Skip to main content

Η τηλεόραση δεν είναι μίασμα - Πώς είναι η ζωή μας χωρίς τη συντροφιά της

Η τηλεόραση είναι σύντροφος, γεμίζει κενά μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις για αντιπαραθέσεις, προβληματισμούς. Γράφει η Σοφία Ασλανίδου

της Σοφίας Ασλανίδου*

Έμεινα από τηλεόραση. Όπως λέμε «έμεινα στον τόπο». Μια εβδομάδα τώρα. Παρόλο που είναι καινούρια-smart, με όλα τα apps, «χάλασε», μου είπε ο μάστορας. «Βρες την απόδειξη αγοράς και θα την αντικαταστήσουν από την εταιρεία».

Κατά βάση είμαι τηλεορασάκιας και λίγο βιβλιοφάγος. Κάνω ζάπιγκ συχνά, όχι όλη μέρα. Δεν κατέληξα ακόμη αν πρέπει να ντρέπομαι γι’ αυτό. Οι διανοούμενοι φίλοι μου με κοιτούν παράξενα αν και καταλαβαίνω την διερευνητική ματιά τους. Πιάνω και εγώ τον εαυτό μου να κατακρίνω τους άλλους που βλέπουν πολύ τηλεόραση. Η επιστημονική μου έρευνα βέβαια προσανατολίζεται πάνω στην τηλεόραση. Αλλά δεν κάνω ζάπιγκ από επαγγελματική «διαστροφή». Με ψιλοαρέσει. Σε καιρούς χαλεπούς όπως αυτόν της πανδημίας με συντροφεύει. Και τι δεν είδα: trash tv, εξαιρετικές επαναληπτικές σειρές, ντοκιμαντέρ, εξαιρετικές ταινίες. Γιατί δεν διαβάζεις βιβλία, μου είπαν κάποιοι. Και αυτό το κάνω, και καφέδες πίνω και θέατρο πάω και ακόμη εργάζομαι.

Ψάχνω να βρω την απόδειξη αγοράς. Επτά μέρες μου είπαν από την εταιρεία αγοράς. Στερητικό σύνδρομο. «TV plug?» («τηλεόραση ναρκωτικό;» είπε το 1971 η Μ. Winn στην έρευνά της τον καιρό που η τηλεόραση είχε εισβάλλει δυναμικά στην κοινωνία.

Η έλλειψή της μου δημιούργησε μια αμηχανία. Και τώρα τι κάνουμε;

Η τηλεόραση είναι σύντροφος, γεμίζει κενά μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις για αντιπαραθέσεις, προβληματισμούς, αναζητήσεις σ’ όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής. Δεν είναι μίασμα. Την υπερασπίζομαι τώρα που μου λείπει, τώρα που «χώρισα» μαζί της για επτά μέρες. Την υπερασπίζομαι πιο πολύ όταν ακούω κάποιους μ’ ένα στείρο ακαδημαϊσμό  να την πετάνε στα σκουπίδια. Ευτυχώς εργάζομαι ακόμη και έχω εναλλακτικές απασχόλησης. Ευτυχώς δεν είμαι ανήμπορη, όρθια ακόμη και σκεπτόμενη (έτσι νομίζω). Ευτυχώς μπορώ και παρακολουθώ, μπορώ και κρίνω, διακρίνω, κατακρίνω, επιλέγω ό,τι βλέπω στο ζάπιγκ. Ευτυχώς μπορώ ακόμη και συζητώ με τους φίλους γι’ αυτά που παρακολουθώ. Και ευτυχώς που μου δίνει αφορμές να υπερασπιστώ μ’ αυτές τις λίγες γραμμές την ύπαρξή της.

*Η Σοφία Ασλανίδου είναι καθηγήτρια ΑΣΠΑΙΤΕ