Η Ελλάδα πρέπει να δώσει τη μάχη της παραμονής στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης με όλα τα διαθέσιμα όπλα της. Είναι θέμα επιβίωσης και όχι μόνο οικονομικής. Η άνοδος του εθνικισμού, διεθνώς, σε συναδυασμό με την υιοθέτηση του λαϊκισμού, τόσο στο λόγο όσο και στην πράξη και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, θα κάνει τις μοναχικές πορείες κρατών ακόμα και πιο επικίνδυνες στα χρόνια που έρχονται. Και η Ελλάδα είναι πολύ μικρή για να απομακρυνθεί από το «κοπάδι».
Μπορεί αυτό το τελευταίο να είναι ζόρικο, να έχει σκληρούς όρους επιβίωσης και δύσκολες συνθήκες προσαρμογής, ωστόσο, είναι η μοναδική λύση για να αντιμετωπισθούν οι μεγάλοι κίνδυνοι που κυοφορούνται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι γείτονας μας είναι η Τουρκία, που μαστίζεται τόσο από τον εθνικισμό όσο και από τον λαϊκισμό – και τα δύο σε ...αχαλίνωτο βαθμό. Γι' αυτό και είναι πολύ απρόβλεπτη και εξαιρετικά επικίνδυνη. Την ίδια ώρα, στην Ουάσιγκτον πρόεδρος είναι μια πολύ αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, η οποία, στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να χαρακτηρισθεί αψυχολόγητη.
Συνεπώς, δεν υπάρχει καμία «σταθερά». Η μοναδική, στην πραγματικότητα, βρίσκεται στις Βρυξέλλες, όπου, ευτυχώς, υπάρχει μια ομάδα εταίρων που εξακολουθεί να πιστεύει στην Ελλάδα και στην παραμονή της στην οικογένεια του ευρώ. Το μόνο που χρειάζεται είναι να της αποδείξουμε εμπράκτως ότι την πιστεύουμε και εμείς. Η (τελευταία;) μεγάλη ευκαιρία που έχουμε μπροστά μας είναι η δεύτερη αξιολόγηση και η ολοκλήρωση της, άμεσα. Αν τα καταφέρουμε και στα τέλη Φεβρουαρίου την «κλειδώσουμε», τότε μπορεί και να προλαβαίνουμε. Ακόμα και η Γερμανία, σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να αποδειχθεί λίγο παραπάνω γενναιόδωρη από το κανονικό και να μας επιτρέψει να αναπνεύσουμε μέσω του QE.
Το μόνο σίγουρο είναι πως από εδώ και στο εξής, ό,τι και να κάνουμε, δεν πρόκειται να συγκινήσουμε τις ΗΠΑ. Αυτές έχουν πάρει το δρόμο τους, μάλλον προς το άγνωστο. Η Ελλάδα, δυστυχώς, δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από εκεί...