Eννέα λόγους για τους οποίους θεωρεί ιδανικό επόμενο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ τον Ανδρέα Λοβέρδο αναλύει ο πολιτικός μηχανικός και συγκοινωνιολόγος Σταύρος Κωνσταντινίδης με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο ίδιος αναφέρει πως θα επέλεγε ως αρχηγό του ΚΙΝΑΛ τον Ανδρέα Λοβέρδο «όχι με κριτήρια στενά αλλά με ευρύτερα εθνικά» και προχωράει στην ανάλυση εννέα λόγων.
Ο κ. Κωνσταντινίδης σημειώνε πως ο «Ανδρέας Λοβέρδος κομίζει έναν αναζωογονητικό αέρα στην πολιτική, επιχειρεί να συνομιλήσει στην πράξη με το μετά, να εγγυηθεί την πρόοδο σε μια χώρα που συνετρίβεται στους βράχους της ρηχότητας και ενίοτε του λαϊκισμού της αντιπολίτευσης».
Στο μεταξύ, τονίζει πως «η πρόταση του Λοβέρδου εμπεριέχει αυτό που στην Ευρώπη εκφράζεται με τα σύγχρονα σοσιαλδημοκρατικά - φιλελεύθερα κόμματα, διατηρώντας συνεκτικά στο εσωτερικό τους, απο τη δημοκρατική αριστερά μέχρι το ανοιχτό και προοδευτικό κέντρο, χωρίς δογματισμούς και εμμονές. Σε αντίθεση με την αμήχανη αιώρηση του ΚΙΝΑΛ, το τελευταίο διάστημα, σε σφαίρες ενός παλιομοδίτικου και αόριστου ριζοσπαστικού σοσιαλιστικού δρόμου, που δεν υφίσταται στη σύγχρονη εποχή».
Επίσης, αναφέρει πως «έχει δώσει δείγματα γραφής για δημιουργική αντιπολίτευση, χωρίς υποχρεωτικά μία συνεχή και εν’ τέλει αναποτελεσματική διαφωνία επι παντός του επιστητού, αλλά με στοχευμένη κριτική εκεί που όντως χρειάζεται και μάλιστα σκληρά. Παράλληλα κλείνει τον δρόμο στο αίολο και παρελκυστικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ για προοδευτική συγκυβέρνηση, που μόνο στόχο έχει να αλώσει το χώρο της κεντροαριστεράς».
Ολόκληρη η ανάρτησή του:
9 ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΛΟΒΕΡΔΟ
Η εκλογή αρχηγού σε μία μαζική διαδικασία, όπως αυτή του ΚΙΝΑΛ θα γίνει για τον καθένα με τα προσωπικά του κριτήρια και, ειδικότερα, με το πολιτικό του βίωμα, την αντίληψη για την Ελλάδα του μετά, τη φιλοευρωπαϊκή αναγκαιότητα, τη μεταρρυθμιστική υπέρβαση, τον πολιτικό ορθολογισμό και τον ειλικρινή πολιτικό λόγο απέναντι στους πολίτες. Τα ιστορικό και κυβερνητικά κινήματα είναι υποχρεωτικά πολυτασικά. Αυτό είναι νομοτελειακό. Άλλες φορές επικρατεί η μία ή η άλλη τάση χωρίς αυτό να κλονίζει υποχρεωτικά τη συνοχή. Το Εργατικό κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας καθοδηγήθηκε άλλοτε από τον Μπλερ και αργότερα από τον Κόρμπιν, το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε με τον Αντρέα Παπανδρέου και συνέχισε με τον Κώστα Σημίτη. Με προσωπική διαδρομή στην ανανεωτική αριστερά, τον ενιαίο Συνασπισμό μέχρι το 1998, και στο ΠΑΣΟΚ της εκσυγχρονιστικής περιόδου μετά, αλλά και με γερή δόση μίας 30χρονης εμπειρίας στην ιδιωτική αγορά και στη δημόσια - πολιτική σφαίρα , θα επέλεγα ως αρχηγό του ΚΙΝΑΛ τον Ανδρέα Λοβερδο. Οχι με κριτήρια στενά αλλά με ευρύτερα εθνικά. Γιατί; Συνοψίζω 9 λόγους, σε απλές, αδρές γραμμές, χωρίς περισπούδαστες θεωρητικές αναλύσεις, που προς στο παρόν περιττεύουν :
1. Με την στάση του εν μέσω της κρίσης, και όχι σε μία στιγμη πολιτικής ευδαιμονίας, είχε πρόθεση συνεισφοράς, ορθολογισμού και ανυποκρισίας στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Με αλλά λόγια ήταν παρόν στα δύσκολα
2. Ο λόγος, το ύφος και η πορεία του, του συνενώνει πολιτικά, λειτουργικά, οργανωτικά, έναν πλατύ χώρο από την ανανεωτική αριστερά, την κεντροαριστερά , το προοδευτικό φιλελεύθερο κέντρο μέχρι την πολιτική οικολογία του ρεαλισμού , προσημαίνοντας την ορθή κατεύθυνση του κεντροαριστερού- σοσιαλδημοκρατικού - φιλελεύθερου χώρου .
3. Το επικοινωνιακό ένστικτο τον οδηγεί στην τολμηρή κίνηση να αναζωογονήσει σε συμβολικό επίπεδο το brand του ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνοντας βέβαια και το στοίχημα της ευθύνης της οικονομικής ανόρθωσης του ΑΦΜ. Εφτιαξε ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα, με στοχευμένο προγραμματικό λόγο , που εκπέμπεται με καθαρότητα. Μετασχηματίζει εκείνο το ΠΑΣΟΚ του σοσιαλισμού του τρίτου δρόμου του 80’ σε σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Ευρώπης
4. Έκανε σημαντική και συστηματική προγραμματική δουλειά, φαίνεται να έχει αγωνία να είναι αποτελεσματική με πρακτικές και άμεσες προτάσεις, που είναι καλοδουλεμένες και επιστημονικά τεκμηριωμένες . Ακριβώς αυτό που αποφεύγεται συνήθως παραδοσιακά απο τα κόμματα και κυρίως στο κρισιμο σημείο μετάβασης απο την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Η διπροσωπία και οι αυταπάτες του Σύριζα είναι η καλύτερη απόδειξη.
5. Έχει δώσει δείγματα γραφής για δημιουργική αντιπολίτευση, χωρίς υποχρεωτικά μία συνεχή και εν’ τέλει αναποτελεσματική διαφωνία επι παντός του επιστητού, αλλά με στοχευμένη κριτική εκεί που όντως χρειάζεται και μάλιστα σκληρά. Παράλληλα κλείνει τον δρόμο στο αίολο και παρελκυστικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ για προοδευτική συγκυβέρνηση, που μόνο στόχο έχει να αλώσει το χώρο της κεντροαριστεράς
6. Πολιτεύεται με αμεσότητα , ειλικρίνεια , γήινο τρόπο στην επικοινωνιακή του διάσταση, με μεγάλη διείσδυση στους νέους ανθρώπους και στο mainstream της κοινωνίας. Οι δημοσκοπήσεις το αποδεικνύουν, τόσο στα μέλη του ΚΙΝΑΛ όσο και επι του συνόλου της κοινωνίας
7. Ο Ανδρέας Λοβέρδος κομίζει έναν αναζωογονητικό αέρα στην πολιτική, επιχειρεί να συνομιλήσει στην πράξη με το μετά, να εγγυηθεί την πρόοδο σε μια χώρα που συνετρίβεται στους βράχους της ρηχότητας και ενίοτε του λαϊκισμού της αντιπολίτευσης. Η πρόταση του Λοβέρδου εμπεριέχει αυτό που στην Ευρώπη εκφράζεται με τα σύγχρονα σοσιαλδημοκρατικά - φιλελεύθερα κόμματα, διατηρώντας συνεκτικά στο εσωτερικό τους, απο τη δημοκρατική αριστερά μέχρι το ανοιχτό και προοδευτικό κέντρο, χωρίς δογματισμούς και εμμονές. Σε αντίθεση με την αμήχανη αιώρηση του ΚΙΝΑΛ, το τελευταίο διάστημα, σε σφαίρες ενός παλιομοδίτικου και αόριστου ριζοσπαστικού σοσιαλιστικού δρόμου, που δεν υφίσταται στη σύγχρονη εποχή
8. Πιστεύω πως ο Ανδρέας Λοβέρδος διαθέτει ένα σπάνιο μείγμα. Είναι μαχητικός, δυναμικός , ενώ ταυτόχρονα διαθέτει το λαϊκό έρεισμα του ανθρώπου της ζωης, αλλά και το αστικό πνεύμα πνεύμα του διαννοούμενου- καθηγητή. Δεν έχει ταμπού απέναντι στα μοντέρνα πολιτικά εργαλεία, διαβάζει ορθά τα σύγχρονα προτάγματα, και τοποθετεί τον εαυτό του στο πεδίο του νέου και σύγχρονου κέντρου, όπως πρόσφατα το προδιέγραψε τόσο εύστοχα ο Βούλγαρης στο τελευταίο άρθρο του στα «ΝΕΑ»
9. Δίπλα στην επαγγελματική και δημόσια ιδιότητά μου ως Συγκοινωνιολόγου και αρθρογράφου, επιζητώ να υπηρετήσω νέες πολιτικές που θα ενισχύσουν την Ευρωπαϊκή μας σύγκλιση στα θέματα της κλιματικής κρίσης, της περιβαλλοντικής αειφορίας, της οδικής ασφάλειας, της βιώσιμης ανάπτυξης και κινητικότητας των πόλεων και της ελληνικής υπαίθρου. Με τελικό αποτέλεσμα την κοινωνική συνοχή και την οικονομική πορεία προς τα εμπρός. Με ρεαλισμό και προσγειωμένη πολιτική χωρίς άσκοπες φωνασκίες, και κρεσέντα ξεπερασμένου «επαναστατισμού». Η χώρα πρέπει να κερδίσει τα 10+2 χρόνια που έχασε στην παρατεταμένη κρίση που την καθήλωσε