Skip to main content

Ιστιοπλοϊκά υλικά σαλπάρουν ξανά ως κοσμήματα από τη Θεσσαλονίκη

Μια σχεδιάστρια, μια αρχιτέκτονας και μια οικονομολόγος παρατείνουν με την εταιρεία ReSail τη ζωή υλικών ιστιοπλοΐας που θα κατέληγαν στα σκουπίδια

Στα χέρια τους ιστιοπλοϊκά υλικά που θα κατέληγαν στον κάλαθο των αχρήστων σαλπάρουν ξανά. Άλλωστε, αυτή είναι η φιλοσοφία πίσω από την εταιρεία κοσμημάτων ReSail, την οποία δημιουργήσαν τρεις φίλες από τη Θεσσαλονίκη, μια σχεδιάστρια, μια αρχιτέκτονας και μια οικονομολόγος, με κοινό παρονομαστή την αγάπη τους για την ιστιοπλοΐα. Η Γιάννα Νάνου, η Μάγδα Κυριαφίνη και η Αναστασία Πραντσίδου, όλες μέλη της μεγάλης οικογένειας του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, δίνουν στις ροδάντζες, στα ταλουρίτ, στις σημαδούρες, στους ιμάντες, στα σωσίβια, στα ράουλα, στα σκοινιά και στα ιστιοπλοϊκά πανιά μια νέα χρήση, αυτή των υλικών για τα κοσμήματά τους. Έτσι, από κρεμαστά και δαχτυλίδια μέχρι βραχιόλια και σκουλαρίκια, όλα τα κοσμήματα της ReSail αποπνέουν θαλασσινό αέρα.

Οι τρεις φίλες έχουν δημιουργήσει ηλεκτρονικό κατάστημα κι ετοιμάζονται να σαλπάρουν και στις ξένες αγορές και δη σε αυτές όπου το άθλημα της ιστιοπλοΐας είναι διαδεδομένο ή η κουλτούρα της επανάχρησης των αντικειμένων πιο εδραιωμένη. Έτσι, στο επόμενο διάστημα χώρες όπως η Νέα Ζηλανδία, η Αγγλία, η Δανία, η Ιταλία και η Γερμανία θα βρεθούν στο στόχαστρό τους. Μάλιστα, στην Ιταλία είχαν ήδη τις πρώτες τους επαφές, προμηθεύοντας με δώρα-κοσμήματα τη διοργάνωση ενός μεγάλου ιστιοπλοϊκού αγώνα.

Στα σχέδιά τους είναι η ReSail να αποκτήσει σε μια επόμενη φάση και το δικό της κατάστημα στη Θεσσαλονίκη, ενώ, αν και ξέρουν πως με τα κοσμήματά τους δεν πρόκειται να σώσουν τον πλανήτη, θεωρούν πολύ σημαντικό το να περάσουν έστω ένα συμβολικό μήνυμα. Οραματίζονται δε τη δημιουργία ενός γυναικείου δικτύου επανάχρησης ιστιοπλοϊκών υλικών ανά την Ελλάδα.

Η δημιουργική ευκαιρία μέσα στην κρίση

Η Γιάννα Νάνου, που διατηρούσε επί χρόνια επιχείρηση φωτιστικών, γεννημένη θαλασσόλυκος, έβλεπε τα υλικά από το ιστιοπλοϊκό της οικογένειάς της να πετιούνται, όταν φαινομενικά είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους. Κάπως έτσι της ήρθε η ιδέα να γίνουν η πρώτη ύλη για κάτι νέο, σε μια περίοδο μάλιστα που, εξαιτίας της κρίσης, είχε αναγκαστεί να κλείσει την επιχείρησή της.

Η Μάγδα Κυριαφίνη, με οικογενειακές περγαμηνές στην ιστιοπλοΐα, αν και η ίδια προτιμά να ατενίζει τη θάλασσα από τη στεριά, δυσκολευόταν μέσα στη δύσκολη οικονομική συγκυρία να επανέλθει στον χώρο της αρχιτεκτονικής μετά την απόκτηση του παιδιού της.

Η δε Αναστασία Πραντσίδου, που αγάπησε την ιστιοπλοΐα στην ενήλικη ζωή της, αντιμετώπιζε και αυτή δυσκολίες στον δικό της κλάδο, αυτόν του οικονομολόγου. Έτσι η ιδέα της Γιάννας ήρθε να δώσει δημιουργική διέξοδο στις τρεις γυναίκες, που ξεκίνησαν το εγχείρημα αυτό σε μια προσπάθεια να αναδείξουν το concept της επανάχρησης των υλικών της ιστιοπλοΐας. Ακόμα θυμούνται τις πρώτες μέρες, όταν συγκέντρωσαν τα υλικά από το Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης.

Από αριστερά Μάγδα Κυριαφίνη, Γιάννα Νάνου, Αναστασία Πραντσίδου

 

 

Τα άπλωσαν σε έναν πάγκο και τα κοιτούσαν επί μία εβδομάδα, προσπαθώντας να εμπνευστούν τα νέα τους ταξίδια, όπως λένε στη Voria.gr. Χρειάστηκαν πολλοί πειραματισμοί ώστε να προκύψει το πρώτο κόσμημα, ένα βραχιόλι με ένα σημαιάκι αγώνων ενσωματωμένο στην πλέξη του. Μάλιστα, η πρώτη παρουσίαση έγινε στο Πόρτο Καρράς, με αφορμή ένα πανευρωπαϊκό ιστιοπλοϊκό πρωτάθλημα ανοιχτής θαλάσσης, όπου έλαβαν ενθαρρυντικές κριτικές από τους ανθρώπους της ιστιοπλοΐας, από όλο τον κόσμο. Είναι ενδεικτικό πως οι ιστιοπλόοι ενθουσιάζονταν όταν ανακάλυπταν σε ένα κόσμημα ένα υλικό που ήταν συνηθισμένοι να χρησιμοποιούν αποκλειστικά και μόνο στο άθλημά τους, αλλά και όταν αναγνώριζαν σε κάτι που είχαν πετάξει μια νέα αξία.

Ο Ναυτικός Όμιλος Θεσσαλονίκης στήριξε τις τρεις φίλες από την πρώτη στιγμή και πλέον έχει σταματήσει να πετά τα υλικά που δεν χρησιμοποιούνται πια για τις ανάγκες της ιστιοπλοΐας. Τις πρώτες ύλες τους όμως η Γιάννα, η Μάγδα και η Αναστασία τις προμηθεύονται κι από άλλους ιστιοπλοϊκούς ομίλους, αλλά και από σχολές ιστιοπλοΐας της Θεσσαλονίκης.

«Είναι ωραίο να βλέπουμε τα κοσμήματά μας να δίνουν παράταση ζωής στα ιστιοπλοϊκά υλικά. Αυτή η διαδικασία οδηγεί σε ένα δημιουργικό συνεχές» λένε οι τρεις φίλες, που ευελπιστούν ότι οι δημιουργίες τους θα γίνουν γνωστές εντός και εκτός συνόρων.