Είχα αναφερθεί σ’ αυτό προ καιρού, σημειώνοντας ότι με κανένα λόγο δεν θα το επιτρέψει η Τουρκία, ίσως όχι και η Βρετανία, λόγω των Βάσεών της στο νησί. Όμως, με την πιθανότητα εξόδου της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, παρακάμπτεται το εμπόδιο της αρνησικυρίας από αυτήν.
Βεβαίως, τα σενάρια που κυκλοφορούν, και μάλιστα από έγκυρους αναλυτές, ίσως αποτελούν έμμεσο τρόπο πίεσης στην Τουρκία να συμμορφωθεί στις συμμαχικές απαιτήσεις. Ίσως όμως, είναι και μια από τις πολλές εκδοχές που έχουν στο συρτάρι τα επιτελεία, για να δουν το φως εάν το επιτρέψουν ή το επιβάλλουν οι συνθήκες. Φυσικά, τέτοια σενάρια δεν σχεδιάστηκαν τώρα, αλλά κυκλοφορούν από χρόνια.
Ο Ντέιμον Ουίλσον, αντιπρόεδρος του Ατλαντικού Συμβουλίου -ένα από τα σημαντικότερα αμερικανικά Think Tank που χρηματοδοτεί το ΝΑΤΟ- δημοσίευσε κείμενο, με το όνομα του συντάκτη να το καθιστά άξιο μελέτης. Σημειώνω, ότι ως υπεύθυνος για θέματα Ευρώπης στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ επί προεδρίας Τζορτζ Μπους, ο Ουίλσον επέβλεπε την λεγόμενη "πορτοκαλί επανάσταση" της Ουκρανίας.
Είναι αναμιγμένος στις επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν και αργότερα, υπηρέτησε ως ανώτατος αξιωματούχος στην αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη. Τυχαίνει λοιπόν να βρίσκεται σε χώρες με ανατροπές καθεστώτων και πολεμικές επιχειρήσεις. Το Sputnik, μεταφέροντας το κείμενό του, παρατηρεί ότι παρουσιάζει τις πραγματικές επιδιώξεις του ΝΑΤΟ από την ένταξη της Κύπρου: να φέρει το νησί στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και να το μετατρέψει σε βασικό κέντρο στρατιωτικών επιχειρήσεων της συμμαχίας για ολόκληρη τη Μεσόγειο.
«Η Ρωσία», εξηγεί ο Ουίλσον, «έχει ενισχύσει τη θέση της στην περιοχή μέσω της συμμαχίας της με το βάρβαρο καθεστώς του Ασαντ στη Συρία». Λίγες γραμμές πιο κάτω, μαθαίνουμε ότι το νησί μπορεί να μετατραπεί σε βασικό κέντρο επιχειρήσεων της συμμαχίας με αποστολή να αντιμετωπίσει «τις απειλές από τη Ρωσία και άλλους μη κρατικούς δρώντες» και να ελέγχει την «διάχυση των συγκρούσεων από τη Λιβύη προς της Συρία».
Η Κύπρος δηλαδή θα μετατραπεί σε μια τεράστια στρατιωτική βάση για την αντιμετώπιση απειλών, από χώρες, αλλά και από «μη κρατικούς δρώντες», εννοώντας προφανώς τις τρομοκρατικές οργανώσεις εξτρεμιστών ισλαμιστών.
Η αλήθεια είναι, ότι δημιουργεί προβληματισμό η ταχύτατη ένταξη πολλών χωρών στο ΝΑΤΟ κατά τα τελευταία έτη, και μάλιστα χωρών που δεν έχουν καν στράτευμα, και προστατεύονται από γειτονικές χώρες [Αλβανία, Μαυροβούνιο, Σκόπια, Βουλγαρία, στην περιοχή μας].
Ότι υπάρχει το θετικό στοιχείο σε ενδεχόμενη ένταξη της Κύπρου είναι αναμφισβήτητο. Αλλά αυτό πρέπει να διαπιστωθεί και στην πράξη. Αν φύγει η Τουρκία από το ΝΑΤΟ και ενταχθεί η Κύπρος, με ποιον τρόπο θα απομακρυνθούν τα τουρκικά στρατεύματα από το νησί; Με βίαιο τρόπο από την Συμμαχία; Αποκλείεται. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αναλαμβάνει ρόλο η Ρωσία στο πλευρό της Τουρκίας, και η κατάσταση περιπλέκεται, θανάσιμα θα έλεγα. Η μόνη εγγύηση είναι ότι δεν θα καταλάβει η Τουρκία όλο το νησί.
Πλην του γεγονότος, ότι η Κύπρος θα πρέπει να επιβαρυνθεί και οικονομικά, αφενός με το 2% του προϋπολογισμού της να διατίθεται σε στρατιωτικές δαπάνες, αφετέρου με την απώλεια των καταθέσεων Ρώσων και ίσως Αράβων, και ίσως και μείωση των εξαγωγών προς τις χώρες τους.
Ταυτοχρόνως, χάνει την όποια ουδετερότητά της, που δεν την καθιστά τώρα άμεσο στόχο από «μη κρατικούς δρώντες», όπως έγραψε ο Ουίλσον. Βεβαίως, αλλάζει η κατάσταση αν η ενδεχόμενη ένταξη θα συμβεί σε ενιαία Κύπρο, απαλλασσόμενη από τις δύο εχθρικές εγγυήτριες δυνάμεις, Βρετανία και Τουρκία, με απομάκρυνση των στρατευμάτων τους.
Δεν είναι καθόλου απλά τα πράγματα. Αλλιώς θα ήταν η κατάσταση, αν δεν εμπόδιζε η φιλαρχία του Μακαρίου να ηγηθεί του Τρίτου Κόσμου, και εντασσόταν η Κύπρος στο ΝΑΤΟ, αμέσως μετά τη συμφωνία της Ζυρίχης. Πάντα, ακολουθούμε καθυστερημένα τα γεγονότα, και ποτέ δεν τα διαμορφώνουμε επιτυχώς.