Skip to main content

Και μετά τις εκλογές, τι; Η Αριστερά ως κυβερνώσα αντιπολίτευση

Δεν υπάρχει επομένως αμφιβολία, ότι τις περισσότερες φορές τις εκλογές τις επιβάλλει -όπως και τις προσεχείς- το κομματικό συμφέρον...

Είναι καθολικώς παραπλανητική η άποψη, που εκφέρουν υποκριτικώς πολιτικοί, ότι πάντα η διεξαγωγή εκλογών αποτελεί θετική ενέργεια, ως ύψιστο δημοκρατικό χαρακτηριστικό.

Και συνειδητώς ψεύδονται, αφού δεν πρόκειται να λησμονηθούν οι εκλογές που διεξήχθησαν από τον Βενιζέλο εν μέσω μικρασιατικής κρίσης, με σκοπό να τις χάσει και να αποδοθούν ευθύνες στους αντιπάλους του, όπως και έγινε.

Ούτε εκείνες με τις οποίες έχασε την εξουσία ο Τρικούπης και φτάσαμε στο επονείδιστο ’97, αλλά ούτε και τις σχετικώς πρόσφατες, όπου ο Πλαστήρας παραπλανήθηκε από τον Αμερικανό πρεσβευτή -μέσω… καφετζούς- και πρότεινε διεξαγωγή εκλογών με πλειοψηφικό, αναγορεύοντας τον αντίπαλό του Παπάγο θριαμβευτή των εκλογών, με τα κεντρώα κόμματα να εξαφανιστούν για μια 15ετία περίπου.

Επομένως, βεβαίως και οι εκλογές είναι ωφέλιμες, όταν επιβάλλεται ο λαός να εκφέρει γνώμη -έστω και αν αυτήν την γνώμη την υποβάλλουν οι ισχυροί μέσω των ΜΜΕ- αλλά η συχνή διεξαγωγή σε χρόνους πέραν των προβλεπομένων, δημιουργεί προβλήματα, όπως και κάθε κατάχρηση. Και είναι απορίας άξιον, μετά από τόσες αναθεωρήσεις του Συντάγματος του 1975, ποτέ δεν καθιερώθηκε συνταγματικώς η διεξαγωγή εθνικών εκλογών κάθε τετραετία.

Δεν υπάρχει επομένως αμφιβολία, ότι τις περισσότερες φορές τις εκλογές τις επιβάλλει -όπως και τις προσεχείς- το κομματικό συμφέρον, δηλαδή το προσωπικό επαγγελματικό συμφέρον του προέδρου και της ηγετικής ομάδας του κόμματος. Είχα γράψει σε ανύποπτο χρόνο, πριν χρησιμοποιηθεί από πολιτικούς, ότι ο κ. Τσίπρας θέλει «να δραπετεύσει». Απέδειξε ότι δεν μπορεί να σηκώσει μεγάλο βάρος.

Δεν γνωρίζω αν μπορεί να θεωρηθεί ελαφρυντικό ότι δεν έχει συνεργάτες αξιόλογους να συντρέξουν ή να τον συμβουλέψουν (ο εμφανιζόμενος ως μέντοράς του κ. Φλαμπουράρης, μάλλον αρνητικό πρόσημο τού προσδίδει). Αλλά, αυτούς έχει η Αριστερά, και θα έπρεπε κάποιοι να έχουν την αυτογνωσία, ώστε να μη δεχθούν αφενός να αποκαλυφθεί η πολιτική ανυπαρξία τους, αφετέρου να μη καταδικάσουν την Αριστερά πάλι σε ρόλο δευτεραγωνιστή.

Μάλιστα δε, και ο παρουσιαζόμενος ως αγνός ιδεολόγος και συνεπής στις αρχές του κ. Λαφαζάνης αποφεύγει ορισμένες εξηγήσεις. Ήταν υπουργός Ανάπτυξης επί 7μηνο, ορκισθείς να υπηρετήσει τον λαό. Μπορεί να πει σε ποιες ενέργειες προέβη ώστε να εκπληρώσει το καθήκον του, ως είχε υποχρέωση;

Αλλά, μας λέγει ότι θέλει να καθυστερήσουν οι εκλογές για να ενημερωθεί σωστά ο ελληνικό λαός. Δεν λέγει την αλήθεια, γνωστού όντος ότι τον επί πλέον χρόνο τον χρειάζεται για να προφτάσει να οργανώσει το κόμμα του. (Και ο κ. Τσίπρας είναι ανειλικρινής, επειδή αποκρύπτει ότι θέλει τις εκλογές σε σύντομο διάστημα, ακριβώς για τον αντίθετο λόγο που προβάλλει ο κ. Λαφαζάνης).

Αν ο κ. Λαφαζάνης λέγει την αλήθεια, περί επαρκούς ενημέρωσης του λαού, επειδή «αυτό επιτάσσει η δημοκρατία», όπως δήλωσε, γιατί δεν το σκέφτηκε αυτό όταν μαζί με τον κ. Τσίπρα αποφάσισαν διεξαγωγή δημοψηφίσματος σε μια εβδομάδα, με ασαφές και διφορούμενο ερώτημα, και χωρίς καμιά ενημέρωση του λαού; Τότε ήταν δημοκρατική η απόφαση; Η μια εβδομάδα ήταν αρκετή; Αυτό επίτασσε η δημοκρατία;

Όπως και να έχει, η Αριστερά δυναμώνει στην αντιπολίτευση. Τότε, ουσιαστικώς συγκυβερνά, επιβάλλοντας εκβιαστικώς τις θέσεις της στους μονίμως υποχωρητικούς αστούς πολιτικούς. Έχει δηλαδή το πλεονέκτημα να εφαρμόζεται εν πολλοίς η πολιτική της, χωρίς να στιγματίζεται από τις αρνητικές επιπτώσεις. Της δόθηκε η ευκαιρία να κυβερνήσει, αλλά η απειρία που συνοδεύει τα άεργα στελέχη της, την απεμπόλησε και είναι άγνωστο αν της ξαναδοθεί. Δεν σημαίνει αυτό, ότι δεν θα καθορίζει την πολιτική πορεία της χώρας. Όσο υπάρχουν απέναντί της αναποφάσιστοι πολιτικοί, έτοιμοι να της δώσουν τα πάντα αρκεί να μη χάσουν τον κυβερνητικό θώκο, η Αριστερά θα βρίσκεται εδώ.

Ως προς δε τους αστούς πολιτικούς, ες αύριον.

Ο Μακεδών