της Ιωάννας Κοσμοπούλου*
Όταν κάποιος καλείται να ασχοληθεί με τα κοινά, πρέπει να φροντίζει ώστε οι πράξεις του και ο λόγος του να είναι πολιτικοί. Οπότε κατά την άσκηση των καθηκόντων μας από μια θέση ευθύνης, γεννάται εύλογα το ερώτημα τι είναι πολιτικό και τι όχι.
Πολιτική, σύμφωνα με το λεξικό, είναι το σύνολο των δράσεων και των ιδεών που σχετίζονται με τα δημόσια πράγματα, τη διακυβέρνηση μιας πόλης ή ενός κράτους. Σαφώς δε, η πολιτική είναι συνυφασμένη με τη χάραξη στρατηγικών συγκεκριμένων τρόπων δράσης και αντιμετώπισης προβλημάτων.
Για μένα όμως προσωπικά πολιτική δεν είναι μόνο αυτό. Πολιτική είναι η στάση ζωής που μας χαρακτηρίζει ως άτομα. Όπως πιστεύω ότι ταυτόχρονα πολιτική πράξη είναι και η αντιμετώπιση κάθε μικρού προβλήματος της καθημερινότητας.
Θα προσπαθήσω να δώσω κάποιες απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα μέσα από τη δική μου καθημερινή ρουτίνα ως αντιδήμαρχος Παιδείας του δήμου Θεσσαλονίκης. Το να ασχοληθείς π.χ. μία ολόκληρη μέρα με το πώς θα κλαδευτούν δέντρα έτοιμα να πέσουν με απρόβλεπτες συνέπειες ή πώς θα κουρευτούν χόρτα και θα απομακρυνθούν μπάζα από ένα αλσύλιο, που αποτελεί εστία μόλυνσης για την παρακείμενη σχολική αυλή είναι πολιτική; Φυσικά και αυτά τα υλοποιούν υπηρεσιακοί παράγοντες, ποιος όμως παίρνει την ευθύνη της απόφασης, αξιολογεί την προτεραιότητα των ενεργειών και οργανώνει το ταχύτερο δυνατό την υλοποίησή τους μέσα από το γραφειοκρατικό τέρας των υπηρεσιών; Κατά τη δική μου ταπεινή άποψη ο πολιτικός προϊστάμενος. Κατ’ άλλους πολιτική πράξη θα ήταν την ίδια στιγμή που ανάλωσα τόσο χρόνο για την επίλυση αυτών των «μικρών» ζητημάτων, να ασχολιόμουν με τη χάραξη μιας μεγαλόπνοης στρατηγικής, που άγνωστο αν ποτέ κανείς θα υλοποιούσε –αν εγώ δεν μεριμνούσα και γι’ αυτό-, με τις δημόσιες σχέσεις και την προβολή των ενεργειών ή με τη διοργάνωση ενός event με σαφώς πολύ περισσότερους αποδέκτες από τον ευκαταφρόνητο αριθμό των 150 ή 200 μαθητών ενός σχολείου, με μηδενικό όμως αποτύπωμα στην καλυτέρευση της ποιότητας της ζωής μας.
Επίσης αναρωτιέμαι αν είναι πολιτικός λόγος να υπερασπίζεσαι το ήθος σου, τον χαρακτήρα σου, την ιδεολογία και την μετριοπάθειά σου, καθώς και τον τρόπο που δρας, απέναντι σε σχόλια πολιτικών «αντιπάλων» ή αυτά σου τα χαρακτηριστικά σε καθιστούν απλά καλή παρέα για καφέ.
Εγώ απαντώ ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν πολιτικές πράξεις και πολιτικό λόγο αντίστοιχα. Όπως άκρως πολιτική είναι μια αντιπαράθεση με επιχειρήματα. Αντίθετα, για μένα πολιτική δεν είναι οι ατεκμηρίωτες και ψευδείς κατηγορίες, οι χαρακτηρισμοί, τα ευφυολογήματα και οι ειρωνείες. Και δυστυχώς όλα αυτά μας περισσεύουν στον πολιτικό βίο του τόπου.
Προσωπικά θα συνεχίσω να πορεύομαι με τον τρόπο που μου υπαγορεύει το ένστικτο και η συνείδησή μου, ακόμη κι αν αυτό κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο. Πάντα έχω στο μυαλό μου τα λόγια του Ιάκωβου Καμπανέλλη –ειπωμένα με τρόπο αξέχαστο από τον Κώστα Καζάκο- στο «Μεγάλο μας Τσίρκο»: «Καταπιαστήκαμε με κάτι δύσκολο, καλέσαμε την τρέλα για βοηθό, αλλιώς δεν τα βγάζαμε πέρα…».
*Η Ιωάννα Κοσμοπούλου, είναι Δρ. Βιοχημείας, αντιδήμαρχος Παιδείας του δήμου Θεσσαλονίκης