Ο χαμένος χρόνος. Τίτλος που μας ταιριάζει γάντι ως κοινωνία, καθώς και με τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, στην ουσία επί ένα έτος θα είμαστε σε προεκλογική περίοδο ή στις κάλπες και έπεται συνέχεια...
Η τουριστική περίοδος στην Ελλάδα ήταν κάτι σαν ιερή αγελάδα. Σαν τη νηστεία της Σαρακοστής για τους πιο θρησκευόμενους. Με τις εκλογές όμως να γίνονται στις 7 Ιουλίου, μεσούσης της τουριστικής περιόδου, άλλο ένα «ταμπού» καταρρέει.
Αν θα έχει επιπτώσεις στον τουρισμό ο χρόνος διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών ή όχι θα το δούμε σε περίπου ένα μήνα. Όμως σίγουρα δεν πρόκειται, για παράδειγμα στο υπουργείο Τουρισμού, να ασχολούνται με την ίδια ζέση για την προσέλκυση επισκεπτών. Ούτε οι απερχόμενες δημοτικές διοικήσεις θα κόπτονται για το πώς θα φέρουν ακόμη περισσότερους τουρίστες. Θα τα αφήσουν όλα για τους επόμενους. Από Σεπτέμβριο στα... προσεχώς.
Το φετινό καλοκαίρι, με δεδομένη την εξαιρετική πορεία των τουριστικών μεγεθών των τελευταίων ετών, είχε δημιουργήσει πολλές προσδοκίες. Αυτές είναι πιθανό να καταρρεύσουν επειδή τις υπονομεύει η ίδια η Πολιτεία. Και το παράδειγμα του τουρισμού είναι ένα από τα πολλά στα οποία μπορεί κάποιος να αναφερθεί.
Είναι σημαντικό κάποια στιγμή να σταματήσει το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας να σκέφτεται με τόση ιδιοτέλεια. Είναι καιρός να σταματήσουν να εργαλειοποιούν την πολιτική και τις εκλογές και να αρχίσουν να συμπεριφέρονται και να πράττουν ως πολιτικά όντα.
Δεν το κάνει σήμερα το πολιτικό προσωπικό. Αντιθέτως, σκέφτεται και δρα με όρους ατομικούς και ιδιοτελείς. Έτσι ενισχύει και την αφερεγγυότητά του στην κοινωνία όμως.
Κάποια στιγμή πρέπει να επανέλθει στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου η κουβέντα για συγκεκριμένους χρόνους διεξαγωγής όλων των εκλογών, για ολοκλήρωση των θητειών και για σταθερότητα και προγραμματισμό.
Είναι ευτελές πλέον κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις να επενδύουν στον αιφνιδιασμό. Ορισμένες φορές γυρνάει και μπούμερανγκ για τους ίδιους εξάλλου. Όταν το διαπιστώνουν είναι αργά.
Ξέρω ότι στερώ μέρος της δουλειάς των επικοινωνιολόγων και ενός μεγάλου συστήματος που ασχολείται και τρέφεται ακριβώς από αυτή τη ρευστότητα, όμως πέραν αυτών δεν βολεύει κανέναν άλλο αυτή η συνήθεια και πολύ περισσότερο δεν βολεύει τη χώρα και το συλλογικό συμφέρον. Δεν βολεύει καν τους πολιτικούς. Άλλωστε, υπάρχουν εναλλακτικές για να μη μείνουν άνεργοι... Δεν θα τις υποδείξω εγώ, αλλά υπάρχουν.
Η απόφαση Τσίπρα να επισπεύσει τις εκλογές, κατά λίγους μόνο μήνες, αποδείχτηκε ατυχής. Και πέραν του ότι αποδεικνύεται ανακόλουθος την ώρα που όλοι πίστευαν ότι τουλάχιστον σε αυτό παραμένει σταθερός και δεν λειτουργεί με τακτικισμούς, αποδεικνύεται και ολότελα λανθασμένη η απόφασή του. Κινδυνεύει μάλιστα να αποδειχθεί και καταστροφική για τον χώρο που εκπροσωπεί υπό προϋποθέσεις.
Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει ποιος έπεισε τον πρωθυπουργό ότι η διαφορά ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές θα ήταν τόσο μικρή ώστε να είναι διαχειρίσιμη. Αν έπεσαν έξω οι δημοσκοπήσεις που εμπιστεύονταν στον ΣΥΡΙΖΑ, αν ήταν λάθος οι εκτιμήσεις του εκλογικού επιτελείου, αν συγκεκριμένα πρόσωπα έκαναν ατυχείς υπολογισμούς, λίγο με ενδιαφέρει. Δεν είναι άλλωστε εκεί η ουσία. Η ουσία είναι στο γεγονός ότι ο πρωθυπουργός άλλαξε μια απόφαση που υπηρετούσε τόσα χρόνια και η οποία αποτελούσε μια πολιτική πράξη ουσίας. Και η στροφή αυτή πολύ σύντομα μέσα σε λίγες μέρες αποδείχτηκε τραγική ως επιλογή.
Το ανεξήγητο της υπόθεσης είναι η βιασύνη. Η ανακοίνωση ότι οδηγεί τη χώρα στις εκλογές άμεσα και δεν περιμένει μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου ήρθε μόλις λίγες μέρες από τη διαβεβαίωσή του ότι οι εκλογές θα γίνουν στις αρχές Οκτωβρίου. Δεν είναι μόνον πολιτικά κατακριτέα πρακτική, αλλά είναι και ως στρατηγική αστεία.
Δηλαδή τι θα γινόταν εάν έμενε σταθερός στην επιλογή του να κάνει τις εκλογές με τη λήξη της συνταγματικής θητείας της κυβέρνησής του; Αντί να χάσει με δέκα μονάδες διαφορά θα έχανε με δώδεκα; Ε και; Πανωλεθρία και στη μια περίπτωση πανωλεθρία και στην άλλη. Τι περιθώρια έχει να «μαζέψει» τη διαφορά μέσα σε ένα μήνα, σε σχέση με τα περιθώρια τεσσάρων μηνών; Εκτός πια αν ό,τι είχε να δώσει σε πολιτικό επίπεδο το έδωσε, είχε την απήχηση που είχε στον κόσμο και συνεπώς πέταξε λευκή πετσέτα...
Πολύ φοβάμαι πάντως ότι οι εκλογές της 7ης Ιουλίου δεν θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα χρόνια. Κι αυτό επειδή μεσολαβεί η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και μάλιστα σύντομα. Με την εργαλειοποίηση των δημοκρατικών θεσμών, στην οποία αρέσκονται πάρα πολλοί από τους πολιτικούς μας, δεν είναι καθόλου απίθανο να έχουμε εκ νέου βουλευτικές εκλογές.
Αυτή η αστάθεια στη χώρα έχει τραγικές επιπτώσεις. Κι αν δεν μπορούν οι πολιτικοί και τα κόμματα να συνεννοηθούν για όλα τα άλλα, θα πρέπει τουλάχιστον να συνεννοηθούν για τους θεσμούς και για το σεβασμό τους. Να θεσμοθετήσουν εκλογές στο τέλος των συνταγματικών θητειών για να μη βάζουν τη χώρα και τη ζωή μας σε μια διαρκή περιπέτεια όποτε τους καπνίσει. Στο κάτω κάτω αν θέλουν αλατοπίπερο στη... βαρετή ζωή τους, ας το βρουν αλλού. Όχι στην πλάτη της κοινωνίας. Αν δεν σέβονται τους θεσμούς οι ίδιοι, πώς θέλουν να τους σεβαστούν (τους θεσμούς και τους ίδιους) οι πολίτες;