να… εφευρεθεί τον επόμενο ή τον μεθεπόμενο αιώνα μια νέα ελίτ –εκτός κι αν κάποια έκπληξη από αυτές που συμβαίνουν αλλάξει τα δεδομένα-, η Θεσσαλονίκη θα έχει ως ορίζοντα τα Βαλκάνια που με μεγάλη ευκολία της παραχωρούν τα κέντρα αποφάσεων της πρωτεύουσας.