Skip to main content

Ιστορίες από το Χαμόγελο του Παιδιού που συγκινούν και συγκλονίζουν

Τρεις ιστορίες που χαρίζουν χαμόγελα και αισιοδοξία όπως παρουσιάστηκαν από τους πρωταγωνιστές τους την επέτειο για τα 24 χρόνια Χαμόγελο του Παιδιού

«Ένα τετράχρονο αγόρι αγνοείται. Το απήγαγε ο πατέρας του ο οποίος δολοφόνησε τη μητέρα του μπροστά στα μάτια του». Με αυτά τα συγκλονιστικά λόγια, ο Κώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού θυμάται μία από τις υποθέσεις που ασχολήθηκε ο οργανισμός στα 24 χρόνια λειτουργίας του και έμειναν χαραγμένες στο μυαλό του.

Την ιστορία του μικρού Φοίβου μοιράστηκε κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης για τα 24 χρόνια του Χαμόγελου του Παιδιού στη Θεσσαλονίκη. Με τρεμάμενη φωνή μίλησε ο παππούς του μικρού, Λάμπης Μαυρομάτης που για 18 μέρες έζησε στιγμές αγωνίας μέχρι να εντοπιστεί ο εγγονός του. Ο πατέρας του Φοίβου, δολοφόνησε τη μητέρα του και τον Ιανουάριο του 2016 στην Ορμύλια Χαλκιδικής και εξαφανίστηκε με το παιδί, μέχρι να συλληφθεί.

Ο κ. Μαυρομάτης θυμήθηκε τις σκοτεινές εκείνες μέρες όπου τον αναζητούσαν μέσα σε πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες και κυρίως με τον πόνο της απώλειας της κόρης του. Με δάκρυα στα μάτια ευχαρίστησε το Χαμόγελο του Παιδιού για την πολύτιμη βοήθεια, καθώς όπως είπε, ο οργανισμός κίνησε γη και ουρανό για να βρεθεί σώος ο μικρούλης χωρίς ο ίδιος να προλάβει να το ζητήσει, ενώ πρόσθεσε πως και μετά τον εντοπισμό του, οι εθελοντές και ο κ. Γιαννόπουλος προσωπικά, αποτέλεσαν οικογένεια για τον μικρό Φοίβο και τον αδερφό του, που πλέον επουλώνουν τις πληγές τους. Για τις μέρες εκείνες μίλησε και ο κ. Γιαννόπουλος, φέρνοντας στο μυαλό του τον μικρό Φοίβο στο νοσοκομείο να ρωτάει επίμονα πού είναι η μαμά του, τόνισε ωστόσο πόσο περήφανος είναι γι' αυτό το παιδί.

Η ηρωίδα Χρυσοβαλάντω

Η μικρή Χρυσοβαλάντω είναι μία μαχήτρια της ζωής. Πάσχει από μυική ατροφία 1 και είναι καθηλωμένη στο κρεβάτι. Ο κ. Γιαννόπουλος, την αποκαλεί πρέσβειρα γιατί εκπροσωπεί όλα τα παιδιά που παλεύουν καθημερινά να κρατηθούν στη ζωή, κι όμως μέσα από το γολγοθά τους, γεννιέται και η αισιοδοξία. Με την ιστορία της Χρυσοβαλάντως σημειώθηκε η ελπιδοφόρα συνεισφορά του Χαμόγελου του Παιδιού, σε συνεργασία με το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο και το ΑΠΘ, ώστε τα παιδάκια που είναι αναγκασμένα να ζουν στις μονάδες εντατικής θεραπείας, να μπορούν να μένουν στο σπίτι τους, στη θαλπωρή των γονιών τους, στο ζεστό τους δωμάτιο, εκεί που νιώθουν χαρούμενα. Σύμφωνα με τον κ. Γιαννόπουλο, αυτή τη στιγμή στη Βόρεια Ελλάδα, ζουν χάρη στο Χαμόγελο του Παιδιού και το Ιπποκράτειο, διασωληνωμένα 190 παιδιά στο σπίτι τους, πράγμα σωτήριο γι'αυτά και για τους γονείς τους, που οι θεραπείες τους εξαντλούν οικονομικά και κυρίως ψυχικά.

«Ξέρω προσωπικά πώς είναι να αφήνεις ένα παιδί πίσω», είπε ο κ. Γιαννόπουλος, αναφερόμενος στον πόνο που προκάλεσε η απώλεια του γιου του και εμπνευστή του οργανισμού, Ανδρέα και τονίζοντας πως οι γονείς δεν χρειάζεται να ζουν σε διαδρόμους νοσοκομείων, εγκαταλείποντας κάθε τι άλλο, αλλά με τις ευγενικές χορηγίες μπορούν να προσφέρουν μια υγιή και χαρούμενη καθημερινότητα στα παιδάκια τους που το χρειάζονται, μη παραμελλόντας τα άλλα παιδιά τους.

Μεγαλώνοντας στο Χαμόγελο του Παιδιού

Για τη ζωή της ως παιδί του Χαμόγελου του Παιδιού, μίλησε γεμάτη περηφάνεια η Μαριλένα, αναπολώντας όλες τις όμορφες στιγμές που έζησε μεγαλώνοντας σε ένα τόσο υποστηρικτικό περιβάλλον. Περιγράφοντας την παιδική της ηλικία στο σπίτι της στην Κέρκυρα, τόνισε χαρακτηριστικά πως ποτέ, ούτε αυτή ούτε τα υπόλοιπα παιδιά, είδαν το Χαμόγελο του Παιδιού ως ίδρυμα, αλλά ως το κάθε σπίτι που ζει ο καθένας, πηγαίνοντας διακοπές, φέρνοντας φίλους και ζώντας μια καθημερινότητα γεμάτη αγάπη και ισχυρούς δεσμούς.

«Τόσο αγχωμένοι πρέπει να ήμασταν και οι δύο μόνο όταν με πηγαίνατε στην εκκλησία νύφη», είπε απευθυνόμενη στον κ. Γιαννόπουλο, ενώ μάλιστα ανέφερε πως όταν γέννησε τη δική της κόρη στην Αθήνα, δεν χωρούσαν όλα τα «αδέρφια» της στον θάλαμο. Η Μαριλένα, κάνοντας μια αναδρομή, αναφέρθηκε στην ιατρική και οικονομική βοήθεια που προσφέρει το Χαμόγελο καθημερινά σε χιλιάδες παιδιά, εστίασε όμως στο κομμάτι ότι η ίδια είναι μέλος μιας οικογένειας που αγαπάει πολύ, γελάει δυνατά, βοηθάει, ελπίζει και κυρίως χαρίζει χαμόγελα σε παιδιά.