Skip to main content

Καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα και για ψώνια στη Θεσσαλονίκη!

Γιατί δεν ξενίζει η παρέμβαση του ΕΕΘ στον δήμο Θεσσαλονίκης για τα κολονάκια στη λεωφόρο Στρατού που εμποδίζουν το διπλοπαρκάρισμα.

Στη δεκαετία του 1980, όταν τα πάσης φύσεως ντράιβ ιν ήταν στη μόδα, στις ΗΠΑ πέρα από το σινεμά και τα φαστφουντάδικα δεν ήταν λίγοι αυτοί που προσπάθησαν να επιτύχουν την από αυτοκινήτου άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μια χώρα, στην οποία όχι απλώς εφευρέθηκε και μαζικοποιήθηκε το αυτοκίνητο, αλλά μέχρι σήμερα αποτελεί είδος πρώτης ανάγκης και ταυτόχρονα σύμβολο ισχύος. Τούτων δοθέντων η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μία ακόμη πόλη των ΗΠΑ. Κυρίως λόγω της νοοτροπίας των Θεσσαλονικέων οι οποίοι λατρεύουν να πηγαίνουν ακόμη και για τσιγάρα στο περίπτερο με το αμάξι τους. Βοηθάει, βέβαια, σε αυτό και η θλιβερή εδώ και δεκαετίες κατάσταση των αστικών συγκοινωνιών, καθώς για να εξυπηρετηθεί κανείς τόσο από τον παλαιότερο ιδιωτικό ΟΑΣΘ, όσο και από τον σημερινό δημόσιο Οργανισμό, συχνά χρειάζεται υπομονή και… επιμονή.

Σε αυτό το κοινωνικό περιβάλλον η παρέμβαση του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου στον δήμο Θεσσαλονίκης για τα κολονάκια στη λεωφόρο Στρατού, που εμποδίζουν το διπλοπαρκάρισμα, δεν ξενίζει. Ούτε προκαλούν έκπληξη τα επιχειρήματα που διατυπώνονται από το ΕΕΘ, είτε ότι δημιουργείται «τεράστιο πρόβλημα στον εφοδιασμό και την εξυπηρέτηση των καταστημάτων της περιοχής», είτε ότι «πουθενά δεν προβλέφθηκε η δυνατότητα ολιγόλεπτης στάσης για ΙΧ, οι επιβάτες των οποίων θα ήθελαν να κάνουν μία γρήγορη αγορά». Και τα δύο βρίσκονται στη λογική μιας πόλης και μιας αγοράς, στην οποία ο καθένας κοιτάζει αποκλειστικά την εξυπηρέτηση και το συμφέρον του. Μήπως τα ίδια και χειρότερα σε ό,τι αφορά τα αυτοκίνητα δε συμβαίνουν στη Βασ. Όλγας, στη Μπότσαρη, στην Ανατολικής Θράκης, στην Εθνικής Αντιστάσεως, αλλά και στην Ανθέων και τη Νέα Εγνατία ή όπως αλλιώς ονομάζονται σήμερα;

Το πρωί είναι η τροφοδοσία των επιχειρήσεων, το απόγευμα η ολιγόλεπτη στάση για μερικά ψώνια ή για επίσκεψη σε γιατρό. Ως αποτέλεσμα οι κατ’ όνομα λεωφόροι της Θεσσαλονίκης καταλήγουν με δύο το πολύ λειτουργικές λωρίδες, κάτι που φυσικά ενοχλεί όσους θέλουν να χρησιμοποιούν τους δρόμους για τις μετακινήσεις τους. Ενοχλεί πολύ περισσότερο τους επιβάτες των λεωφορείων του ΟΑΣΘ, τα οποία κυριολεκτικά αγκομαχούν, ακόμη και όπου υπάρχουν λεωφορειόδρομοι.

Το παράξενο της υπόθεσης είναι ότι ενώ έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια από την καθιέρωση της πρώτης λεωφορειολωρίδας, που ασφαλώς διευκόλυνε την κυκλοφορία των αστικών και την πρόσβαση στο κέντρο της πόλης, σχεδόν κανείς από τους παράγοντες του τοπικού εμπορίου δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται τη σημασία τους. Η ανετότερη κυκλοφορία των ανθρώπων με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς βοηθάει ουσιαστικά την αγορά και τα καταστήματα που λειτουργούν μέσα στον αστικό ιστό. Αντίθετα το μποτιλιάρισμα και οι καθυστερήσεις σπρώχνουν τους καταναλωτές στα οργανωμένα εμπορικά κέντρα που έχουν δημιουργηθεί στις παρυφές ή περιμετρικά του πολεοδομικού συγκροτήματος. Κοντά στο νου κι η γνώση! Ο δήμος Θεσσαλονίκης βρήκε τη λύση με τα πλαστικά κολονάκια για να περιορίσει το πρόβλημα. Ακόμη κι αν δεν πρόκειται για την καλύτερη λύση –αν και με την κατάσταση στους δρόμους είναι αμφίβολο εάν μπορεί να γίνει οτιδήποτε πιο λειτουργικό- σίγουρα αποτελεί σωστή κίνηση, η οποία θα έπρεπε να επαινεθεί και όχι να προκαλέσει διαμαρτυρίες.

Σε δύο χρόνια το τοπίο στις αστικές συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης θα έχει αλλάξει λόγω του μετρό. Θα αλλάξει συνολικά ο ρυθμός της πόλης, που ασφαλώς θα πάρει βαθιές ανάσες. Τουλάχιστον αυτό ελπίζουν οι πιο αισιόδοξοι. Υπάρχουν, βέβαια, και οι πιο συγκρατημένοι. Οι πιο επιφυλακτικοί, οι οποίοι φοβούνται ότι αφενός η παγιωμένη νοοτροπία και αφετέρου η περιορισμένη εμβέλεια του μετρό θα έχει ως αποτέλεσμα απλώς μια μικρή βελτίωση. Το βέβαιο είναι ότι τα διπλοπαρκαρίσματα θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν. Ο μόνος τρόπος για να περιοριστούν είναι να υπάρχουν εμπόδια, ώστε μην υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος. Όλες οι άλλες λύσεις συμμόρφωσης δια της πειθούς είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Όχι μόνο διότι πολλοί Θεσσαλονικείς θεωρούν αδιανόητο να μπουν σε λεωφορείο ή να περπατήσουν για πέντε ή δέκα λεπτά προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους. Αλλά και επειδή σε αυτή την κακή και ενίοτε αντικοινωνική συνήθεια βρίσκουν απρόσμενους συμμάχους, οι οποίοι κανονικά, δηλαδή ορθολογικά, όφειλαν να εργάζονται για το ακριβώς αντίθετο.

ΥΓ. Η αντίδραση της αγοράς, συγκεκριμένα κάποιων παλιών παραδοσιακών εμπόρων της Θεσσαλονίκης με ισχυρές προσβάσεις στο δήμο θεσσαλονίκης, καθυστέρησε τη λειτουργία του λεωφορειοδρόμου της Τσιμισκή επί πολλά χρόνια. Πίστευαν ότι το μποτιλιάρισμα αποτελούσε πλεονέκτημα για τις βιτρίνες τους. Επίσης, θεωρούσαν ότι το αυθαίρετο παρκάρισμα στις δύο όχθες του δρόμου γέμιζε τα ταμεία τους. Φυσικά η πραγματικότητα διέψευσε και τα δύο, αλλά για περισσότερα από δέκα χρόνια όσοι διέσχιζαν την Τσιμισκή ταλαιπωρούνταν υπερβολικά και χωρίς λόγο.